Aunque me quiten la cabeza, ¡igual voy a volar!*

(Traducción al griego, más abajo)

Realmente no puedo decir la cantidad de expectativas con las que hemos cargado este referéndum. Y cómo no haberlas tenido. Fue la primera vez en 41 años que un político nos dio la oportunidad de hablar de todo lo que hemos atravesado en los últimos 5 años. Hemos ignorado los carteles frente a los cajeros automáticos bajo el sol ardiente; hemos acallado el ruido ensordecedor de los medios del terrorismo de masa, hemos hablado con amigos, hemos decidido, hemos votado. Pudimos sonreír, hemos vuelto a la plaza, hemos confiado el resultado al liderazgo político de Grecia y hemos esperado.

Pensamos que las frases expresadas con dificultad por Schulz, las amenazas de Junker, las difíciles discusiones en el Parlamento Europeo, la filtración de los planes de Schäuble, incluso el comienzo de las negociaciones después del voto por el NO con el nuevo ministro de finanzas no fueron más que una broma frente a la expresión mayoritaria de una nación. O pensamos que hubo un plan que no pudimos ver.

¡NO! ¿Cuán fuerte tenemos que decirlo?

Ahora dicen que tenemos 72 horas para aprobar todo lo que está establecido en la Declaración de la Cumbre del Euro por el Parlamento griego. He leído todo el documento pero no puedo dejar de detenerme en la primera frase: “La Cumbre del Euro destaca la necesidad crucial de restablecer una relación de confianza con el gobierno griego como condición previa a un posible acuerdo futuro sobre un nuevo programa del Mecanismo Europeo de Estabilidad (MEDE)”.

¿Las instituciones quieren restablecer una relación de confianza con las autoridades griegas? ¿Y qué pasa con la confianza del pueblo? En cuanto a la falta de confianza del pueblo en las autoridades y en las instituciones, es obvio que no se podrá implementar –no me refiero a votar la aprobación de las leyes, sino a implementarlas– ¡ni tan solo una sobre medida de austeridad! Ya no se trata de confianza. La gente no tiene nada más para dar. Nuestras canillas están secas. Y esto no es chantaje como el vuestro, señores de las instituciones, es nuestra realidad.

Pasé 72 horas después del anuncio del “acuerdo” abrazada a mi desilusión. La reconocí, la viví en toda su profundidad, me enojé, me puse triste. Y entonces pensé: necesito verdaderamente salir de aquí. Tengo que seguir la tendencia y romper las cadenas, liberarme.

Di mi señal. Tomé la responsabilidad. El 61,38% tomó la responsabilidad conmigo, no es un porcentaje bajo.

Puedo juzgar a las instituciones y al gobierno, pero francamente, no me importa un rábano. O mejor dicho, me importa si me obligan a esconderme otra vez en mi vida personal, me ponen de vuelta en mi cascarón o me fuerzan a seguir. Mi vida no puede estar definida por un gobierno. Por cierto, puede estar apoyada por un gobierno o no estarlo. Pero, ¿es que podemos lograr una revolución en una sola movida? Tengo que recuperarme. Tengo que ir a Syntagma y apoyar, a mi mejor manera posible, lo “nuevo” que ha nacido. Además, hay un patrimonio que sale de esas 72 horas: lo “viejo” acaba de revelar su verdadera cara.

Sotto voce

  • Aún no puedo entender por qué no podemos empacar nuestras cosas y abandonar el euro, más aún, no puedo entender por qué no discutimos seriamente sobre un posible #Grexit.
  • La carrera de relevos nunca sucedió. Por ahora ninguna nación europea está lista para tomar la posta. No las culpo. Ya vendrán los tiempos en que diremos, y también querrá decir, que éste es un desafío europeo (o acaso internacional).
  • “Si hemos tenido un referéndum también podríamos darle la posibilidad a nuestro pueblo de que se exprese”, se dijo en el Parlamento Europeo. Cierto, pero no lo hicieron.
  • Por supuesto, los bancos siguen cerrados. El transporte público se usará nuevamente gratis hoy y mañana.
  • El primer ministro todavía no me ha podido mirar a los ojos. Miró a los reporteros, en unas pocas horas tendrá que mirar a los parlamentarios. Pero a mí, aún no…

*creditos: para Anna Kouroupou que subió la foto y me inspiró para el título.

Σε 72 ώρες

Και το κεφάλι να μου πάρετε, εγώ θα πετάξω!*

Δεν ξέρω πόσες προσδοκίες βάλαμε σε αυτό το δημοψήφισμα. Γιατί να μην βάζαμε άλλωστε; Πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια βρέθηκε πολιτικός να μας δώσει άμεσα τη δυνατότητα να μιλήσουμε για τα όσα έχουμε τραβήξει τα τελευταία 5 χρόνια. Αγνοήσαμε τις ουρές για τα 60ευρα μέσα στη ζέστη, κλείσαμε τον εκκωφαντικό θόρυβο των Μέσων Μαζικής Τρομοκρατίας, μιλήσαμε με φίλους, αποφασίσαμε, και ψηφίσαμε. Χαμογελάσαμε, κατεβήκαμε στην πλατεία, εμπιστευθήκαμε το αποτέλεσμα στην πολιτική ηγεσία του τόπου και αναμείναμε. Θεωρήσαμε ότι οι άναρθρες φράσεις του Σουλτς, οι απειλές του Γιούνκερ, οι δύσκολες κουβέντες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι διαρροές των σχεδίων του Σόιμπλε, ακόμα και η εκκίνηση των διαπραγματεύσεων από εκεί που δεν εγκρίναμε και μετά από πλευράς Υπουργού Οικονομικών είναι ένα αστείο μπροστά στην πλειοψηφική έκφραση ενός λαού. Ή ότι υπάρχει κάποιο σχέδιο που απλά εμείς δεν βλέπουμε.

