Το τριετές πιλοτικό πρόγραμμα, που ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι στο Οντάριο του Καναδά, εξετάζει εάν η στήριξη όχι με επίδομα αλλά με εισόδημα-χωρίς προϋποθέσεις, όπως για παράδειγμα η πίεση για αναζήτηση εργασίας ή η προσκόμιση δικαιολογητικών ώστε να επιβεβαιώνεται διαρκώς η φτώχεια, μπορεί να ενισχύσει την υγεία, την εκπαίδευση και τη στέγαση για άτομα που ζουν σε συνθήκες φτώχειας.
Η Margie Goold, που υποφέρει από προχωρημένου σταδίου αρθρίτιδα, αγόρασε ένα καινούριο αναπηρικό όχημα.
Ο Lance Dingman, που έχασε το δεξί του πόδι από μια χρόνια ασθένεια, δεν ξεμένει πια από φαγητό στα μέσα του μήνα.
Η Wendy Moore, που ήταν άστεγη για περίπου δύο χρόνια, αναζητά τώρα ένα διαμέρισμα.
Και οι τρεις τους είναι κάτοικοι του Hamilton και αποτελούν μέρος του πρώτου κύματος συμμετεχόντων στο Πείραμα του Οντάριο για το βασικό εισόδημα, που αφορά στην καταβολή μηνιαίου εισοδήματος-χωρίς προϋποθέσεις, ύψους 1.400 δολαρίων για άτομα που ζουν σε φτώχεια. Όσοι/ες από αυτούς που έχουν ενταχθεί στο πείραμα, είναι άτομα με αναπηρία, λαμβάνουν έξτρα εισόδημα, ύψους 500 δολαρίων μηνιαίως. Το Οντάριο στοχεύει στο να συμπεριλάβει στο πείραμά του 6000 ανθρώπους.
Σε προηγούμενες αναρτήσεις και άρθρα της Pressenza έχουμε ενδελεχώς εστιάσει στο αν είναι εφικτό, στο για ποιους/ες, στο πότε και στα γιατί αυτής της πολιτικής πρότασης που αφορά το Βασικό Αδιαπραγμάτευτο Καθολικό Εισόδημα. Πρόσφατα μεταφράστηκε και στα ελληνικά το βιβλίο του ιστορικού, Rutger Bregman, Ουτοπία για ρεαλιστές, το οποίο σας συστήνω να διαβάσετε και γιατί θα σας λύσει απορίες ως προς τις παραπάνω ερωτήσεις αλλά και γιατί ο Bregman έχει ένα χάρισμα γραφής, που το λιγότερο που μπορεί να σας συμβεί είναι να ανταμειφθείτε για το χρόνο που θα αφιερώσετε.
Βλέπουμε αρκετές χώρες να εφαρμόζουν ξανά πολιτικές προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι δε σημαντικό ότι πολλές από αυτές είναι χώρες με καπιταλιστικά συστήματα, σχετικά δυνατές οικονομίες (όσο αυτό είναι εφικτό σήμερα με τη χρηματοπιστωτική κρίση), που αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο της φτώχειας, δίνοντας χρήματα σε όσους τα έχουν ανάγκη, χωρίς τη διάθεση να τους επανεντάξουν απαραίτητα στην εργασιακή αλυσίδα ή να τους πλαισιώσουν “με το έτσι θέλω” με δεκάδες επιστήμονες που θα τους λένε τι πρέπει να κάνουν. Κάτι δηλαδή σαν αναδιανομή του πλούτου ή επαναπροσδιορισμό των πολιτικών αντιμετώπισης της φτώχειας σε πιλοτική εφαρμογή.
«Κέρδισα ξανά την ανεξαρτησία μου και την αξιοπρέπειά μου, σα να βγήκα από τη γωνία», λέει η Moore στην Toronto Star. Αν πυκνώσουν τα πειράματα και η μελέτη τους παγκοσμίως, ίσως καταφέρουμε να αγγίξουμε τον πυρήνα του προβλήματος και να δούμε πιο εύκολα τις δομικές αλλαγές που χρειάζονται για βρούμε λύσεις. Η αντιμετώπιση της φτώχειας είναι θέμα παγκόσμιας αλλαγής προτεραιοτήτων.
