Parte 3: No estoy de acuerdo contigo pero voy a defender con mi vida tu derecho a dar tu opinión *
Es sólo el tercer día de esta semana agotadora, me parece haberme ya vivido todos los períodos electorales de las elecciones previas. Pensaba que hace seis meses había pasado por la experiencia más violenta de mi vida antes de las elecciones anteriores, pero no. Hoy, sólo a 3 días y pocas horas del anuncio del feriado bancario, ya me sentí como cuando en las últimas horas de enero pasado no veía la hora que el proceso terminara.
Sin embargo podrá ser peor. Me explico:
Episodio 1: Me comunico telefónicamente con un amigo para ponernos de acuerdo en cenar juntos la próxima semana. Me pregunta cómo me siento ya que me escucha muy tranquila. Le explico pero se siente frustrado y me pregunta si no quiero viajar al extranjero en el resto de mi vida, ya que esto es lo que sucederá si el domingo gana el NO en el Plebiscito. Molesta con su paranya le respondo con cinismo: “He viajado tanto que después del “Tratado de Shengen” me llegará a dar lo mismo aunque ello suceda, pese a que no creo que algo así llegue a pasar». Apenas pudimos ponernos de acuerdo en un día para cenar…
Episodio 2: Escribí la frase «los bancos están cerrados, es el momento de abrir nuestros corazones». Para «El domingo voto NO» no recibí ni siquiera un «me gusta». Un amigo me dice que me acuerde de la frase que escribí cuando los pacientes cardíacos pidan sus remedios. Le respondo con frases formales tranquilizantes, pero me duele la cabeza durante toda la hora siguiente.
En casi todos los países con alfabetos latinos la palabra “diálogo” puede entenderla casi cualquier persona. Sin embargo en mi país, en estos días, estoy rodeada de reflejos – ese sería el término más exacto – inesperados. No tenemos un diálogo que nos permita comprender el modo en el que los demás están pensando, comprender las razones o incluso los temores que fuerzan a alguien a adoptar una postura diferente de la nuestra. Jugamos (simultáneamente) defensa, ataque o contra-ataque y las palabras se lanzan como espadas en los sms, tweets, celulares, discusiones personales. No me importa lo que piensas, sólo me interesa que hagas lo que creo que es la única cosa correcta que puedes hacer. «Nación de la democracia» y no estamos educados para un referendum. No sólo necesitamos el Referendum de este domingo, necesitamos muchos plebiscitos en los días domingos. Un amigo pregunta en Facebook ¿cuándo los votos son peligrosos?
-
cuando se alteran los resultados
-
cuando no se respetan los resultados
-
cuando no se vota
Mientras tanto a nivel social:
Se hizo circular un documento oficial que había sido distorcionado, incluso por parte de agencias de noticias muy conocidas, en el que se decía que Tsipras había dicho que SI a todo lo que le habían solicitado. Y yo me quejaba del «diálogo» entre nosotros. El Primer Ministro apareció calmo y resuelto al dirigirse al país. Sigue adelante con el referendum. Veamos si lo llegaremos a tener realmente.
El Ministro del Interior declaró que se pagarán sin problema los gastos sociales de Mayo y Junio 2015.
El tipo del kiosco de mi barrio «escondió» algunos diarios porque la situación le está recordando a cuando se discutía políticamente frente a los negocios en Omonia en los años 80.
*creditos: Voltaire
** creditos: Sofia Raptopoulou
Οδεύοντας προς το δημοψήφισμα
Μέρος 3: Διαφωνώ μαζί σου αλλά θα υπερασπιστώ με τη ζωή μου το δικαίωμά σου να λες την άποψή σου*
Τρίτη μέρα αυτής της εξαντλητικής εβδομάδας, νιώθω ήδη σαν να έχω καταπιεί όλο τον εκλογικό μήνα των περασμένων εκλογών. Έξι μήνες πριν έζησα τη βιαιότερη εμπειρία σε προεκλογική περίοδο. Σήμερα, μόλις 3 μέρες και κάτι ώρες από την ανακοίνωση της αργίας των τραπεζών, νιώθω όπως τις τελευταίες ώρες του Γενάρη που δεν έβλεπα τη στιγμή να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Εκείνη ήταν η βιαιότερη εμπειρία μέχρι τη σημερινή. Μπορούμε ακόμα χειρότερα. Εξηγούμαι:
Επεισόδιο 1. Τηλεφωνική επικοινωνία με φίλο, κανονίζουμε να φάμε την ερχόμενη εβδομάδα. Με ρωτά πώς είμαι γιατί με ακούει, λέει ψύχραιμη. Του εξηγώ. Γίνεται έξαλλος και με ρωτά αν δεν επιθυμώ να ταξιδέψω ποτέ ξανά στη ζωή μου, γιατί αυτό θα συμβεί αν η Κυριακή δείξει ΟΧΙ. Ενοχλούμαι με την παράνοια και κυνικά απαντώ: έχω ταξιδέψει τόσο πολύ και πριν και μετά την Shengen που δεν με νοιάζει ακόμα κι αυτό να συμβεί. Άσε που δεν το νομίζω. Με το ζόρι κλείσαμε μέρα και ώρα δείπνου…
Επεισόδιο 2. Αναρτώ το σύνθημα «έκλεισαν οι τράπεζες, καιρός να ανοίξουν οι καρδιές». Ούτε καν ένα του τύπου «την Κυριακή ψηφίζω ΟΧΙ». Φίλος και συναγωνιστής ετών μου γράφει να το πω αυτό στους δεκάδες καρδιοπαθείς όταν με ρωτήσουν για τα φάρμακά τους. Απαντώ με καθησυχαστική ανακοίνωση αλλά μένω με πονοκέφαλο για την επόμενη ώρα.
Σχεδόν σε κάθε χώρα με λατινικό αλφάβητο αν πω τη λέξη διάλογος, γίνεται κατανοητό γιατί πράγμα μιλάω. Αυτές τις μέρες όμως με κυκλώνουν ξένα – ως προς την ουσία της λέξης – αντανακλαστικά. Δεν βρίσκομαι σε διάλογο για να καταλάβω τη σκέψη του άλλου, για να κατανοήσω τους λόγους ή ακόμα και τους φόβους που τον φέρνουν να υιοθετεί μια άποψη, ακόμα κι αν είναι διαφορετική από τη δική μου. Παίζουμε άμυνα, επίθεση ή αντεπίθεση και τα λόγια πετάγονται σα σπαθιά στα sms, στα tweets, στα τηλέφωνα, στις προσωπικές συζητήσεις. Δεν με ενδιαφέρει τι σκέφτεσαι, με ενδιαφέρει να κάνεις αυτό που σκέφτομαι εγώ. Το σωστό. Ο λαός της δημοκρατίας είναι απαίδευτος στο δημοψήφισμα. Δεν έχει ανάγκη το δημοψήφισμα της Κυριακής, έχει ανάγκη πολλά δημοψηφίσματα τις Κυριακές.
Ρωτά μια φίλη στο διαδίκτυο: Πότε οι ψηφοφορίες είναι επικίνδυνες;
1. όταν αλλοιώνεται το αποτέλεσμα
2. όταν δεν γίνεται σεβαστό το αποτέλεσμα
3. όταν δεν υπάρχουν ψηφοφορίες
Εν τω μεταξύ στο κοινωνικό επίπεδο:
Κυκλοφόρησε λίγο μετά το μεσημέρι και μάλιστα από «σοβαρά» ειδησεογραφικά πρακτορεία ότι ο Τσίπρας είπε σε όλα ΝΑΙ, με επίσημο έγγραφο διαστρεβλωμένο. Μετά μουρμουρίζω εγώ για το διάλογο μεταξύ μας.
Ο Πρωθυπουργός παρουσιάστηκε ήρεμος και αποφασιστικός στο διάγγελμά του, φαίνεται να πηγαίνουμε ολοταχώς προς δημοψήφισμα. Για να δούμε, θα το ζήσουμε πραγματικά;
Το Υπουργείο Εσωτερικών έβγαλε ανακοίνωση για την ομαλή καταβολή των προνοιακών επιδομάτων Μαίου – Ιουνίου 2015.
Ο εφημεριδοπώλης κοντά στη δουλειά μου έβγαλε τις εφημερίδες από το περίπτερό του γιατί μπροστά το περίπτερό του θύμιζε σκηνές της δεκαετίας του 80 στην Ομόνοια, που μάλωναν για τα πολιτικά.
*credits: Βολταίρος
** credits: Sofia Raptopoulou (αν θέλει το βάζω)