ΟΧΙ! Πόσο δυνατά έπρεπε πια να το πούμε;

Τώρα λέει, έχουμε 72 ώρες να περάσουμε από τη Βουλή των Ελλήνων όσα περιγράφονται στο Euro Summit Statement. Διαβάζω όλο το κείμενο αλλά στέκομαι στην πρώτη φράση: «Το Euro Summit υπογραμμίζει τη σημαντική ανάγκη να ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη με τις Ελληνικές αρχές ως προϋπόθεση για μια πιθανή μελλοντική συμφωνία σε ένα νέο πρόγραμμα του ΕΜΣ». Να χτίσουν οι Θεσμοί την εμπιστοσύνη τους με τις Ελληνικές αρχές; Με την εμπιστοσύνη του κόσμου δηλαδή τι κάνεις; Εφόσον κλονίζεται αυτή η εμπιστοσύνη, δεν θα καταφέρεις να εφαρμόσεις (όχι να περάσεις στη Βουλή, να εφαρμόσεις) ούτε μισό μέτρο! Αν το θέλεις ούτε καν γιατί ο λαός πια δεν σε εμπιστεύεται. Κυρίως γιατί δεν έχει να σου δώσει. Τέρμα οι δικές μας στρόφιγγες, στέρεψαν. Κι αυτό δεν είναι εκβιασμός σαν τον δικό σας κύριοι των Θεσμών, είναι η αλήθεια μας.

Τις δικές μου 72 ώρες πριν την ανακοίνωση της «συμφωνίας» τις πέρασα αγκαλιάζοντας τη δική μου απογοήτευση. Την αναγνώρισα, την έζησα στο έπακρο, θύμωσα, στεναχωρήθηκα. Μετά σκέφτηκα: Έχω ανάγκη να βγω από εδώ. Να ακολουθήσω την τάση μου να πετάξω τα δεσμά, να απελευθερωθώ. Έδωσα το σινιάλο μου. Ανέλαβα την ευθύνη. Μαζί μου κι ένα 61,38%, δεν είναι και λίγο. Μπορώ να κρίνω τους Θεσμούς και την Κυβέρνηση αλλά στην τελική λίγο με νοιάζουν πια. Ή αν το θέλεις με νοιάζουν μόνο στο μέτρο που μπορούν να με κάνουν να κρυφτώ ξανά στην προσωπική μου ζωή και στο καβούκι μου ή να με πεισμώσουν. Η ζωή μου δεν ορίζεται από την όποια κυβέρνηση. Μπορεί να υποστηριχθεί από αυτήν ή όχι. Αλλά και επανάσταση με μια μόνο κίνηση; Ας συνέλθω. Έχω να κατέβω στο Σύνταγμα και να υποστηρίξω όσο μπορώ τη δημιουργία του «καινούριου». Πλέον έχω και μια κληρονομιά από αυτές τις 72 ώρες: το παλιό έχει αποκαλύψει το αληθινό του πρόσωπο.

Ψιθυριστά

  • Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν τα μαζεύουμε να φύγουμε, πολύ δε περισσότερο γιατί δεν ανοίγουμε σοβαρά τουλάχιστον τη συζήτηση για #Grexit.
  • Η σκυταλοδρομία δεν έγινε ποτέ. Κανένας λαός της Ευρώπης δεν κατάφερε προς το παρόν να είναι έτοιμος για τη σκυτάλη. Δεν τους αδικώ, θα έρθει η στιγμή που θα το λέμε και θα το εννοούμε ότι αυτό είναι ένα πανευρωπαϊκό (τουλάχιστον) στοίχημα.
  • «Κι εμείς αν κάναμε δημοψήφισμα θα δίναμε την ευκαιρία στους λαούς μας να εκφραστούν», ειπώθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο. Ναι, αλλά δεν κάνετε.
  • Οι τράπεζες είναι φυσικά ακόμα κλειστές. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς για σήμερα και αύριο θα χρησιμοποιούνται και πάλι δωρεάν.
  • OΠρωθυπουργός ακόμα να με κοιτάξει στα μάτια. Κοίταξε τους δημοσιογράφους, θα κοιτάξει σε λίγες ώρες και τους βουλευτές. Εμένα ακόμα όχι…

*Εύσημα: στην Άννα Κουρουπού που ανάρτησε τη φωτογραφία και μου ενέπνευσε τον τίτλο