(La versión en griego, más abajo)

Son las 8.30 de la noche y todavía hace mucho calor. La Plaza Syntagma continúa recibiendo gente. Muchos vendedores ya están allí con sus puestos de venta de souvlaki, cervezas y refrescos, como lo hacen en los festivales. Parece que ésta va a ser una larga noche, hasta que el Parlamento finalice sus deliberaciones y votaciones. ¡Vamos a enviar algunos mensajes de texto a los amigos para localizarlos y pasar juntos el rato! Encuentro algunos y empezamos a conversar. Al mismo tiempo vamos recorriendo la plaza y tomo fotos de algunas pancartas. Subimos las escaleras hacia el Parlamento. Hay tanta gente. A medida que nos acercamos, puedo ver jóvenes sentados fuera del edificio conversando, bajo los árboles de adelfa y con un café en la mano. Constantemente me encuentro con amigos.

Al lado izquierdo de la calle principal fuera del Parlamento puedo ver un muro negro. No son más de 20 a 30 personas que llevan máscaras de gas. Llamo a mi hermano en Creta para informarle. Me alejo hacia el lado derecho del edificio y veo allí a la fuerza especial de la policía. Habían desaparecido durante los últimos meses de las manifestaciones, ahora se están movilizando de nuevo hacia el Parlamento en una formación de cadena de protección. Una vez más, la policía está protegiendo el Parlamento. Los manifestantes los ven y se dirigen a ellos por medio de altavoces: «Hacemos un llamado a la policía para salir de este lugar. Somos gente sencilla, desempleados, sin seguro de salud; hemos venido en paz a manifestarnos en contra de la austeridad, en contra de cualquier nuevo Memorando. Por favor, váyanse.» El ambiente me recuerda a otros momentos del pasado reciente; momentos que pensé que habíamos dejado atrás. Durante los siguientes tres minutos se lanzan bombas molotov y gas por todas partes. No sé qué tipo de gas lanzaron contra nosotros, mientras perseguían a la multitud por algo de 20 cuadras. Mis ojos aún me duelen. La demostración se disolvió. La orquesta realizó su trabajo maravillosamente. La multitud estalló en lágrimas de indignación. De una sola, nos enviaron de vuelta a casa.

Esta es una derrota más grande que el nuevo Memorando aprobado y convertido en ley por el Parlamento. Las leyes pueden ser derogadas o modificadas, o simplemente no aplicadas si éstas eluden los derechos humanos y la democracia. La falta de cooperación ya es un hecho, y no soy yo quien lo viene diciendo. Será el pueblo quien lo dirá claramente. Recibir semejante golpe de la Policía griega y la paraestatal, bajo un gobierno que dice ser de izquierda, arranca de raíz toda esperanza. La esperanza se fue.

Sotto voce

El transporte público ya no es gratuito. No sé qué es lo que habrá cambiado durante los últimos días, dado que los bancos aún están cerrados.

La correcta retórica del ex ministro de finanzas se ha estrellado contra las rocas de la UE. Lo dice él y también lo creo: hoy, la economía es una cosa y la política otra. Es por eso que la discusión sobre #Grexit debe comenzar de inmediato, de manera abierta y sin temor. Tal vez nuestra única esperanza es reorganizarnos nosotros mismos con los que quieran quedarse y servir a esta causa, y esos son muchos.

El Presidente del Parlamento (quien votó NO al nuevo Memorando hace unas horas) junto con Erik Tousain, responden a una demanda de la sociedad civil: esta noche durante un discurso público, ellos presentarán los resultados del trabajo de la Comisión de Análisis de la Deuda.

Allí estaré.

* El lema principal de Syriza en las elecciones de enero de 2015 fue: La esperanza llega.

Versión en griego:

Η ελπίδα πέταξε

Είναι 8.30 το βράδυ και έχει ακόμα πολύ ζέστη. Η πλατεία Συντάγματος γεμίζει συνεχώς. Δεκάδες πάγκοι πουλάνε σουβλάκια και αναψυκτικά, όπως στα πανηγύρια. Θα το ξενυχτήσουμε απόψε, μέχρι να ολοκληρωθεί η συζήτηση στη Βουλή και να ξεκινήσει η ψηφοφορία, έχουμε καιρό. Να στείλουμε κανένα sms σε φίλους να δούμε αν είναι ήδη εδώ να περάσει η ώρα με καμιά κουβέντα; Βρίσκω μερικούς και αρχίζουμε τη συζήτηση. Παράλληλα περιφερόμαστε στην πλατεία φωτογραφίζοντας τα πανό. Ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια. Πολύς κόσμος και στο δρόμο έξω από τη Βουλή. Πλησιάζουμε στο χώρο ακριβώς έξω από το Κοινοβούλιο. Κι άλλοι γνωστοί και φίλοι, κάθονται με τον καφέ στο χέρι στις διάφορες γωνιές κάτω από τις πικροδάφνες και μιλάνε.

