“The infinity project”: η Βέρα Χοτζόγλου παρουσιάζει με 18 πολαρόιντ το εξίτηλο πρόσωπο της πόλης μέσα από τη γραφή στους τοίχους της.
«Ώρα πια ν’ ακονίσεις
τις σιωπηλότερες λέξεις» (Γ. Ρίτσος)
Μια λέξη γραμμένη στους δρόμους της πόλης: «Στροβιλίζομαι».
Μια προσωπική ιστορία την κατέθεσε στους τοίχους αναιρώντας τους. Καθιστώντας τους «χάρτινους», περατούς, διάτρητους στην κατ΄εξακολούθηση ιδιώτευση που ζητά την «κοινωνία».
Λέξεις-κραυγές ή και ψίθυροι εγγράφονται στο πρόσωπο της πόλης. Υφαρπάζουν τη ματιά των περαστικών. Με όχημα το βλέμμα διακινούν το συναίσθημά μας, όταν ως διαβάτες καταφέρνουν να μας αιχμαλωτίσουν και να μας παρασύρουν σε ένα διαφορετικό δρόμο ερωτημάτων και αναστοχασμού.
Οι εντυπώσεις, οι αισθήσεις μας από το γύρω περιβάλλον καθώς διατρέχουμε την πόλη είναι συνήθως ατροφικές. Ο σύγχρονος αγχωτικός τρόπος ζωής έχει ως αποτέλεσμα η ταχύτητα να αυξάνεται. Ο χώρος – πόλη να διασχίζεται με το γρηγορότερο τρόπο. Κατά κανόνα δεν βιώνουμε το δρόμο, ακόμη κι όταν τον περπατάμε. Μεταφερόμαστε από τη δουλειά στο σπίτι στη διασκέδαση, κ.ο.κ. Προέχει η εκπλήρωση του στόχου κι όχι η συνειδητοποίηση του περιβάλλοντος χώρου. Και στόχος είναι η λειτουργική οργάνωση του χρόνου προς λειτουργικά οργανωμένες δραστηριότητες. Η ονειροπόληση, η ενατένιση δεν είναι μέσα σε αυτές.
Η κίνηση και ο αυτοπροσδιορισμός, η συναίσθηση και η σκέψη είναι στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Συνεπώς η πρακτική της γρήγορης μεταφοράς μας μέσα στην πόλη -από-και–προς έχει επίδραση στη συναίσθηση του χώρου και του χρόνου που καλλιεργούμε μέσα μας. Η σχέση με κάθε τι, ακόμη και με την πόλη, για να καλλιεργηθεί έχει ζωτική ανάγκη τον πολύτιμο χρόνο. Χρόνο να την περπατήσουμε, να την κοιτάξουμε καλά, διακρίνοντας κι όχι μόνο βλέποντας, να μυρίσουμε κάθε ευωδιά κι αποφορά της, να ακούσουμε τη μουσική της να διακρίνουμε τις παραφωνίες της. Να την ενσωματώσουμε, να την επεξεργαστούμε και να την αποβάλλουμε μεταποιώντας την. Αυτά τα σπαράγματα επικοινωνίας που συναντάμε στους τοίχους της, οι σπονδυλωτές ποιητικές αφηγήσεις δημιουργούν ευκαιρίες σύνδεσης με την ψυχική ροή της πόλης.
