Η Κάρμεν Πέρεζ, διευθύντρια του «The Gathering for Justice» και συν-διευθύντρια του «Women’s March» [Πορεία των Γυναικών], συμμετείχε στο εναρκτήριο πάνελ του Παγκόσμιου Φόρουμ για τα ΜΜΕ στη Βόννη. Η Pressenza βρήκε την ευκαιρία να της πάρει συνέντευξη και την οποία μοιραζόμαστε τώρα με τους αναγνώστες μας.
Pressenza: Κάρμεν, ο κόσμος έμεινε έκπληκτος την ημέρα που τόσοι πολλοί άνθρωποι, και πάνω απ’ όλα τόσες πολλές γυναίκες κινητοποιήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ίσως αυτό που έκανε αυτή την κινητοποίηση τόσο εκπληκτική, μεγάλη και ισχυρή δεν είναι πλήρως κατανοητό. Ποιες ήταν οι διαδικασίες πίσω από αυτήν την πορεία;
Κάρμεν Πέρεζ: Πολλά από αυτά που είδατε οφείλονταν στο γεγονός ότι προσπαθήσαμε να μιλήσουμε στους ανθρώπους και να δημιουργήσουμε ένα άνοιγμα ώστε οι άνθρωποι να αρχίσουν να εμπλέκονται. Μετά την εκλογή του Τραμπ, στη χώρα μας νιώσαμε σαν να πέθανε κάποιος. Ήταν οδυνηρό. Ένιωσα μια ευθύνη για την κοινότητά μου, ως απόγονος Μεξικανών. Η μητέρα μου γεννήθηκε στο Μεξικό και ο πατέρας μου γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά αυτό που είπε ο πρόεδρος για την οικογένειά μου, για τους αδελφούς και τις αδελφές μας που είναι από εκεί, με έκαναν να αποφασίσω να ασχοληθώ με την οργάνωση αυτής της πορείας. Συναντήθηκα με την Ταμίκα Μάλορι, μια Αφρο-Αμερικανίδα και την Λίντα Σαρσούρ, μια Παλαιστίνια μουσουλμάνα, και αποφασίσαμε να την οργανώσουμε, να φτιάξουμε μια ατζέντα, να φέρουμε ανθρώπους, να φέρουμε τις ομάδες μας και πολλές οργανώσεις.
Εργάζομαι στην οργάνωση Χάρι Μπελαφόντε, από όπου προσπαθούμε να ενθαρρύνουμε τη συμμετοχή των πολιτών και να οργανώνουμε πολιτικές δράσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύουμε ότι έπρεπε να συμμετέχουμε στην Πορεία των Γυναικών, εστιάζοντας στους μουσουλμάνους, τους LGBTQIA, τους ανθρώπους χωρίς έγγραφα, τους Αφροαμερικανούς, τα δικαιώματα των γυναικών, όλες αυτές τις διαφορετικές ομάδες και έχοντας τις μη βίαιες αρχές μας ως κοινή βάση.
Ήταν ξεκάθαρο για μας ότι δεν θα γινόταν μια πορεία εναντίον του Τραμπ, επειδή μια από τις έξι αρχές της μη βίας είναι να επιτίθεσαι στις δυνάμεις του κακού, όχι στα άτομα που κάνουν το κακό. Δεν αφορούσε λοιπόν τον Τραμπ, αλλά τον αγώνα εναντίον των θεσμών που προωθούν τον ρατσισμό, τον σεξισμό και κάθε άλλη μορφή διάκρισης.
PZ: Ανέφερες τη σημασία καθορισμού της ατζέντας αρκετές φορές. Ποια είναι η ατζέντα που θέσατε σε αυτήν την Πορεία και για την οποία εργάζεστε τώρα;
ΚΠ: Δημιουργήσαμε μια πλατφόρμα στην οποία όλοι ένιωθαν ότι ήταν μέρος της. Ήταν μια διαφανής και πολύ συμμετοχική διαδικασία. Αυτή η πλατφόρμα περιλαμβάνει 14 σημεία που σχετίζονται με το φύλο, το περιβάλλον, την ποινική δικαιοσύνη, τα δικαιώματα των ιθαγενών, τις κοινότητες LGBTQIA. Είναι μια διατμηματική πολιτική πλατφόρμα. Η ατζέντα μας δεν αφορά μόνο τις γυναίκες, διότι ως γυναίκες είμαστε επίσης διατμηματικές: είμαι η κόρη μιας Μεξικανής μητέρας που γεννήθηκε στην Καλιφόρνια και μεγάλωσε με τη βία στην κοινότητά της, σπούδασε ψυχολογία … Δεν είμαστε μονολιθικοί. Η πλατφόρμα που δημιουργήσαμε είναι, χωρίς αμφιβολία, μια από τις πιο ριζοσπαστικές πολιτικές πλατφόρμες στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στις 21 Ιανουαρίου ήμασταν 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι, παρόλο που η άδεια που μας έδωσαν (και μόνο από εμάς ζήτησαν ότι έπρεπε να έχουμε άδεια να οργανώσουμε την κινητοποίηση) ήταν μόνο για 200.000. Θέλαμε να κινητοποιήσουμε πολλούς έγχρωμους και θέλαμε πολλοί μετανάστες και άτομα χωρίς έγγραφα να συμμετέχουν στην πορεία. Υπήρχαν 70 οργανώσεις σε εθνικό επίπεδο, 400 συντονιστικές ομάδες. Αυτή η πορεία έγινε με τη συμμετοχή ανθρώπων από όλο τον κόσμο, με γυναίκες εθελοντές, κανείς δεν πληρώθηκε για την οργάνωση αυτής της πορείας. Υπήρχαν 5 εκατομμύρια άνθρωποι που συμμετείχαν σε όλο τον κόσμο και ούτε ένα βίαιο περιστατικό. Αυτή είναι η δύναμη που βλέπουμε όταν οι άνθρωποι, όταν οι γυναίκες ενώνονται μαζί για να κάνουν κάτι μεγάλο.
PZ: Έχεις αναφέρει τις έξι αρχές της μη βίας πολλές φορές. Ποιες είναι αυτές οι έξι αρχές;
ΚΠ: Δεν τις θυμάμαι απ’ έξω όλες[i]. Υπάρχει μία που λέει «Αποδέξου την οδύνη χωρίς αντεκδίκηση για χάρη του σκοπού ώστε να επιτευχθεί ο στόχος μας». Μια άλλη που λέει «Το Σύμπαν είναι στο πλευρό της δικαιοσύνης». Μια άλλη, «Η Αγαπημένη Κοινότητα είναι το πλαίσιο για το μέλλον». Η αγαπημένη κοινότητα είναι αυτή στην οποία μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά, χωρίς βία, με τα παιδιά μας να παίζουν, να ζουν με ειρήνη.
PZ: Πώς μπορούμε να συνδέσουμε το κίνημα των γυναικών στις ΗΠΑ με τα κινήματα της Νότιας Αμερικής, όπως για παράδειγμα το Κίνημα για τη Μιλάγκρο Σάλα, για την οποία αγωνιζόμαστε μη βίαια σε όλη τη Νότια Αμερική για την απελευθέρωσή της ή στη Χιλή με την υποψήφια για πρόεδρο Μπεατρίζ Σάντσεζ; Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε σχέσεις μεταξύ των κινημάτων στις ΗΠΑ και τη Νότια Αμερική;
ΚΠ: Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι είναι μια καλή ερώτηση. Πιστεύω ότι αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι να γίνουμε αυτή η σύνδεση για άλλες χώρες και πιστεύω στις μόνιμες συζητήσεις και διάλογους και στην οικοδόμηση σχέσεων που πρέπει να κάνουμε. Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να οικοδομήσουμε την αλληλεγγύη πέρα από τα τείχη των Ηνωμένων Πολιτειών, τα σύνορα που δημιουργήθηκαν πριν από μας.
