Πριν από πολλά χρόνια, στα ερείπια του Σαξαχουαμάν στην Ιερή Κοιλάδα του Περού, συνάντησα για πρώτη φορά αυτόν τον τρόπο θεώρησης του κόσμου, τον οποίο δεν γνώριζα προηγουμένως. Περπατώντας ανάμεσα στις μεγαλοπρεπείς πέτρες των Ίνκας, ένα τηλεοπτικό συνεργείο από μια ευρωπαϊκή χώρα μιλούσε για την προέλευση αυτού του τελετουργικού χώρου και έκανε αναφορές σε ατελείωτες αναφορές αυταπατης μιλώντας για εξωγήινους. Στην δειλή προσπάθειά μου να στρέψω τη συζήτηση στο πραγματικό παρελθόν αυτών των χωρών και των λαών τους, με κοίταξαν σαν να ήμουν τρελός και μου είπαν: “Δεν θέλετε να μας πείτε ότι πραγματικά πιστεύετε ότι αυτά τα φτωχά πλασματάκια μπορούσαν να χτίσουν πόλεις;

Τότε κατάλαβα ότι όλη η εσωτερική βιβλιογραφία για εξωγήινους που περιπλανώνται ανάμεσα στις πυραμίδες και τους ναούς των αρχαίων λαών, πρώτα απ’ όλα, οφείλεται σε ένα και μόνο πράγμα: στο ρατσιστικό βλέμμα του λευκού ανθρώπου, βαθιά πεπεισμένου ότι η μόνη δημιουργική ικανότητα του Σύμπαντος μπορεί να είναι η δική του ή αυτή των εξωγήινων, επειδή γι’ αυτόν η μόνη δυνατότητα ενός πραγματικού πολιτισμού είναι μόνο αυτή του δικού του πολιτισμού.

Ο γιγαντιαίος εκπαιδευτικός, ιστορικός και μιντιακός μηχανισμός αιώνες πριν μας διηγήθηκε την ιστορία ενός κόσμου ιδωμένου από μια χούφτα ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες, οι οποίες πρώτα τοποθέτησαν τις χώρες τους στον παχύ ομφαλό των χαρτών και στη συνέχεια διηγήθηκαν στους άλλους λαούς ιστορίες για τις “μεγάλες ανακαλύψεις” τους στην Αφρική, την Ασία, την Αμερική και την Ωκεανία.
Προφανώς, μέσα στην ανακάλυψη άλλων χωρών που κατοικούνταν από κατώτερα όντα, ανακάλυψαν και πολιτισμούς που είχαν χτιστεί από τον διάβολο ή από εξωγήινους. Η ευρωπαϊκή υπεροχή, ως βάση του δυτικού πολιτισμού, έχει ελάχιστη σχέση με τα “σόου” των μέσων ενημέρωσης του συστήματος τύπου Black Lives Matter, αλλά είναι κάτι πολύ πιο λεπτό.

Είναι ένας πολιτιστικός ορίζοντας που μετατρέπεται σε μαζική πεποίθηση από την οποία γεννιέται η προοπτική του κόσμου, μια βαριά άγκυρα μιας γαλέρας γεμάτης ξένο χρυσάφι, βυθισμένη σε ένα λιμάνι αναχώρησης για άλλες χώρες κάτω από τη σημαία που υψώθηκε από τους σκοτεινούς μεσαιωνικούς χρόνους, η οποία επιβεβαιώνει “Ευρώπη = Πολιτισμός”.

Στη μακρόχρονη και επώδυνη αλληλεπίδρασή της με τους υπόλοιπους ανθρώπινους κόσμους, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός ήταν ο μόνος που βασίστηκε αποκλειστικά στην εκβίαση των υλικών αγαθών των άλλων, χωρίς ποτέ να δεχτεί καμία διαπραγμάτευση μαζί τους, για τον προφανή λόγο ότι αισθανόταν πάντα ανώτερος και, το πιο σοβαρό, χρησιμοποιώντας ως ασπίδα και δικαιολογία το χριστιανικό δόγμα, το οποίο πάντα αρνιόταν την όποια άλλη μορφή πνευματικότητας.

Γι’ αυτό είναι τόσο λογικό ότι, ακριβώς στην Ευρώπη του προηγούμενου αιώνα, ο γερμανικός φασισμός έπρεπε να ολοκληρώσει αυτή τη μακρά πνευματική αναζήτηση της φυλετικής του ανωτερότητας, και τώρα ο νεοφιλελευθερισμός, το νόμιμο παιδί του εναγκαλισμού του χρηματιστικού κεφαλαίου με την εταιρική ελίτ του πολιτισμένου κόσμου, θέτει και πάλι όλο τον κόσμο σε πυρηνικό έλεγχο, επίσης από την καρδιά της Ευρώπης, το λίκνο των πολιτιστικών μας ψευδαισθήσεων.

Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός, που προέκυψε από την κατάληψη της αρχαίας Ρώμης από τους βαρβάρους, η λατρεία της τεχνολογικής υπεροχής ως συνώνυμο της “προόδου”, με μια “πνευματικότητα” πάντα σε συνάρτηση με την εξουσία και τις επιχειρήσεις, που είναι τελικά το ίδιο πράγμα, έγινε η μοναδική βάση αυτού του αρχιπελάγους μοναξιών και ανοησιών που έχει γίνει σήμερα η δυτική κοινωνία.

