La apuesta
(Versión en griego, más abajo)
Dos cosas me han desconcertado durante los últimos años, y también en los últimos días.
En primer lugar, ¿por qué nadie está hablando con claridad acerca de una posible Grexit? Escuchamos continuamente acerca de la catástrofe a la que Grexit nos llevará, pero no sabemos nada acerca de la esencia de esta decisión estratégica. Cuando los principales medios de comunicación hablan de ello, lo hacen utilizando consignas. Quiero decir, incluso si Grexit va a ser nuestra destrucción, ¿al menos no deberían hablar de ello aquellos que lo creen? Ustedes ya saben, personalmente tengo un problema con la demonización y los tabúes. Empezando con la orientación sexual en mi vida, me inclino a creer que todo lo que se entierra para impedir el diálogo social, es o bien peligroso para los intereses creados de alguien o bien porque aplasta la moralidad del poder. ¡Eso significa que son muy interesantes!
En segundo lugar está el esfuerzo por socavar la auditoría de la deuda griega. Todavía me acuerdo de todos los detalles de los primeros momentos cuando tuve contacto con esta iniciativa en Syntagma, allá por 2011, nuestras primeras conversaciones, mi firma en la petición y los intercambios de correo electrónico que tuvimos después de eso. La cuestión se desvaneció hasta que el actual presidente del Parlamento junto con la parlamentaria de la UE, Sofía Sakorafa, y un equipo muy interesante, se hizo cargo de la iniciativa de formar oficialmente esta auditoría de la deuda, teniendo acceso a una gran cantidad de datos enterrados en los cajones del Parlamento y otras instituciones. El argumento básico en contra es el hecho de que cualquier posible resultado positivo no se alzará como un arma de negociación del gobierno o de la sociedad civil a la hora de buscar la condonación de la deuda.
Obviamente, este argumento no toma en cuenta que, si en primer lugar se quiere transformar algo, usted tiene que trabajar en ello en el «espacio de representación». ¿Qué es esta extraña idea? Es el espacio interno en el que opera la conciencia humana. Es un espacio en el que una vez estuvieron representados Dios (antes de que se proyectara afuera), la justicia (antes que se promulgaran leyes), y la evolución (antes de la ciencia).
Así, la apuesta de la sociedad civil se basa (mientras que el estado y la paraestatal dejen de atacarnos con gas, dándonos la posibilidad de demostrarlo) en el estudio y la aplicación de esas nuevas herramientas no violentas de liberación masiva. Un diálogo abierto y libre de obstáculos sobre la Grexit, junto con la lectura de los resultados preliminares de la auditoría de la deuda, va a alimentar nuestra imaginación hacia nuevos tipos de actividades que se convertirán en nuestras nuevas «armas».
También puedo añadir otras dos: apoyo inmediato a las víctimas de este sistema inhumano (concerniente a los temas de vivienda, alimentación, atención médica, inclusión, etc.) y el fomento constante de la nueva sensibilidad y su conexión con nuestro Destino Mayor, que ya nació en el interior de cada uno de nosotros. Cualquier esfuerzo para un diálogo serio acerca de ellos, se acepta con alegría. Cualquier esfuerzo para socavarlos, me deja fríamente indiferente.
Τοξικά ομόλογα μαζικής καταστροφής vs εργαλεία μιας μη βίαιης επανάστασης
Το στοίχημα
Δύο πράγματα μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση τα τελευταία χρόνια αλλά ειδικά τις τελευταίες μέρες. Αφενός γιατί κανείς δεν μιλά με σαφήνεια για το Grexit. Ακούμε διαρκώς την καταστροφολογία του grexit αλλά δεν ακούμε για την ουσία μιας τέτοιας στρατηγικής απόφασης. Οι όποιες συζητήσεις στα mainstream ΜΜΕ είναι τσιτάτα. Δηλαδή ακόμα κι αν το Grexit θα είναι η καταστροφή μας, δεν πρέπει μέσα από το διάλογο να επιχειρηματολογήσουν όσοι/ες αυτό πιστεύουν; Ξέρεις, έχω ένα θέμα με τη δαιμονοποίηση και τα ταμπού. Αρχής γενομένης από το σεξουαλικό προσανατολισμό στη ζωή μου, τείνω να πιστεύω ότι αυτά που θάβονται στο δημόσιο διάλογο είτε είναι επικίνδυνα για κάποιους λόγους ή για κάποια συμφέροντα είτε προσκρούουν σε μια ηθική εξουσίας. Δηλαδή έχουν πολύ ενδιαφέρον!
Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση είναι η προσπάθεια υποβάθμισης της επιτροπής αλήθειας δημοσίου χρέους. Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τη στιγμή της πρώτης μου επαφής με την ΕΛΕ στο Σύνταγμα το 2011, τις πρώτες συζητήσεις στο τραπεζάκι τους, την υπογραφή μου και τη συνέχεια της επικοινωνίας μαζί τους μέσω email. Στη συνέχεια αυτό το θέμα ατόνησε μέχρι που ανέλαβε την πρωτοβουλία η Πρόεδρος της Βουλής μαζί με την Σοφία Σακοράφα, πλαισιωμένες από μια πολύ ενδιαφέρουσα και δυνατή ομάδα και με πρόσβαση αυτή τη φορά σε στοιχεία θαμμένα στα συρτάρια της Βουλής και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, να συγκαλέσει εντός Κοινοβουλίου τη δημιουργία της επιτροπής. Η βασική πολεμική μιλά για μια έκθεση που δεν μπορεί να δικαιωθεί πουθενά και άρα δεν μπορεί να αποτελέσει διαπραγματευτικό όπλο της όποιας κυβέρνησης ή της κοινωνίας των πολιτών για τη διαγραφή χρέους. Μάλλον αυτή η πολεμική δεν καταλαβαίνει ότι για να μετατρέψεις κάτι κοινωνικά πρέπει πρώτα να δουλέψεις στο πεδίο αναπαράστασης. Τι είναι αυτό το φρούτο; Είναι αυτός ο εσωτερικός χώρος που γίνονται διεργασίες της συνείδησης. Αυτός ο χώρος που κάποτε αναπαραστάθηκε ο Θεός (και μετά τον δημιουργήσαμε), ο χώρος που αναπαραστάθηκε το δίκαιο (και μετά νομοθετήσαμε), ο χώρος που αναπαραστάθηκε η εξέλιξη (και μετά ανακαλύψαμε).
Το στοίχημα της κοινωνίας των πολιτών επομένως (μιας και κράτος και παρακράτος μας στερούν τη δυνατότητα να διαμαρτυρόμαστε χωρίς να μας πήζουν στο δακρυγόνο) είναι η μελέτη και η εφαρμογή των νέων μη βίαιων εργαλείων μαζικής απελευθέρωσης. Ο ανοιχτός και ανεμπόδιστος διάλογος γύρω από το grexit, όπως και η σπουδή (για αρχή) των ευρημάτων της επιτροπής αλήθειας χρέους που θα θρέψουν τη φαντασία για νέες δράσεις και μάλιστα σε πολλά επίπεδα είναι τα νέα μας «όπλα». Σε αυτά θα προσθέσω δύο ακόμα ανυπολογίστου αξίας: τη διαρκή παροχή άμεσης βοήθειας στα θύματα αυτού του απάνθρωπου συστήματος (σε θέματα στέγασης, σίτισης, ιατρικής υποστήριξης, ένταξης στις κοινωνίες μας, κλπ). Και την εσωτερική φροντίδα της νέας ευαισθησίας και της σύνδεσης με το Μέγιστο Πεπρωμένο που έχει γεννηθεί μέσα στον καθένα και την καθεμία από μας. Οποιαδήποτε προσπάθεια σοβαρού διαλόγου γύρω από αυτά γίνεται αποδεκτή με χαρά. Οποιαδήποτε προσπάθεια υποβιβασμού τους με αφήνει παγερά αδιάφορη.