PZ: Αν κάποιος από εσάς ερχόταν στη Νότια Αμερική, θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να οργανώσουμε μια επίσκεψη στη Μιλάγκρο Σάλα στη φυλακή της ή στην εκστρατεία της Μπεατρίζ Σάντσεζ;
ΚΠ: Ναι, έχουμε αρκετούς διοργανωτές της Πορείας που είναι σε διάφορες χώρες, έτσι μπορούμε να σας συνδέσουμε με έναν από τους συντονιστές μας. Πιστεύω επίσης ότι είναι σημαντικό για εμάς, τις γυναίκες των Ηνωμένων Πολιτειών, να μπορούμε να έχουμε μια πολιτιστική ανταλλαγή προκειμένου να οικοδομήσουμε κάτι πέρα από τα σύνορα που μας έχουν επιβληθεί, διότι δεν σχεδιάσαμε εμείς τα σύνορα. Είμαστε άνθρωποι που ρέουν και, πέρα από εκεί από όπου ερχόμαστε (κάποιοι μπορεί να είναι από το Μαρόκο ή άλλες χώρες), πιστεύω ότι οι συζητήσεις, αυτό το είδος αλληλεπίδρασης μεταξύ μας, δείχνουν ότι υπάρχει ένα μεγάλο κίνημα. Εμείς, ως έγχρωμες γυναίκες στις Ηνωμένες Πολιτείες, επίσης καταπιεζόμαστε και ο μόνος τρόπος να κερδίσουμε είναι να δημιουργήσουμε μια στρατηγική αλληλεγγύη μεταξύ μας πέρα από τα σύνορα που μας επιβάλλονται. Αλλά όλα ξεκινούν με μια συζήτηση.
PZ: Κάρμεν, πώς θα συνεχιστεί αυτό το κίνημα; Ποιες είναι οι προκλήσεις;
ΚΠ: Προς το παρόν, επιστρέφω στην οργάνωσή μου, δεδομένων των ευθυνών που έχω εκεί. Αλλά ο τρόπος για να συνεχιστεί είναι οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν με τους γείτονές τους, αντί να παραμένουν απομονωμένοι. Πρέπει να μιλήσουμε ο ένας με τον άλλον, πρέπει να είμαστε σε θέση να μιλάμε περνώντας τα σύνορα με ανθρώπους που πιστεύουν στις πολιτικές μας. Πρέπει να οικοδομήσουμε σχέσεις. Πρέπει επίσης να εκπαιδεύσουμε τις νέες γενιές.
Υπάρχει ένα μεγάλο άλμα των γενεών. Εντυπωσιάστηκα που είδα κάποιον, όπως τον Χάρι Μπελαφόντε αλλά έχω επίσης έναν πατέρα 94 ετών. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να έχουμε αυτές τις σχέσεις. Αλλά ο τρόπος για να συνεχίσουμε είναι ότι μέσω της Πορείας δημιουργήσαμε ένα Συμβούλιο, δηλαδή τον πολιτικό μας κλάδο της Πορείας των Γυναικών, και προσπαθούμε να προσλάβουμε προσωπικό γιατί δεν μπορούμε να στηρίξουμε ένα κίνημα βάσης μόνο με τους εθελοντές, πρέπει να πληρώσουμε κάποιους ανθρώπους για να κάνουν αυτήν την εργασία. Πρέπει να βρούμε το καλύτερο και πρέπει να έχουμε στρατηγική.
Πρέπει να υπερασπιστούμε το χώρο μας και να προσελκύουμε περισσότερες γυναίκες. Έχουμε αυτές τις διαπολιτισμικές αντιπροσωπείες, αλλά θα διατηρηθούν όταν οι άνθρωποι πιστέψουν και αναλάβουν την ευθύνη να αλλάξουν τις πολιτικές της χώρας τους και όχι ξεκινώντας όταν λες στους ανθρώπους τι πρέπει να κάνουν, επειδή υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν ότι δεν αξίζει τον κόπο ή ότι δεν ξέρουν πώς να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες. Είναι όταν σκεφτούν ότι είναι προσωπική τους ευθύνη ή όταν εγώ σκέφτηκα ότι η προσωπική μου ευθύνη ήταν να εξασφαλίσω ότι οι κοινότητές μας θα ήταν παρόντες στην Πορεία και γι’ αυτό η Πορεία ήταν τόσο επιτυχημένη.
[i] Για τους αναγνώστες μας, οι 5 αρχές μη βίας του Κινγκ μπορούν να βρεθούν στην ιστοσελίδα της Πορείας των Γυναικών εδώ.
