Με φτερά χωρίς λόγια, ανεβαίνει ψηλά, πετάει.
Τολμηρή και δυνατή, γεμάτη ζωή.
Φοίνικας από φωτιά, κατεβαίνει.
Μεταφέρει φωτεινά όνειρα και ελπίδες.
Προς την ανατολή αιωρείται, κοιτάζει και παραμένει.
Πάνω από ναούς και τζαμιά, πάνω από αρνιά και προβατίνες,
Πάνω από αδύναμα μωρά και σαπισμένες πανούκλες.
Τα δάκρυά της βρέχουν σαν καθαριστική βροχή.
Προς τη δύση γλιστρά και κατεβαίνει.
Αγγίζει τις κορυφές των καμπαναριών και ξυπνά τις καμπάνες των εκκλησιών.
Μια χαρούμενη ήχηση κυλά μέσα από τις πεδιάδες.
Αντηχεί μέσα από τους λόφους και τις πόλεις.
Προς τον βορρά και τον νότο περνάει.
Η εκθαμβωτική λευκότητα του χιονιού,
Ατελείωτη, φαινομενικά χωρίς ζωή.
Εγκαταλελειμμένη, αλλά όχι απελπισμένη, αμετάβλητη.
Αληθινός βορράς, το νότιο ημισφαίριο σε συμπληρώνει.
Δύο κενά στηρίζουν τον κόσμο.
Μεταφέρει αυτό το μυστικό
Για να φωτίσει τους κόσμους των ανθρώπων.
Με φτερά χωρίς λόγια
πετάω κι εγώ μεθυσμένη …
Ανεβάζοντάς με από το βούρκο
Με ωθεί προς τα μπρος για να περάσω…
Εκεί που οι λέξεις δεν μπορούν να συλλάβουν
Την έκσταση που ξεσπά
όταν αφήνεις το παρελθόν πίσω σου.
