Desde hace varios años Grecia ha estado bajo la mira. La crisis de la deuda ha eclipsado su cara azul. Sin embargo, hasta hace poco los griegos no tenían suficiente información sobre lo que se les pide pagar. El primero en pedir una auditoría de la deuda pública griega fue un grupo de Profesores Economistas contrarios al FMI, en 2011.

Cuatro años más tarde, el 17 de marzo de 2015, Zoi Konstantopoulou, Presidente del Parlamento griego, Sofía Sakorafa, miembro del Parlamento Europeo y Éric Toussaint, economista, presentaron la Comisión de la Verdad sobre la Deuda Pública. De inmediato, el Comité comenzó a trabajar en una revisión de la deuda pública griega y recientemente presentó un Informe Preliminar, los detalles de los cuales se presentan a continuación.

Junto con el impacto de la crisis de la deuda, la sociedad griega fue bombardeada con análisis sobre las causas de la deuda, con discusiones teóricas, con charlas sobre la culpa y catarsis de todo tipo. Los funcionarios griegos explicaron que las medidas de austeridad debían ser forzosas. Los orígenes de la deuda se encontraban en el lujoso estilo de vida griego, el gasto público y la evasión fiscal. De acuerdo con el Informe Preliminar, entre las décadas de 1980 y el estallido de la crisis, el déficit público se basó principalmente en la acumulación de préstamos. Por otra parte, entre 1995 y 2009, «La deuda contraída para compensar los bajos niveles de recaudación de impuestos de ingresos, representa € 88 mil millones.» En cuanto a los gastos públicos en el mismo período, «el gasto medio es menor en Grecia (48%) que en el EA-11 (48,4%).” [1]

Hay, sin embargo, un campo en el que el país gastó mucho: «Los datos disponibles indican que Grecia mantiene un elevado gasto primario solo en defensa, llegando al 3% del PIB, en comparación con el promedio de 1,4%» y «Estimamos que el excesivo gasto en defensa contribuyó a un aumento de la deuda de al menos € 40 mil millones. La mayor parte de este gasto se debe a contratos a gran escala para la compra de equipos militares suministrados por empresas con sede en los actuales países acreedores”.

Mientras tanto, hubo problemas con los ingresos públicos del país. Como se ha señalado, «los bajos niveles de recaudación de impuestos y las insuficientes y reales contribuciones de los empleadores a la seguridad social, explican la diferencia entre los ingresos púbicos en Grecia y en los países del EA-18. La diferencia se debe principalmente al fraude producto de mecanismos de recolección corruptos e ineficientes, sanciones limitadas y complacientes para el fraude, y a los débiles procedimientos para recuperar los impuestos impagos y las contribuciones por valor de € 29,4 mil millones, a finales de 2009.» Una gran fuga ilegal de capitales del país empeoró las cosas, teniendo en cuenta que entre 2003 y 2009 hubo «una fuga acumulada de € 200 mil millones».

En 2001, Grecia se convirtió en miembro de la unión monetaria, y sus ciudadanos comenzaron a consumir más. Al mismo tiempo, se observó un aumento en el déficit de la balanza comercial [2] mientras «importantes bancos privados europeos, principalmente de Francia y Alemania, han participado activamente en el fuerte aumento de préstamos privados a Grecia, tal como la participación directa en los bancos griegos, como fue el caso de Geniki y Emporiki». En 2009, estos bancos tenían un elevado endeudamiento con Grecia, que se estima en € 140 mil millones, de los cuales que iba «el 45% en contra del sector público, el 16% en contra de los bancos y el 39% en contra del sector privado no financiero». Sin embargo, el gobierno de George Papandreou «haciendo hincapié y aumentando el déficit público y la deuda en 2009, ayudó a presentar elementos de una crisis bancaria como una crisis de una deuda soberana».

Los bancos griegos ya venían enfrentando retos antes del estallido de la crisis. El gobierno de Karamanlis fue el primero en financiar a los bancos griegos con un paquete de ayuda de € 28 mil millones en octubre de 2008. En los siguientes dos años, los griegos fueron bombardeados con medidas de austeridad y noticias sobre una rebaja del crédito de Grecia, y fueron conducidos a una «situación de emergencia». Se aprobó una nueva inyección de recursos públicos para recapitalizar los bancos griegos. El 23 de abril de 2010, el Gobierno griego solicitó oficialmente el apoyo de otros miembros de la zona euro y del FMI, conduciendo al país hacia el primer contrato de préstamo por € 110 mil millones. Al mismo tiempo, «el endeudamiento de Grecia con los bancos franceses era del valor de € 60 mil millones, mientras que con los de Alemania era de € 35 mil millones de euros.»

Entre 2010 y 2012, la deuda griega aumentó en un 18,78%. El Comité atribuye este aumento a la falta de voluntad de los acreedores para un recorte de los bonos griegos. Al mismo tiempo, «debido a la venta masiva de bonos griegos por los bancos europeos y griegos, la deuda pública retenida privadamente fue transferida a otros Estados miembros de la zona euro y al FMI».

Un segundo programa comenzó el 26 de octubre de 2011, en el que Grecia recibió nuevos préstamos por un total de € 130 mil millones. En ese momento, las diferencias que existían en la composición de la deuda «allanó el camino para un proceso de reestructuración con la participación de los que poseían bonos privados. La reestructuración de la deuda griega se terminó el 9 de marzo, a través del intercambio de bonos por otros nuevos que tenían un recorte. El importe total de la deuda antes del intercambio se redujo en febrero de 2012 a € 106 mil millones. Esta disminución no logró reducir la carga de la deuda del país, dando origen a un nuevo contrato de préstamo por un total de € 130 mil millones. Esta cantidad incluyó una asignación inicial de € 48 mil millones para ser destinado a la recapitalización de los bancos». Por el contrario, las organizaciones públicas griegas sufrieron grandes pérdidas debido a la PSI. Los proveedores públicos de pensiones perdieron «€ 14,5 mil millones (de un total de reservas de capital de € 21 mil millones)», en particular. «La negativa del régimen PSI + los planes para compensar el pequeño grupo de tenedores de bonos, al tiempo que proporcionando compensación plena a los bancos griegos y el suministro de edulcorantes a los bancos extranjeros» es, también, significativo.

Teniendo en cuenta los datos del Informe Preliminar, ésta es la deuda pública griega durante el período de «rescate» (2010-2014):

Año       Deuda pública griega                    Porcentaje de la DPG

2010      299.69 billones de euros                      129.7%

2014      317.94 billones de euros                       177.1%

Año       Porcentaje de bonos en la deuda

2011      91.12%

2014      20.69%

Año       Porcentaje de préstamos en la deuda

2009      5.21%

2014      73.06% (en particular, los préstamos de la EFSF constituyeron el 68,4% de la deuda pública griega)

Según el Informe, la deuda pública griega alcanzó los 312,678.5 millones de euros. Hasta el momento, alrededor del 10% de la financiación recibida se ha utilizado para financiar el presupuesto griego. Por ahora, no tenemos una imagen completa del dinero que ingresa y cómo se ha utilizado. El Comité aún está reuniendo la documentación e información necesarias.

Grecia se enfrenta a una crisis humanitaria. Las instituciones públicas y los medios de comunicación griegos y europeos deberían proporcionar a los ciudadanos un flujo de información lúcida y transparente. Por desgracia, somos testigos de lo contrario desde el estallido de la crisis, tanto en Europa como, especialmente, en Grecia. De hecho, ha habido periodistas griegos que han admitido haber mentido u ocultado la verdad.