Αν κάποιος σοφός ή κάποια σοφή, μια από αυτές τις μέρες, συνειδητοποιούσε ξαφνικά ότι η Δύση δημιούργησε την πρώτη κοινωνία στον κόσμο δίχως πνεύμα, οι υπερασπιστές της θα σήκωναν, ως συνήθως, τους ώμους τους και θα έλεγαν σίγουρα ότι η συζήτηση περί πνευματικότητας είναι μια συντηρητική και πατριαρχική αφήγηση που πρέπει να ξεπεραστεί από τις νέες γενιές.

Στο αλλοτριωτικό έργο του συστήματος, η στόχευση τώρα αφορά στην εκπλήρωση των αρχαίων ανθρώπινων ονείρων περί ισότητας, μετατρέποντάς μας όλους εξίσου σε μια ενιαία μάζα. Το πρόχειρο φαγητό και η έλλειψη θέσεων για τα πάντα: για τη διατροφή, την κουλτούρα, την πίστη, την σεξουαλικότητα, των πολιτικών επιλογών, μάς καθιστά μέρος ενός μεγάλου βιομηχανικού πειράματος με σκοπό να γίνουμε τροφή στα ψηφιακά προγράμματα που διαχειρίζονται τη ζωή μας. Η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό το εκκολαπτήριο βλακείας είναι η ανθρώπινη πνευματικότητα. Αλλά η πνευματικότητα είναι μέρος των παραδοσιακών κοινωνιών που διατηρούν αξίες, κάτι παράλογο και επικίνδυνο από την άποψη της στρατευμένης άγνοιας του συστήματος.

Ένας δυτικός άνθρωπος, που δημιουργήθηκε μέσα σε ορθολογικές ιστορίες, μπορεί να νιώθει μεγάλη έλξη ή περιέργεια προς άλλα είδη γνώσης, αλλά η σαφής πολιτισμική διαφοροποίηση της ζωής του ανάμεσα στην “πραγματικότητα” και τη “φαντασία” θα τον εμποδίζει πάντα να κατανοήσει την πολυπλοκότητα ενός σύμπαντος που βρίσκεται μέσα στον καθένα μας και όπου όλα τα υλικά, πνευματικά και ενεργειακά στοιχεία αποτελούν μέρος της ίδιας δομής που συνδέει επίσης το εξωτερικό με το εσωτερικό.

Προσοχή, δεν εξιδανικεύω τις παραδοσιακές κοινωνίες, οι οποίες βρίσκονται πάντα σε διαδικασία υπέρβασης του παλιού από το νέο και οι οποίες είναι ανοικτά συστήματα που μπορούν να επηρεάζουν και να επηρεάζονται. Λέω απλώς ότι χωρίς ένα πνευματικό στοιχείο, όχι απαραίτητα θρησκευτικό, η ανθρώπινη κοινωνία είναι σαν ένα ζωντανό ον χωρίς καρδιά.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, με τη δικαιολογία του “αγώνα για τα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα”, οι ιδιοκτήτες της οικονομικής και μιντιακής εξουσίας επιτίθενται σε κοινωνίες που δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν και επιβάλλουν το δυτικό καταναλωτικό παράδειγμα στις νέες γενιές, ευνουχίζοντας τη φαντασιακή πολιτιστική τους ικανότητα.

Το σοβαρό πρόβλημα του κόσμου είναι ότι, εξαιτίας της επίδρασης της επανάστασης των υπολογιστών και της ψηφιακής τεχνολογίας των τελευταίων δεκαετιών, μεγάλες μάζες της νεολαίας των πιο διαφορετικών χωρών, ανεξάρτητα από τη θρησκεία ή τη γλώσσα τους, έχουν ήδη δυτικοποιηθεί, δηλαδή έχουν επαναπρογραμματιστεί προς έναν ενιαίο τύπο ανάπτυξης, ο οποίος έχει ήδη αποτύχει.

Η σημερινή ανθρώπινη κοινωνία, η οποία βρίσκεται στη χειρότερη κρίση της ιστορίας της, μπορεί να ανακάμψει και να προχωρήσει μπροστά μόνο από την αναγνώριση της σημερινής της ήττας. Αλλά το μόνο πράγμα που φαίνεται μέχρι στιγμής ηττημένο, είναι το πνευματικό στοιχείο. Για να το συνειδητοποιήσει κανείς αυτό, πρέπει να εφαρμόσει την οπτική των πολιτισμών και όχι των τεχνολογιών, οι οποίες δεν λαμβάνουν υπόψη το ουσιώδες, το άυλο, το αόρατο στο μάτι, τον πιο ανθρώπινο από τους εξωγήινους, Μικρό Πρίγκιπα.

Ο πόλεμος του νεοφιλελευθερισμού κατά των προγονικών πολιτισμών δεν είναι μόνο για τους φυσικούς πόρους που διατηρούν οι λαοί τους, αλλά είναι ένας αγώνας για το βλέμμα των παιδιών τους. Είναι για την ποιότητα των ονείρων, που είναι η πρώτη ύλη με την οποία θα χτίσουμε πιο στέρεη πραγματικότητα, που αντί για τέσσερις τοίχους θα έχει τον μεγάλο κύκλο του ορίζοντα και για στέγη το μαύρο φως του απείρου με μερικές χιλιάδες αστέρια, που καμία σχέση δεν έχουν με αυτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.