Το στοίχημα
Δύο πράγματα μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση τα τελευταία χρόνια αλλά ειδικά τις τελευταίες μέρες. Αφενός γιατί κανείς δεν μιλά με σαφήνεια για το Grexit. Ακούμε διαρκώς την καταστροφολογία του grexit αλλά δεν ακούμε για την ουσία μιας τέτοιας στρατηγικής απόφασης. Οι όποιες συζητήσεις στα mainstream ΜΜΕ είναι τσιτάτα. Δηλαδή ακόμα κι αν το Grexit θα είναι η καταστροφή μας, δεν πρέπει μέσα από το διάλογο να επιχειρηματολογήσουν όσοι/ες αυτό πιστεύουν; Ξέρεις, έχω ένα θέμα με τη δαιμονοποίηση και τα ταμπού. Αρχής γενομένης από το σεξουαλικό προσανατολισμό στη ζωή μου, τείνω να πιστεύω ότι αυτά που θάβονται στο δημόσιο διάλογο είτε είναι επικίνδυνα για κάποιους λόγους ή για κάποια συμφέροντα είτε προσκρούουν σε μια ηθική εξουσίας. Δηλαδή έχουν πολύ ενδιαφέρον!
Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση είναι η προσπάθεια υποβάθμισης της επιτροπής αλήθειας δημοσίου χρέους. Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τη στιγμή της πρώτης μου επαφής με την ΕΛΕ στο Σύνταγμα το 2011, τις πρώτες συζητήσεις στο τραπεζάκι τους, την υπογραφή μου και τη συνέχεια της επικοινωνίας μαζί τους μέσω email. Στη συνέχεια αυτό το θέμα ατόνησε μέχρι που ανέλαβε την πρωτοβουλία η Πρόεδρος της Βουλής μαζί με την Σοφία Σακοράφα, πλαισιωμένες από μια πολύ ενδιαφέρουσα και δυνατή ομάδα και με πρόσβαση αυτή τη φορά σε στοιχεία θαμμένα στα συρτάρια της Βουλής και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, να συγκαλέσει εντός Κοινοβουλίου τη δημιουργία της επιτροπής. Η βασική πολεμική μιλά για μια έκθεση που δεν μπορεί να δικαιωθεί πουθενά και άρα δεν μπορεί να αποτελέσει διαπραγματευτικό όπλο της όποιας κυβέρνησης ή της κοινωνίας των πολιτών για τη διαγραφή χρέους. Μάλλον αυτή η πολεμική δεν καταλαβαίνει ότι για να μετατρέψεις κάτι κοινωνικά πρέπει πρώτα να δουλέψεις στο πεδίο αναπαράστασης. Τι είναι αυτό το φρούτο; Είναι αυτός ο εσωτερικός χώρος που γίνονται διεργασίες της συνείδησης. Αυτός ο χώρος που κάποτε αναπαραστάθηκε ο Θεός (και μετά τον δημιουργήσαμε), ο χώρος που αναπαραστάθηκε το δίκαιο (και μετά νομοθετήσαμε), ο χώρος που αναπαραστάθηκε η εξέλιξη (και μετά ανακαλύψαμε).
Το στοίχημα της κοινωνίας των πολιτών επομένως (μιας και κράτος και παρακράτος μας στερούν τη δυνατότητα να διαμαρτυρόμαστε χωρίς να μας πήζουν στο δακρυγόνο) είναι η μελέτη και η εφαρμογή των νέων μη βίαιων εργαλείων μαζικής απελευθέρωσης. Ο ανοιχτός και ανεμπόδιστος διάλογος γύρω από το grexit, όπως και η σπουδή (για αρχή) των ευρημάτων της επιτροπής αλήθειας χρέους που θα θρέψουν τη φαντασία για νέες δράσεις και μάλιστα σε πολλά επίπεδα είναι τα νέα μας «όπλα». Σε αυτά θα προσθέσω δύο ακόμα ανυπολογίστου αξίας: τη διαρκή παροχή άμεσης βοήθειας στα θύματα αυτού του απάνθρωπου συστήματος (σε θέματα στέγασης, σίτισης, ιατρικής υποστήριξης, ένταξης στις κοινωνίες μας, κλπ). Και την εσωτερική φροντίδα της νέας ευαισθησίας και της σύνδεσης με το Μέγιστο Πεπρωμένο που έχει γεννηθεί μέσα στον καθένα και την καθεμία από μας. Οποιαδήποτε προσπάθεια σοβαρού διαλόγου γύρω από αυτά γίνεται αποδεκτή με χαρά. Οποιαδήποτε προσπάθεια υποβιβασμού τους με αφήνει παγερά αδιάφορη.