Ένα εικαστικό project ενός νέου ανθρώπου με τον τίτλο “The infinity project” επιχείρησε την απεικόνιση της κινητικότητας των συναισθημάτων των κατοίκων της πόλης, φωτογραφίζοντας λέξεις γραμμένες στους τοίχους της. Είναι η χαρά, η αγωνία, η θλίψη, η στέρηση, η πλησμονή, που διατρέχουν μαζί μας το χρόνο και το χώρο της πόλης, καθιστώντας την ευμετάβλητη, μεταπλαστή, αναγώγιμη, ρευστή, εξίτηλη. Είναι η ποιητική πολεοδομία της πόλης που μας καλεί να αναθυμηθούμε την ξεχασμένη τέχνη των «συναντήσεων» στους δρόμους της. Η Βέρα Χοτζόγλου, φοιτήτρια στη σχολή Καλών Τεχνών, στάθηκε στη λέξη «στροβιλίζομαι». Ψηλάφισε στον ψυχικό ρυθμό της, την άκρη του μίτου για μια έξοδο από τον τσιμεντένιο λαβύρινθο της πόλης. Στροβιλισμός η ψυχική γραφή. Στροβιλισμός γύρω από αυτό που μας καλεί να συνδεθούμε με το νόημα αυτού που ζούμε μέσα στον εγκιβωτισμό μιας μεγαλούπολης. Με τη χορηγία των στίχων του τραγουδιού «Εξώστης» των Στέρεο Νόβα κατέφυγε στην απεικόνιση των λέξεων με μια πολαρόιντ. Συνέλεξε και φωτογράφησε σε διάφορα σημεία της πόλης τον στίχο:
«Θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο».*
Μια φράση – σύνθημα στους τοίχους της πόλης. Χαμηλόφωνο σύνθημα ψυχικής ροής. Κάλεσμα σε μια σιωπηρή επανάσταση ανακίνησης και διακίνησης του ψυχικού παλμού της πόλης. Αυτός ο ψυχικός παλμός των κατοίκων της, την ποιεί. Έχει την δύναμη να τη μεταβάλλει. Η πόλη όσο κι αν τσιμεντάρεται δεν είναι απάνθρωπη. Ζει μέσα από τους κατοίκους της. Είναι οι άνθρωποί της, ο καρδιακός παλμός της. Τα συναισθήματά τους, οι επιθυμίες τους, οι ματαιώσεις τους, οι ορμές τους. Είναι όλα αυτά που συνηχούν το άπειρο μέσα στην κυκλοφοριακή αιχμή των δρόμων της.
Ελεύθερες κυκλοφορούν στην πόλη οι λέξεις.
«Θυμάμαι…στα μάτια σου».. «Το Άπειρο»..
Αυτόνομες, γράφουν την δική τους ιστορία. Ισορροπούν ανάμεσα στους ακίνητους όγκους και στις οδούς επικοινωνίας μεταξύ της πόλης και των ανθρώπων. Τόσες ιστορίες όσες και οι διαβάτες που διαβάζοντάς τες, ανακαλούν δικά τους συναισθήματα. Οι «άστεγες» λέξεις βρίσκουν καταφύγιο μέσα τους, αναγιγνώσκονται με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, εμπλέκονται σε διάφορες προσωπικές μυθολογίες, συνδέονται, δημιουργούν αφηγήσεις. Ξετυλίγουν εσωτερικά τη μυθολογία της πόλης.
Φωτογραφίζοντάς τες με πολαρόιντ, η Β. Χοτζόγλου κάνει ένα δυνατό σχόλιο ως προς την περατότητα του χρόνου, των συναισθημάτων, της ίδιας της ζωής. Οι φωτογραφίες που είναι τραβηγμένες με πολαρόιντ σταδιακά στο πέρας ενός χρονικού ορίου δύο χρόνων σβήνονται, αυτοκαταστρέφονται.. Ποιο το ίχνος μας μέσα στο εγκαθιδρυμένο, ψευδαισθησιακά άτρωτο, τσιμεντένιο τοπίο της πόλης στην οποία ζούμε;
«Χιλιάδες εικόνες έρχονται σαν κύματα αλλεπάλληλα
Μου στέλνεις μηνύματα
Συνθήματα στους τοίχους
Στο κέντρο της πόλης όπου κοιτάξω
Η ζωή μου όλη μια μεγάλη απόδραση…»
Απόδραση εντός των τειχών. Ονειροπολώντας αλλάζουν τα παγιωμένα.
Ατενίστε! Η πόλη έχει ορίζοντα στους τοίχους της: «ένα τοπίο (λέξεων) άβατο». Εκεί οι λέξεις γίνονται πουλιά «κι αναρωτιέμαι άραγε προς τα πού πετάνε».
* Το τραγούδι λέγεται «Εξώστης» και συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ των Stereo Nova με τον ομώνυμο τίτλο (1992).