Los griegos han experimentado durante los últimos cinco años la falta de transparencia, la presión extrema y el discurso del odio. En esta condición, este asunto ya bastante complejo se vuelve aún más difícil, y una respuesta coherente y unificadora hacia una solución sostenible parece imposible. La apertura de los trabajos de los comités no ha sido bien recibida o no es vista digna de confianza por todos los griegos. Los partidos de oposición, anteriormente en el gobierno, se refieren a su creación como una escandalosa desviación, un capricho personal del Presidente del Parlamento. Los funcionarios europeos advierten a los asesores jurídicos de las Naciones Unidas que están al servicio de la Comisión de que están perdiendo su tiempo en materia de derechos humanos. Parte de los medios de comunicación ni siquiera cubre las conclusiones del Informe Preliminar o ha tratado de distraer la atención del público durante las conferencias de prensa.

Sin embargo, este informe se refiere a hechos que ya constituyen un vergonzoso legado europeo. Por el momento, cuando Europa está en busca de su verdadero rostro, los griegos han perdido la soberanía de su país y han hipotecado su futuro. Solo es necesario mucho trabajo para mejorar las cosas, protestan muchos de mis conciudadanos. Por supuesto, solo las personas pueden construir de nuevo las cosas. Pero cuando se trata de construir y amar la realidad que se construye, creer en el futuro es condición necesaria.

Por Vasiliki Mitsiniotou

[1] El Ea-11 son los primeros 11 países que se unieron al euro en 1998, Grecia se unió como miembro número 12 en 2001, poco antes de que la moneda entrara en circulación.

[2] La balanza comercial o las exportaciones netas (a veces simbolizada como NX), es la diferencia entre el valor monetario de las exportaciones e importaciones de salida en una economía durante un determinado período, medido en la moneda de esa economía. Es la relación entre las importaciones y exportaciones de un país. Un balance positivo se conoce como un superávit comercial si consiste en exportar más de lo importado; un saldo negativo se conoce como un déficit comercial o, informalmente, una brecha comercial. La balanza comercial es a veces dividida entre el equilibrio de bienes y servicios.

Η ιστορία ενός δημόσιου χρέους, πέντε χρόνια μετά…

Η Ελλάδα βρίσκεται στην επικαιρότητα εδώ και αρκετά χρόνια. Η οικονομική κρίση και το χρέος έχουν επισκιάσει το γαλανό της πρόσωπο. Ωστόσο, μέχρι πρόσφατα, οι Έλληνες δεν είχαν επαρκή ενημέρωση για όσα καλούνταν να πληρώσουν. Το πρώτο αίτημα για ένα λογιστικό έλεγχο στο ελληνικό δημόσιο χρέος προωθήθηκε από μία Πρωτοβουλία Οικονομολόγων-Πανεπιστημιακών ενάντια στο ΔΝΤ το 2011.

Η συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ανακοινώθηκε τέσσερα χρόνια μετά, την Τρίτη 17 Μαρτίου 2015, από την Πρόεδρο της Ελληνικής Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, την ευρωβουλευτή Σοφία Σακοράφα και τον οικονομολόγο Ερίκ Τουσέν. Κατά τους δύο πρώτους μήνες εργασιών, η Επιτροπή ασχολήθηκε με την ανασκόπηση του ελληνικού δημόσιου χρέους και πρόσφατα παρουσίασε μία Προκαταρτική Έκθεση, στοιχεία της οποίας χρησιμοποιούνται παρακάτω.

Από την έναρξη της κρίσης, ο δημόσιος λόγος βομβαρδίστηκε με αναλύσεις για τις αιτίες της, θεωρητικούς διαξιφισμούς και ενοχικές αυτοκαθάρσεις. Οι κυβερνώντες δήλωναν ότι τα μέτρα λιτότητας ήταν επιβεβλημένα λόγω του τρόπου ζωής των Ελλήνων, των υπέρογκων δημόσιων δαπανών της χώρας και της φοροαποφυγής. Οι συντάκτες της Προκαταρτικής Έκθεσης παρατηρούν ότι από τη δεκαετία του 1980 ως την έκρηξη της κρίσης, το δημόσιο έλλειμα εδράζεται κυρίως στη συσσώρευση δανείων. Μάλιστα, μεταξύ 1995-2009 «τα δάνεια που συνήφθησαν για να αντισταθμιστούν τα χαμηλά επίπεδα είσπραξης φορολογικών εσόδων φθάνουν τα 88 δις ευρώ». Όσον αφορά τις δημόσιες δαπάνες κατά την ίδια περίοδο, ο μέσος όρος τους «ήταν χαμηλότερος από εκείνον της ευρωζώνης των Έντεκα (Ελλάδα 48% – ΕΑ-11 48,4%)».

Υπάρχει, ωστόσο, ένας τομέας όπου η χώρα ξόδευε περισσότερα: «Από τα διαθέσιμα στοιχεία προκύπτει ότι η Ελλάδα διατηρούσε υψηλότερες πρωτογενείς δαπάνες μόνο στον τομέα των αμυντικών δαπανών, όπου διέθετε ποσοστό 3% του ΑΕΠ, σε σύγκριση με τον μέσο όρο 1,4% στην ευρωζώνη. Εκτιμάται ότι οι υπέρογκες αμυντικές δαπάνες συνέβαλαν στη διόγκωση του χρέους κατά 40 δις ευρώ τουλάχιστον. Το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών οφείλεται σε συμβάσεις μεγάλης κλίμακας για την προμήθεια εξοπλισμών από εταιρείες που εδρεύουν σε χώρες οι οποίες είναι σήμερα πιστωτές της Ελλάδας».

Παράλληλα, υπήρχαν προβλήματα με τα έσοδα της χώρας. Όπως σημειώνεται «η διαφορά μεταξύ των δημόσιων εσόδων της Ελλάδας και των δεκαοχτώ χωρών της ευρωζώνης οφείλεται στα χαμηλά επίπεδα είσπραξης του φόρου εισοδήματος και στις ελλειμματικές πραγματικές εργοδοτικές εισφορές κοινωνικής ασφάλισης. Η διαφορά αυτή οφείλεται κυρίως στους αναποτελεσματικούς εισπρακτικούς μηχανισμούς που μαστίζονται από διαφθορά, στις περιορισμένες και επιεικείς κυρώσεις για τις περιπτώσεις απάτης, καθώς και στις προβληματικές διαδικασίες είσπραξης των οφειλόμενων φόρων και εισφορών, που έφθαναν τα 29,4 δις ευρώ στα τέλη του 2009». Ένας ακόμη επιβαρυντικός παράγοντας υπήρξε η μεγάλη έκνομη εκροή κεφαλαίων από τη χώρα, και συγκεκριμένα υπολογίζεται ότι μεταξύ 2003-2009 σημειώθηκε «σωρευτική εκροή 200 δις ευρώ».

Το 2001, η Ελλάδα γίνεται μέλος της νομισματικής ένωσης και οι πολίτες της αρχίζουν να καταναλώνουν περισσότερο. Την ίδια στιγμή, αυξάνεται το έλλειμα στο εμπορικό ισοζύγιο[3] της χώρας και «Ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες, κυρίως της Γαλλίας και της Γερμανίας, συνέβαλαν ενεργά στην απότομη αύξηση των ιδιωτικών δανείων στην Ελλάδα, συμμετέχοντας επίσης άμεσα σε ελληνικές τράπεζες, όπως η Γενική και η Εμπορική». To 2009, oι τράπεζες αυτές είχαν έκθεση στην Ελλάδα της τάξης των 140 δις ευρώ «από την οποία το 45% αφορούσε τον δημόσιο τομέα, το 16% τις τράπεζες και το 39% τον μη χρηματοπιστωτικό ιδιωτικό τομέα». Παρόλ’ αυτά, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου «διογκώνοντας στατιστικά το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος το 2009, βοήθησε να παρουσιασθούν τα στοιχεία μιας τραπεζικής κρίσης σαν να συνιστούσαν κρίση δημόσιου χρέους».

Φυσικά, το πρόβλημα με τον χρηματοπιστωτικό τομέα στην Ελλάδα ξεκινά πριν από την έκρηξη της κρίσης. Η κυβέρνηση Καραμανλή έδωσε το πρώτο πακέτο ενίσχυσης 28 δις ευρώ στις ελληνικές τράπεζες, τον Οκτώβριο του 2008. Στα επόμενα δύο χρόνια, η ελληνική κοινωνία βομβαρδίστηκε από μέτρα λιτότητας, από ειδήσεις για την πιστοληπτική υποβάθμιση της Ελλάδας και οδηγήθηκε υπό καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» σε περαιτέρω ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών με κρατικά χρήματα. Στις 23 Απριλίου 2010, η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε επίσημα την υποστήριξη των υπόλοιπων μελών της ευρωζώνης καθώς και του ΔΝΤ και η χώρα οδηγήθηκε στην «πρώτη δανειακή σύμβαση ύψους 110 δις ευρώ». Την ίδια στιγμή, «η έκθεση των γαλλικών τραπεζών στην Ελλάδα ανερχόταν σε 60 δις ευρώ, ενώ των γερμανικών στα 35 δις».

Κατά τα έτη 2010-2012, η Έκθεση αποδίδει την αύξηση του ελληνικού χρέους κατά 18,78% στην απροθυμία των πιστωτών να συμφωνήσουν σε «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων ενώ «εξαιτίας της μαζικής πώλησης των ελληνικών ομολόγων που κατείχαν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες, το δημόσιο χρέος που ως τότε κατείχε ο ιδιωτικός τομέας μεταφέρθηκε σε άλλα κράτη-μέλη της ευρωζώνης και στο ΔΝΤ».

Με το δεύτερο πρόγραμμα στις 26 Οκτωβρίου 2011, η Ελλάδα δέχθηκε νέα δάνεια ύψους 130 δις ευρώ, ενώ οι διαφορές που υπήρχαν τώρα στη σύνθεση του χρέους «έθεταν τις βάσεις για μια διαδικασία αναδιάρθρωσής του με τη συμμετοχή των ιδιωτών ομολογιούχων. Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ολοκληρώθηκε στις 9 Μαρτίου 2012, με την ανταλλαγή των υπαρχόντων ομολόγων με νέα ομόλογα που είχαν υποστεί κούρεμα. Το συνολικό ποσό του χρέους μειώθηκε κατά 106 δις το Φεβρουάριο του 2012 σε σχέση με το ύψος του πριν από την ανταλλαγή. Η εν λόγω μείωση δεν επηρέασε όμως το χρέος που βάρυνε τη χώρα, καθώς συμφωνήθηκε η χορήγηση νέου δανείου ύψους 130 δις ευρώ, το οποίο συμπεριλάμβανε και ένα αρχικό κονδύλι ύψους 48 δις για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών». Αντίθετα, οι ζημίες του PSI για τους δημόσιους οργανισμούς ήταν υπέρογκες και ιδιαίτερα για τα συνταξιοδοτικά ταμεία που υπέστησαν απώλειες «συνολικού ύψους 14,5 δις ευρώ (από τα 21 δις των συνολικών αποθεματικών τους)». Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η ομάδα δανειστών αρνήθηκε με το PSI να αποζημιώσει την «μικρή ομάδα (ιδιωτών) ομολογιούχων, ενώ ταυτόχρονα πρόσφερε πλήρη αποζημίωση στις ελληνικές τράπεζες, καθώς και δελεαστικές ρήτρες («sweeteners») στις ξένες».

