La scommessa.
Due cose mi hanno sconcertato negli ultimi anni e anche in giorni più recenti.
Innanzitutto, perché nessuno parla con chiarezza di un possibile Grexit? Si continua a parlare della catastrofe che questo provocherebbe, ma non della sostanza di questa decisione strategica. Quando i mass media mainstream affrontano la questione usano solo slogan. Voglio dire, se davvero il Grexit ci porterà alla distruzione, quelli che ne sono convinti non dovrebbero almeno discuterne? Sapete, ho un problema con la demonizzazione e i tabù. A cominciare dall’orientamento sessuale, tendo a credere che qualsiasi cosa venga sepolta nel dialogo sociale sia o pericolosa per gli interessi di qualcuno o si scontri con la moralità del potere. Questo significa che è molto interessante!
E poi ci sono gli sforzi per impedire la revisione del debito greco. Ricordo ancora nei minimi particolari i miei primi contatti con questa iniziativa a Syntagma, nel 2011, le prime discussioni, la petizione che ho firmato e il successivo scambio di mail. La questione è scomparsa dagli schermi fino a quando l’attuale presidente del Parlamento, insieme all’europarlamentare Sofia Sakorafa e a un gruppo di esperti ha ripreso l’iniziativa per formare una commissione, che ha avuto accesso a un sacco di dati rimasti sepolti nei cassetti del Parlamento e di altre istituzioni. L’argomentazione fondamentale contro questa iniziativa è che ogni eventuale risultato positivo non si potrà usare come arma negoziale da parte del governo o della società civile rispetto alla cancellazione del debito. In realtà, un risultato positivo sarebbe dimostrare che il debito non dev’essere pagato dai greci, visto che sono state le banche e alcuni politici a crearlo di proposito per salvare le banche e caricare titoli tossici sulla gente. Se anche non venisse mai ratificata da un tribunale internazionale, come sostengono i critici della commissione, la revisione del debito potrebbe comunque aiutare la gente a capire cosa sta succedendo e trovare una via d’uscita.
Chi si oppone a questa iniziativa non tiene conto del fatto che per trasformare qualcosa bisogna prima lavorare sul suo “spazio di rappresentazione”. Cos’è questa strana idea? E’ lo spazio interno dove opera la coscienza umana, in cui un tempo venivano rappresentati Dio (prima che venisse proiettato all’esterno), la giustizia (prima che venissero promulgate le leggi) e l’evoluzione (prima della scienza).
Dunque ecco la scommessa della società civile (visto che lo stato e lo stato parallelo ci impediscono di manifestare senza venire attaccati con i lacrimogeni): studiare e implementare questi nuovi strumenti nonviolenti di liberazione di massa. Un dialogo libero e aperto sul Grexit, insieme alla lettura dei risultati preliminari della commissione che ha studiato la revisione del debito, ci aiuteranno a immaginare nuove attività, che diventeranno le nostre nuove “armi.”
Posso aggiungerne altre due: un appoggio immediato alle vittime di questo sistema inumano (riguardo a temi come casa, cibo, cure mediche, inclusione, ecc) e il rafforzamento costante della nuova sensibilità e del suo legame con quel Destino Maggiore che sentiamo già in ognuno di noi. Ogni tentativo di arrivare a un dialogo serio su questi due temi verrà accolto con gioia. Ogni tentativo di ostacolarli mi produrrà un’indifferenza glaciale.
Versione in greco:
Το στοίχημα
Τοξικά ομόλογα μαζικής καταστροφής vs εργαλεία μιας μη βίαιης επανάστασης
Δύο πράγματα μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση τα τελευταία χρόνια αλλά ειδικά τις τελευταίες μέρες. Αφενός γιατί κανείς δεν μιλά με σαφήνεια για το Grexit. Ακούμε διαρκώς την καταστροφολογία του grexit αλλά δεν ακούμε για την ουσία μιας τέτοιας στρατηγικής απόφασης. Οι όποιες συζητήσεις στα mainstream ΜΜΕ είναι τσιτάτα. Δηλαδή ακόμα κι αν το Grexit θα είναι η καταστροφή μας, δεν πρέπει μέσα από το διάλογο να επιχειρηματολογήσουν όσοι/ες αυτό πιστεύουν; Ξέρεις, έχω ένα θέμα με τη δαιμονοποίηση και τα ταμπού. Αρχής γενομένης από το σεξουαλικό προσανατολισμό στη ζωή μου, τείνω να πιστεύω ότι αυτά που θάβονται στο δημόσιο διάλογο είτε είναι επικίνδυνα για κάποιους λόγους ή για κάποια συμφέροντα είτε προσκρούουν σε μια ηθική εξουσίας. Δηλαδή έχουν πολύ ενδιαφέρον!
Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση είναι η προσπάθεια υποβάθμισης της επιτροπής αλήθειας δημοσίου χρέους. Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τη στιγμή της πρώτης μου επαφής με την ΕΛΕ στο Σύνταγμα το 2011, τις πρώτες συζητήσεις στο τραπεζάκι τους, την υπογραφή μου και τη συνέχεια της επικοινωνίας μαζί τους μέσω email. Στη συνέχεια αυτό το θέμα ατόνησε μέχρι που ανέλαβε την πρωτοβουλία η Πρόεδρος της Βουλής μαζί με την Σοφία Σακοράφα, πλαισιωμένες από μια πολύ ενδιαφέρουσα και δυνατή ομάδα και με πρόσβαση αυτή τη φορά σε στοιχεία θαμμένα στα συρτάρια της Βουλής και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, να συγκαλέσει εντός Κοινοβουλίου τη δημιουργία της επιτροπής. Η βασική πολεμική μιλά για μια έκθεση που δεν μπορεί να δικαιωθεί πουθενά και άρα δεν μπορεί να αποτελέσει διαπραγματευτικό όπλο της όποιας κυβέρνησης ή της κοινωνίας των πολιτών για τη διαγραφή χρέους. Μάλλον αυτή η πολεμική δεν καταλαβαίνει ότι για να μετατρέψεις κάτι κοινωνικά πρέπει πρώτα να δουλέψεις στο πεδίο αναπαράστασης. Τι είναι αυτό το φρούτο; Είναι αυτός ο εσωτερικός χώρος που γίνονται διεργασίες της συνείδησης. Αυτός ο χώρος που κάποτε αναπαραστάθηκε ο Θεός (και μετά τον δημιουργήσαμε), ο χώρος που αναπαραστάθηκε το δίκαιο (και μετά νομοθετήσαμε), ο χώρος που αναπαραστάθηκε η εξέλιξη (και μετά ανακαλύψαμε).
Το στοίχημα της κοινωνίας των πολιτών επομένως (μιας και κράτος και παρακράτος μας στερούν τη δυνατότητα να διαμαρτυρόμαστε χωρίς να μας πήζουν στο δακρυγόνο) είναι η μελέτη και η εφαρμογή των νέων μη βίαιων εργαλείων μαζικής απελευθέρωσης. Ο ανοιχτός και ανεμπόδιστος διάλογος γύρω από το grexit, όπως και η σπουδή (για αρχή) των ευρημάτων της επιτροπής αλήθειας χρέους που θα θρέψουν τη φαντασία για νέες δράσεις και μάλιστα σε πολλά επίπεδα είναι τα νέα μας «όπλα». Σε αυτά θα προσθέσω δύο ακόμα ανυπολογίστου αξίας: τη διαρκή παροχή άμεσης βοήθειας στα θύματα αυτού του απάνθρωπου συστήματος (σε θέματα στέγασης, σίτισης, ιατρικής υποστήριξης, ένταξης στις κοινωνίες μας, κλπ). Και την εσωτερική φροντίδα της νέας ευαισθησίας και της σύνδεσης με το Μέγιστο Πεπρωμένο που έχει γεννηθεί μέσα στον καθένα και την καθεμία από μας. Οποιαδήποτε προσπάθεια σοβαρού διαλόγου γύρω από αυτά γίνεται αποδεκτή με χαρά. Οποιαδήποτε προσπάθεια υποβιβασμού τους με αφήνει παγερά αδιάφορη.
