Οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν τη ζωή τους σα σε ένα είδος χαμηλής, διακριτικής, σιωπηρής, σχεδόν αδιόρατης πτήσης. Δεν αφήνουν ίχνη ούτε κινούν την ατμόσφαιρα της εποχής στην οποία διαπλέουν.
Κάποιοι λίγοι απογειώνονται με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, σημαδεύουν το πέρασμά τους με ίχνη που άλλοι είναι ικανοί να εντοπίσουν και ενδεχομένως να ακολουθήσουν. Διατυπώνουν επιλογές, συντηρητικές ή καινοτόμες, αλλά αφήνουν κάτι στο πέρασμά τους.
Είναι λίγοι αντίθετα αυτοί που ζουν τον καιρό τους με τρόπο θυελλώδη, επιτιθέμενοι με όλη τους τη δύναμη χωρίς ν’ αφήνουν κανέναν αδιάφορο. Αυτοί προκαλούν κριτικές, ελευθερώνουν πάθη, γεννούν άφθαρτες έλξεις και χωρίζουν αμετάκλητα τη θάλασσα στα δύο.
Είχα πάντα την αίσθηση ότι ο Αλέχο Κρότσε ήταν ένας από αυτούς. Πώς αλλιώς εξηγείται ότι ένας νεαρός από μια μικρή επαρχιακή πόλη της Αργεντινής, τόσο μακριά στους χάρτες από τους τόπους όπου εξελίσσονται τα μεγάλα γεγονότα, μπόρεσε –για παράδειγμα- να ταρακουνήσει τη γηραιά Ευρώπη με τις επαναστατικές του προσεγγίσεις, προτρέποντας στην αλλαγή των πάντων; Να κινητοποιήσει χιλιάδες σε διάφορες ηπείρους; Να αναπτύξει το Σιλοϊσμό, τόσο λίγο γνωστό εκείνη την εποχή, με μια ιλιγγιώδη δύναμη;
Αν δεν είχε ζήσει με θυελλώδη τρόπο, σίγουρα δε θα είχε αντιμετωπίσει με τόσο θάρρος πιο μετριοπαθείς δυνάμεις, κερδίζοντας φίλους ζωής και εχθρούς σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Επειδή οι οργανωτικές του ικανότητες, ο κοινωνικός του μυστικισμός, η στρατηγική του ευφυία και η απροσμέτρητη τόλμη του ταρακούνησαν την εποχή του σε πολύ διαφορετικά πλάτη και μήκη της γης.
Την τελευταία φορά που τον είδα, χτυπημένο ήδη από την καταληκτική του ασθένεια, ήταν φαλακρός και λιπόσαρκος, εξαντλημένος. Τα μάτια του, αντίθετα, ακτινοβολούσαν καθώς κράδαινε το μπαστούνι του στον αέρα, υποσχόμενος να επιτεθεί στη δεξιά που ήδη εγκαθίστατο στην πατρίδα του. Δεν είχε πυρετό. Μιλούσε σοβαρά. Και μάλιστα, αναρωτιόταν πώς θα μπορούσε να θέσει σε κίνηση ένα ψυχοκοινωνικό φαινόμενο, που θα είχε χαρακτήρα επίδειξης και θα μπορούσε να αναπαραχθεί σε άλλες περιοχές, στηριζόμενος σε μια χούφτα νέων ανθρώπων εμπνευσμένων και ικανών να αναπτύξουν έναν ισχυρό μυστικισμό και να δώσουν μορφή σε μια πνευματικότητα δεσμευμένη με το ιστορικό πεπρωμένο των λαών της Λατινικής Αμερικής.
Τις τελευταίες του μέρες αναζήτησε, με την ένταση που πάντα τον χαρακτήριζε, μια βαθιά συμφιλίωση με όλους εκείνους που άφησε παραμελημένους στην πορεία του, με αυτά τα άτομα που –μη έχοντας τίποτα να του προσάψουν- αισθάνθηκαν ωστόσο το πλήγμα της ξέφρενης δράσης του.
Ο Αλέχο πέθανε συντροφευμένος από τα παιδιά του την Έλενα και τον Νικολάς, καθώς και από τη ρητή στοργή πολλών που θέλησαν να τον πλησιάσουν για να του εκφράσουν την αναγνώρισή τους.
Από την πλευρά μου, είχα επίσης την ευκαιρία να τον ευχαριστήσω για την ανεκτίμητη εισφορά του και –ακούγοντάς τον στο τηλέφωνο- να του επικοινωνήσω ότι σημάδεψε πολύ θετικά τη ζωή μου και ότι αφήνει στην καρδιά μου μια τρυφερότητα και μια συγκίνηση όπως λίγοι.
