Λυπάμαι που το λέω, αλλά δε με συγκινεί καθόλου η κατάργηση του προγράμματος DACA που ωφελούσε του Ονειροπόλους «Dreamers». Ακόμη κι αν θα μπορούσε, στη συνέχεια, να μετατραπεί σε νόμο που θα επιτρέπει μόνιμη διαμονή σ’ αυτά τα άτομα -αν τελικά το Κογκρέσο νομοθετήσει υπέρ τους. Ή πάλι, ίσως να κινδυνεύσουν με απέλαση όπως κινδυνεύουμε κι εμείς, οι παρίες.
Το DACA αναδύθηκε από τον ταραγμένο ποταμό των αγώνων για τη Μεταναστευτική Μεταρρύθμιση. Ο Ομπάμα, επιδέξιος στην τέχνη της εξαπάτησης, εκμεταλλεύτηκε την περίσταση και τους πρόσφερε ένα πρόγραμμα που ωφελούσε μια μειοψηφία, μόλις 800.000 άτομα, από τα 30 εκατομμύρια που ζουν εδώ χωρίς χαρτιά. Στη συνέχεια πρότεινε το DAPA, που ήταν ένα ακόμη «φίλτρο» και που ωφελούσε μόνο τους γονείς αυτών των «Ονειροπόλων», αν είχαν παιδιά που γεννήθηκαν στη χώρα. Το DAPA ωφελούσε μόλις 5 εκατομμύρια, άλλα 25 έμεναν εκτός. (Για πολιτικούς λόγους, εδώ και 20 χρόνια μιλούν μόνο για 10 εκατομμύρια). Το DACA προτάθηκε για άτομα κάτω των 31 ετών που ήρθαν στη χώρα ως παιδιά και σπούδαζαν εδώ.
Το DACA και το DAPA δε θα έπρεπε να έχουν γίνει ποτέ δεκτά, ο αγώνας αφορούσε στη Μεταναστευτική Μεταρρύθμιση, ήταν αυτό ή τίποτα. Αλλά εκείνοι δέχτηκαν το DACA σα σωσίβιο, μόνο γι’ αυτούς, και δεν τους ενδιέφερε αν θα έμεναν εκτός οι μεροκαματιάρηδες και οι εργάτες του αγρού.
Όταν ανακοινώθηκε το DACA, έτσι όπως κάποιοι λίγοι έκλαιγαν από ευτυχία, εκατομμύρια έκλαιγαν από λύπη, νιώθοντας εγκαταλελειμμένοι, προδομένοι από αυτούς τους φοιτητές, μετανάστες όπως οι ίδιοι, που επειδή είχαν μεγαλώσει στη χώρα, θεωρούσαν ότι ήταν διαφορετικοί.
Όλοι εκείνοι που μεταναστεύουν έχουν όνειρα, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, την οικονομική τους κατάσταση, την καταγωγή τους, το μεταναστευτικό καθεστώς στο οποίο υπάγονται. Είναι άνθρωποι και σαν άνθρωποι ονειρεύονται, ποθούν, αγαπούν. Ονειροπόλοι είμαστε όλοι μας. Όχι μόνο όσοι είχαν την ευκαιρία να σπουδάσουν σ’ αυτήν τη χώρα. Ονειρεύονται αυτοί που καθαρίζουν τουαλέτες από Δευτέρα μέχρι Κυριακή, αυτοί που μαζεύουν φρούτα και λαχανικά από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου. Αυτοί που σαπίζουν στα εργοστάσια. Αυτοί που δουλεύουν όλη μέρα κόβοντας χόρτα, χτίζοντας σπίτια, γέφυρες, κτίρια. Φροντίζοντας ηλικιωμένους, νεογέννητα μωρά. Αυτοί που στέλνουν μαζί με τα εμβάσματα στους συγγενείς τους στις χώρες καταγωγής τους, τη νοσταλγία τους, τη μελαγχολία τους, την εξάντλησή τους, την απελπισία τους, την αγωνία τους και τους πόθους τους.
Ποτέ δεν ήμουν σύμφωνη με το DACA ούτε με το DAPA, πάντα υποστήριζα τη Μεταναστευτική Μεταρρύθμιση επειδή οι αγώνες γίνονται για όλους. Αυτήν τη χώρα τη στηρίζουν οι μετανάστες που δουλεύουν ως φτηνό εργατικό δυναμικό. Δηλαδή, οι παρίες. Ο λόγος που δε γίνεται η Μεταναστευτική Μεταρρύθμιση είναι η ζημιά εκατομμυρίων που θα έχουν οι μεγάλες επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν φτηνό εργατικό δυναμικό, στο οποίο δεν καταβάλλουν καθόλου παροχές. Αυτό είναι το «αλλά» της Μεταρρύθμισης. Δεν έχει καμία σχέση με αξίες, με ρατσισμό, με νόμους ούτε με πατρίδα. Έχει να κάνει με το χρήμα και την αδικία.
Κατανοώ το θυμό και τον πόνο που πρέπει να αισθάνονται αυτήν τη στιγμή οι «Ονειροπόλοι», τα έχω δει και τα δύο σε ανθρώπους άνω των 70 που δουλεύουν τρεις βάρδιες τη μέρα από Δευτέρα μέχρι Κυριακή, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, επειδή μια ομάδα αποδέχτηκε το DACA εγκαταλείποντας τη Μεταναστευτική Μεταρρύθμιση που ωφελούσε τους παρίες.
Αυτοί οι «Ονειροπόλοι» που βγήκαν απ’ τις σκιές και ξαφνικά ανέβηκαν στα ύψη όπου έμειναν να αιωρούνται χάρη στο DACA, σήμερα προσγειώθηκαν στο ίδιο σημείο όπου περιπλανιούνται οι παρίες, χωρίς δικαιώματα και χωρίς πόρους.
Όπως και να ‘χει, είτε το DACA γίνει νόμος είτε όχι, είναι καιρός αυτοί οι «Ονειροπόλοι» να ενωθούν με τους παρίες, με την καρδιά και το ζεστό αίμα των εκατομμυριών μεταναστών που δεν έχουν επίσημα έγγραφα και που έμειναν εκτός. Είναι ώρα να ενωθούν με τους παρίες για να διεκδικήσουν όλοι μαζί τη Μεταναστευτική Μεταρρύθμιση. Αν μιλάμε για ανθρωπισμό, ξέρουμε πολύ καλά τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουν. Δικαιώματα για όλους, χωρίς διπροσωπίες. Μεταναστευτική Μεταρρύθμιση ή τίποτα.
Είναι τώρα που πρέπει να μετατρέψουν αυτόν το θυμό, αυτόν τον πόνο σε δύναμη, να πιαστούν χέρι-χέρι, να προχωρήσουν δίπλα-δίπλα, παρίες και μορφωμένοι, μετανάστες όλοι τους, χωρίς χαρτιά, για να διεκδικήσουν τη Μεταναστευτική Μεταρρύθμιση. Και μακάρι όλο αυτό να χρησιμεύσει ως μάθημα ισότητας και ανθρωπιάς. Δεν αποκτώνται οφέλη πάνω στον πόνο των άλλων. Είναι νόμος της ζωής.