Σύμφωνα με στοιχεία που παρατίθενται στην Έκθεση, αυτή είναι η εικόνα του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά την περίοδο της «διάσωσης» (2010-2014):

Έτος       Ελληνικό Δημόσιο Χρέος            Ποσοστό επί του ΑΕΠ

2010         299,69 δις ευρώ                                   129,7%

2014         317,94 δις ευρώ                                    177,1%

Έτος       Ποσοστό ομολόγων στο σύνολο του χρέους

2011      91,12%

2014      20,69%

Έτος       Ποσοστό δανείων

2009      5,21%

2014      73,06% (τα 68,4% αντιστοιχούν σε δάνεια του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας)

Σύμφωνα με την Έκθεση, η σύνθεση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας στις 30/04/2015 έφτανε τα 312.678,5 εκατομμύρια ευρώ. Έως τώρα, μονάχα το 10% περίπου έχει χρησιμοποιηθεί για τη χρηματοδότηση του προϋπολογισμού. Προς το παρόν, δεν υπάρχει ολοκληρωμένη εικόνα για το πόσα χρήματα έχουν φθάσει στη χώρα και πως έχουν χρησιμοποιηθεί, καθώς, η Επιτροπή δεν έχει, ακόμη, πολλά έγγραφα και απαραίτητα στοιχεία στην διάθεσή της.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει ανθρωπιστική κρίση. Δεδομένης της σοβαρότητας της κατάστασης, η απρόσκοπτη και διαφανής πληροφόρηση των πολιτών θα έπρεπε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή όλων των δημόσιων φορέων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, Ελληνικών και Ευρωπαϊκών. Δυστυχώς, από την έκρηξη της κρίσης στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, συμβαίνει το αντίθετο. Στην Ελλάδα, μάλιστα, υπάρχουν ακόμη και δημοσιογράφοι που ομολογούν ότι είπαν ψέματα ή απέκρυψαν την αλήθεια από τους πολίτες.

Η αδιαφάνεια, η πίεση και η ρητορική μίσους που έχουν υποστεί οι Έλληνες έχει δυσκολέψει όχι μόνο την κατανόηση του περίπλοκου ζητήματος αλλά, κυρίως, τη σύμπνοια προς μία βιώσιμη λύση. Ακόμη και η σύγκληση της Επιτροπής δεν χαιρετίστηκε και δεν θεωρείται αξιόπιστη από όλους τους Έλληνες. Κόμματα της αντιπολίτευσης που προηγουμένως κυβερνούσαν, την αντιμετωπίζουν ως μία εκκωφαντική εκτροπή, ένα προσωπικό καπρίτσιο της Προέδρου της Βουλής. Αξιωματούχοι της Ευρώπης θεωρούν ότι Νομικοί του ΟΗΕ που συμμετέχουν σε αυτοί χάνουν το χρόνο τους με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα πορίσματά της δεν καλύφθηκαν καν από συγκεκριμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης και άλλα προσπάθησαν να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού από αυτά κατά την παρουσίασή τους.

Ωστόσο, η Έκθεση αυτή περιέχει γεγονότα που ήδη αποτελούν ντροπιαστική παρακαταθήκη μιας Ευρώπης που ψάχνει το αληθινό της πρόσωπο. Σήμερα, οι Έλληνες έχουν παραχωρήσει την κυριαρχία της χώρας τους και έχουν υποθηκεύσει το μέλλον τους. Μόνο με την δουλειά μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση, φωνάζουν πολλοί συμπολίτες μου. Φυσικά, τίποτα δε χτίζεται από μόνο του. Όμως, το χτίσιμο και η αγάπη για την πραγματικότητα που χτίζεις, προϋποθέτει και πίστη στο μέλλον που έρχεται.

[3] Εμπορικό ισοζύγιο αγαθών είναι ένας ειδικός λογαριασμός στον οποίο αποτυπώνεται η διαφορά μεταξύ των εξαγωγών εμπορευμάτων μιας χώρας και των αντίστοιχων εισαγωγών της. Αν οι εξαγωγές είναι λιγότερες από τις εισαγωγές έχουμε έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο.