Του Patrice Bouveret.

Το Μάιο του 2019, εκλέγουμε τους Ευρωπαίους αντιπροσώπους μας. Από τώρα κιόλας, οι διάφορες πολιτικές ομάδες διαλέγουν τους υποψηφίους τους και καταρτίζουν προγράμματα για την επόμενη εκστρατεία. Είναι η στιγμή να τους απευθυνθούμε, να τους ενοχλήσουμε ώστε, το ζήτημα των πυρηνικών όπλων και της απαγόρευσής τους να μην “πέσει στις καλένδες”.

Μήπως θα έπρεπε να περιμένουμε μία νέα χρήση πυρηνικών όπλων, π.χ. σε μια σύρραξη, ώστε ο στόχος του αποκλεισμού τους, τελικώς να επιτευχθεί;

Αυτή η άποψη υποστηρίζεται στο βιβλίο[1] που κυκλοφόρησε πρόσφατα στη Γαλλία και εξετάζει τις επτά -κατά κύριο λόγο- φορές που γλιτώσαμε παρά τρίχα από μία “Πυρηνική Αποκάλυψη”…  – Είναι αποδεκτό; Όχι φυσικά. Αν μη τι άλλο, για τις μη αναστρέψιμες συνέπειες που θα σήμαινε κάτι τέτοιο και θα μπορούσε να οδηγήσει στο τέλος κάθε ίχνους ζωής στη Γη.

Εντούτοις, η ” τύφλωση” ενός αριθμού υπευθύνων πολιτικών και ειδικών απέναντι στον κίνδυνο της απειλής που προέρχεται από τα όπλα τους και κυρίως μια σχετική αποδοχή – ιδιαιτέρως στη Γαλλία – θα πρέπει να μας κάνει να παραμένουμε αφυπνισμένοι, ειδικά εφόσον ΗΠΑ και Ρωσσία δεν δεσμεύονται σε μια διαδικασία αφοπλισμού, επομένως δεν θα ήταν εύλογο να προχωρήσουμε εμείς σε μείωση του οπλοστασίου “μας”…  Κατά συνέπεια η δυναμική της Συνθήκης Απαγόρευσης (Tian) αντιμετωπίζεται σαν ένας κατακερματισμός παρά ως ένα εργαλείο, μία δύναμη για να βγούμε απ’αυτή τη σπείρα της κούρσας των εξοπλισμών και την άνοδο των απειλών.

Είναι αλήθεια ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν έχει σχεδόν λόγο πάνω σε στρατιωτικά ζητήματα που εμπίπτουν στην κυριαρχία των χωρών-μελών, εκ των οποίων 22 στις 27 είναι επίσης μέλη του ΝΑΤΟ. Ο ρόλος του είναι κυρίως συμβουλευτικός. Παρ’ολα αυτά μπορεί να διατυπώσει συστάσεις και μέσω της ψήφου του προϋπολογισμού να ασκήσει μια σχετική επιρροή. Ας θυμηθούμε ότι, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 27 Οκτωβρίου 2017 – σε μια πλειοψηφία της τάξης του 77% – είχε περάσει ψήφισμα υπέρ της έναρξης των διαπραγματεύσεων για μία διεθνή συνθήκη απαγόρευσης των πυρηνικών όπλων.

Ο Ντόναλντ Τραμπ στη Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών και το Brexit, επανεκκίνησαν τις συζητήσεις ενός φιλόδοξου σχεδίου για μία αμυντική Ευρώπη. Οι προϋπολογισμοί που μετριούνται σε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ θ’απελευθερωθούν ειδικά για να προωθήσουν την πολυεθνική βιομηχανική συνεργασία των εξοπλιστικών συστημάτων. Οι συζητήσεις που αναπτύσσονται είναι πολλές, για παράδειγμα, γύρω από μία γαλλο-γερμανική πυρηνική συνεργασία ή μια εδραίωση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη Πολωνία ή τις Βαλτικές χώρες.

Είναι πάνω σ’αυτό το πλαίσιο που πρέπει να προσπαθήσουμε ν’ακουστεί μια διαφορετική φωνή σε πρώτη φάση, για την επανενεργοποίηση των βάσεων του Ευρωπαϊκού σχεδίου μέσω της συνεργασίας και της ανταλλαγής: Η ειρήνη ανάμεσα σε “πατροπαράδοτους” εχθρούς.

Εν συνεχεία, να ξεκινήσουμε συζήτηση για μια αλλαγή του παραδείγματος: Τοποθετώντας την εμπιστοσύνη στη βάση της νέας σχέσης με τον κόσμο, όπου ο διάλογος (έστω και διενεκτικός κάποιες φορές) έρχεται ν’αντικαταστήσει τον πόλεμο και την προετοιμασία του. Έρχεται επίσης, ν’αντικαταστήσει τη στρατηγική της αναχαίτισης που δεν είναι άλλο παρά μια απάτη, μία άσκηση απειλής.

Και αυτό δείχνει ότι η υιοθέτηση της Συνθήκης Απαγόρευσης των Πυρηνικών ‘Οπλων, προσφέρει αληθινές, νέες προοπτικές. Εντός της Ευρώπης, τρία κράτη την επικύρωσαν ήδη, η Αυστρία, η Αγία Έδρα (το Βατικανό) και ο Άγιος Μαρίνος ενώ δυο άλλες το ψήφισαν, η Ιρλανδία και το Πριγκηπάτο του Λιχτενστάιν.

Ένα κίνημα, μία τάση που είναι δυνατό να ενδυναμωθεί εάν κινητοποιηθεί το σύνολο της κοινωνίας των πολιτών… Εάν έστω και μία χώρα λάβει την πρωτοβουλία να το υπογράψει, τότε θα ανοίξει η δυνατότητα να δημιουργηθεί μια ζώνη απαλλαγμένη από τα πυρηνικά όπλα στην Ευρώπη. Όπως υφίσταται ήδη σε πολλές χώρες του κόσμου.

Η καμπάνια για τις εκλογές στην Ευρώπη, ειναι μία καλή ευκαιρία για να τεθεί το πρόβλημα: Τι ασφάλεια θέλουμε;
Γι’αυτό, θα πρέπει όλοι ν’απευθυνθούμε στους υποψηφίους μας ώστε να είναι πολλοί που θα τοποθετηθούν υπέρ της μείωσης του πυρηνικού κινδύνου. Να καλέσουν τις χώρες τους να υπογράψουν τη Συνθήκη και να ζητήσουν, να απαιτήσουν, τη δέσμευση της Ευρώπης υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού.

—————
[1]. On à frôlé la guerre atomique, Luc Mary, L’Archipel, Juillet 2018
(Φθάσαμε τόσο κοντά στον πυρηνικό πόλεμο, του Luc Mary, εκδόσεις: Αρχιπέλαγος, Ιούλιος 2018)

—————
Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος