Δύο γυναίκες από την Κύπρο, που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα αλλά που επέλεξαν την κατανόηση, τη φροντίδα, την ενσυναίσθηση και την αγάπη αντί για το μίσος.
Αριστερά μου η Χριστίνα Παύλου Σολωμί Πάτσια, από τον Κομίκεμπιρ, που έχασε τον πατέρα της τον Παύλο και τον αδελφό ης Σολομήδη το 1974 – ήταν αιχμάλωτοι πολέμου στην Γαλάτεια, σκοτώθηκαν εν ψυχρώ από κάποιους Τουρκοκύπριους και θάφτηκαν σε έναν μαζικό τάφο στη λίμνη της Γαλάτειας μαζί με άλλους. Στη λίμνη μέχρι σήμερα βοηθηθήκαμε να εντοπίσουμε 17 «αγνοούμενους» Ελληνοκύπριους, μεταξύ των οποίων ο πατέρας και ο αδελφός της Χριστίνας.
Στα δεξιά μου, η Leyla Kıralp, της οποίας ο σύζυγος Αχμέτ απήχθη από το σπίτι τους στο Ζύγι το 1974 τον έβαλαν σε λεωφορείο μαζί με άλλους Τουρκοκύπριους από το Ζύγι και την Τόχνη. Ήταν αιχμάλωτοι πολέμου, σκοτώθηκαν εν ψυχρώ από μερικούς Ελληνοκύπριους και θάφτηκαν στη Γεράσα. Υπήρχαν 44 «αγνοούμενοι» Τουρκοκύπριοι στον μαζικό τάφο στη Γεράσα, μεταξύ των οποίων και ο σύζυγος της Λέιλα, Αχμέτ.
Αυτές οι γυναίκες μιλάνε για ειρήνη, όχι για πόλεμο. Μιλούν για επανένωση του νησιού μας, όχι για εκδίκηση και μίσος. Δουλεύουν μαζί για ειρήνη και είναι η ελπίδα για τη χώρα μας, αν τα μάτια μας θέλουν να δουν και τα αυτιά μας θέλουν να ακούσουν τα μηνύματά τους…
———
Πηγή: Sevgul Uludag – facebook