Στην αριστερή πλευρά πάνω στο δρόμο έχει κάνει την εμφάνισή του το μαύρο μπλοκ. Φοράνε ήδη αντιασφυξιογόνες μάσκες. Ειδοποιώ την αδερφό μου παρόλο που βρίσκεται στην Κρήτη. Απομακρύνομαι από εκεί και πάω από τα δεξιά της Βουλής. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ (που τους τελευταίους μήνες είχαν εξαφανιστεί από τις διαδηλώσεις μας) κάνουν όλο και πιο αισθητή την παρουσία τους. Έρχονται και άλλες και μπαίνουν μπροστά το Κοινοβούλιο. Η αστυνομία προστατεύει ξανά τη Βουλή; Οι διαδηλωτές τους βλέπουν. «Παρακαλούμε τις διμοιρίες των ΜΑΤ να απομακρυνθούν από το χώρο της διαδήλωσης. Είμαστε απλοί άνθρωποι, άνεργοι, ανασφάλιστοι, έχουμε έρθει να διαμαρτυρηθούμε ειρηνικά γιατί δεν θέλουμε άλλα μνημόνια, δεν θέλουμε άλλες πολιτικές λιτότητας. Σας παρακαλούμε φύγετε από το χώρο της διαδήλωσης». Ο αέρας θυμίζει άλλες εποχές, κοντινές μας, που πίστεψα ότι τις αφήσαμε πίσω. Μέσα σε 3 λεπτά ξεκίνησε η ρήψη μολότοφ και δακρυγόνων. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μας έριξαν με τόση μανία, κυνηγώντας απλό κόσμο κάθε ηλικίας 20 τετράγωνα πιο κάτω από το Σύνταγμα. Τσούζουν ακόμα τα μάτια μου. Η διαδήλωση διαλύθηκε. Η ορχήστρα εκτέλεσε το έργο με μαεστρία και το πλήθος ξέσπασε σε κλάματα αγανάκτησης. Μας έστειλαν στα σπίτια μας με συνοπτικές διαδικασίες.

Είναι μεγαλύτερη αυτή η ήττα από το νέο Μνημόνιο που πέρασε στη Βουλή. Το Μνημόνιο είναι νόμος και οι νόμοι καταργούνται ή τροποποιούνται ή απλά δεν εφαρμόζονται, αν καταστρατηγούν τα δικαιώματα των ανθρώπων και τη δημοκρατία. Η μη συνεργασία είναι δεδομένη πλέον σε αυτό το Νόμο και δεν το λέω εγώ, θα το πει ο κόσμος. Όμως τέτοιο χτύπημα από την Ελληνική Αστυνομία και το παρακράτος με κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι είναι αριστερή σου ξεριζώνει την ελπίδα. Η ελπίδα πέταξε.

Ψιθυριστά

Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν είναι πλέον δωρεάν. Δεν ξέρω τι άλλαξε από τις προηγούμενες μέρες εφόσον οι τράπεζες εξακολουθούν να είναι κλειστές.

Η ολόσωστη ρητορική του πρώην Υπουργού Οικονομικών προσέκρουσε στους βράχους της Ε.Ε. Το λέει και ο ίδιος και το πιστεύω κι εγώ: άλλο η σημερινή πολιτική, άλλο η οικονομία. Γι αυτό η συζήτηση για την έξοδο από το ευρώ πρέπει να γίνει άμεσα, ανοιχτά και χωρίς φόβο. Ίσως είναι πλέον η μόνη μας ελπίδα ανασύνταξης. Με όσους θέλουν να μείνουν και να την υπηρετήσουν και δεν είναι λίγοι.

Η Πρόεδρος της Βουλής μαζί με τον Ερίκ Τουσέν ανταποκρίνονται σε ένα αίτημα της κοινωνίας των πολιτών: ανοίγουν σήμερα σε δημόσια συζήτηση τα χαρτιά του πορίσματος της επιτροπής αλήθειας χρέους.

Θα είμαι εκεί.