Ξανά και ξανά αυτή η σκέψη επανέρχεται παρόλο που προσπαθώ να την κρατώ μακριά: «Όμως αυτή είναι η χώρα μου. Έχω το δικαίωμα να ζω εδώ ενώ για όλους αυτούς του χιλιάδες που έρχονται από φτωχές χώρες δεν υπάρχει αρκετός χώρος, εδώ «στη δική μας την πλευρά». Περνά λίγος χρόνος ηρεμίας και να πάλι επανέρχονται σκέψεις σαν αυτήν ή και χειρότερες και σε μένα και σε αρκετά προοδευτικούς ανθρώπους που με τριγυρίζουν.
Παρόλα αυτά δεν έχω επιλέξει να γεννηθώ στη Γερμανία, όπως και οι άλλοι δεν επέλεξαν να γεννηθούν στη Συρία ή την Γκάνα. Πώς είναι δυνατόν σε έναν διασυνδεμένο κόσμο, με Facebook και Twitter, όπου όλοι έχουμε μια επαφή με κάποιον από την Αφρική ή την Ασία κι επομένως όλοι πάνω κάτω γνωρίζουμε τις συνθήκες που επικρατούν σε εκείνες τις χώρες, πώς είναι δυνατόν να μην είμαστε ακόμα πεπεισμένοι ότι σχεδόν όλα πρέπει να αλλάξουν. Πώς είναι δυνατόν να διαιωνίζουμε μια κατάσταση που κάποιοι λίγοι κατέχουν τόσα πολλά τη στιγμή που οι περισσότεροι στερούνται τα βασικά.
Πώς θα αποτιμήσουμε την ευρωπαϊκή ιστορία 50 χρόνια αργότερα; Πώς θα κρίνουμε τον τρόπο με τον οποίο φερθήκαμε σε ανθρώπους που τους ήταν αδύνατον να δουν μια προοπτική στις πατρίδες τους και ρίσκαραν τα πάντα για να βρεθούν «στη δική μας πλευρά» του κόσμου;
Πώς μπορούμε να ενδυναμώσουμε τη γνώση του γεγονότος ότι επιθυμούσαμε να είμαστε πάντα από την πλευρά των νικητών;
Πώς θα αναγνωρίσουμε το δικό μας μερίδιο και την υπευθυνότητα που – τουλάχιστον αν αφήσουμε να μιλήσουν οι στατιστικές των εκλογών – συμμετείχαμε με την ψήφο μας που σε αρκετές περιπτώσεις υποστήριξαν ενεργά τις συγκρούσεις από τις οποίες σήμερα πολύς κόσμος προσπαθεί να διαφύγει κατά χιλιάδες, είτε γιατί μέσω αυτών των κυβερνήσεων ασκήσαμε άμεση πολιτική ή στρατιωτική επιρροή είτε γιατί μέσω της εμπλοκής μας με πολιτικές και στρατιωτικές συμμαχίες συμμετείχαμε σε διεθνές εμπόριο όπλων;
Πότε θα αντιληφθούμε ότι οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και όσοι κερδοσκοπούν σε κάθε χώρα – διεφθαρμένοι ή όχι – βρίσκονται σε κοινή συμφωνία και μάλλον συνεργάζονται αρμονικά, ενώ το μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού υποφέρει από τον αντίκτυπο των απαράδεκτων πρακτικών τους;
Αυτό που έχει σημασία είναι να αντιληφθείς ότι εσύ δεν επέλεξες καμία πλευρά.
Δεν θα ήταν μια καλή αρχή αν παραδεχόσουν το γεγονός ότι από καθαρή τύχη γεννήθηκες από την «από εδώ πλευρά»; Κι αν επομένως δεν μπορείς συνειδητά να διαλέξεις μια πλευρά, τι νόημα έχει να λες ότι έχεις δικαιώματα «σε αυτή την πλευρά»;
Ίσως τώρα, που ακόμα περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν έναν καλύτερο κόσμο να έχουμε όλοι την ευκαιρία να πλησιάσουμε τη δημιουργία ενός παγκόσμιου ανθρώπινου έθνους.
