Ομιλία του David Andersson την Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018 στην Ισπανική Φιλανθρωπικό Σύλλογο
Αρχικά, επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω τη Συνομοσπονδία Δημοσιογράφων του Ισημερινού της Νέας Υόρκης για τη διοργάνωση αυτού του φόρουμ με επίκεντρο τους μετανάστες και το Καραβάνι. Αυτό το ζήτημα με το καραβάνι είναι μια αντανάκλαση της απάνθρωπης κοινωνίας μας. Οι άνθρωποι διαφεύγουν από την οικονομική βία, τη σωματική βία, την πολιτισμική βία και την πολιτική βία – μια βία που οι λεγόμενες «αναπτυγμένες» κοινωνίες μας δεν έχουν κάνει αρκετά για να την επιλύσουν και σε ορισμένες περιπτώσεις την έχουν επιταχύνει. Μέχρι στιγμής φέτος, 3.114 άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους ή αγνοούνται σε μεταναστευτικές διαδρομές σε ολόκληρο τον κόσμο, σύμφωνα με το Πρόγραμμα Αγνοούμενων Μεταναστών του Παγκόσμιου Οργανισμού Μετανάστευσης. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις και δυνάμεις είναι όλο και λιγότερο αποτελεσματικές στην αντιμετώπιση αυτών των καταστροφών. Η δυνατότητα αυτών των θεσμών μειώνεται καθημερινά από πολιτικά ή θρησκευτικά εμπόδια. Για παράδειγμα, η Υεμένη αντιμετωπίζει έναν λιμό πέρα από οτιδήποτε έχει δει στο παρελθόν. Αν δεν γίνει τίποτα, εκατομμύρια άνθρωποι θα πεθάνουν από την πείνα.
Αυτές δεν είναι φυσικές καταστροφές αλλά κατασκευασμένες και από τον άνθρωπο. Δημιουργήσαμε αυτά τα καραβάνια και πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη τους. Σήμερα, όλα έχουν γίνει βάρβαρα, χωρίς καμία λογική ή συναίσθηση. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε εδώ σήμερα τι πρόκειται να συμβεί στα σύνορα, αν ο Τραμπ θα στείλει στρατεύματα ή εκατό άλλα ερωτήματα. Αλλά ο χρόνος και η ενέργεια που ξοδεύεται κουτσομπολεύοντας τα τρέχοντα γεγονότα είναι απλά ένας τρόπος για να εκφορτίζουμε τις εντάσεις που προκαλεί αυτή η αδικία.
Η ελπίδα μου είναι ότι θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε το νόημα αυτού του καραβανιού, να το κάνουμε σύμβολο της πεθαμένης, παρακμιακής κοινωνίας μας και της ανάγκης να την μεταμορφώσουμε. Για να δούμε την ανάγκη να τοποθετήσουμε τον άνθρωπο ως κεντρική αξία και προτεραιότητα. Πρέπει να οικοδομήσουμε τον πρώτο ανθρώπινο πολιτισμό και να γίνει με αυτό το προϊστορικό σύστημα.
Πολλοί άνθρωποι αρχίζουν να αναγνωρίζουν την ανάγκη να κάνουν κάτι, οι άνθρωποι βλέπουν την ανάγκη να κάνουν κάποιες αλλαγές. Αλλά πώς μπορεί ένα ψάρι να αλλάξει το νερό του ενυδρείου του;
Πώς μεταμορφώνουμε τις προσωπικές και κοινωνικές μας αξίες και το κοινωνικό μας τοπίο; Πώς αλλάζουμε το σύνολο των πεποιθήσεών μας; Πώς σταματάμε να ρωτάμε τους ανθρώπους από πού προέρχονται και αντ’ αυτού δείχνουμε ενδιαφέρον για το πού πηγαίνουν και τι θέλουν να κάνουν με τη ζωή τους.
Το καραβάνι είναι κάτι περισσότερο από ένα θέμα μετανάστευσης, ένα θέμα φτώχειας, ένα θέμα των Λατίνων ή ένα θέμα διάκρισης. Είναι μια απεικόνιση μιας κρίσης του πολιτισμού. Αυτός ο πολιτισμός πρέπει να πεθάνει και να γεννήσει έναν νέο που εστιάζει και δημιουργείται για την ανάπτυξη και την ευημερία όλων των ανθρώπων.
Μετάφραση από τα Αγγλικά: Pressenza Athens
