Δημοσίευση στις 7.10.2023
Με ξύπνησε ο θόρυβος μιας σειρήνας, ακολουθούμενος από μερικές εκρήξεις, οι οποίες αργότερα έμαθα ότι είναι πύραυλοι αναχαίτισης πυραύλων που εκτοξεύονται από την παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς από τη Γάζα.
Αργότερα, εμφανίζεται ο οικοδεσπότης μου στο Τελ Αβίβ, σχολιάζοντας ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, πολύ απογοητευμένος, επιμένοντας ότι πρόκειται για επανάληψη αυτού που συνέβη το 1973 (ακριβώς πριν από 50 χρόνια) λόγω της αιφνιδιαστικής επίθεσης, η οποία τώρα έγινε από αέρος (πύραυλοι και αλεξίπτωτα πλαγιάς) και από ξηράς (έσπασαν τον συνοριακό φράχτη Γάζας-Ισραήλ), επιτέθηκαν σε ένα ισραηλινό άρμα μάχης και προώθησαν αρκετές ομάδες της Χαμάς σε πόλεις του νότιου Ισραήλ), επιτέθηκαν σε τουλάχιστον 2 κιμπούτς και 2 πόλεις (την Σντερότ και την Ασκελόν), πήραν ομήρους, πυροβόλησαν ανθρώπους και τοποθετήθηκαν στις φυλακές της Ασκελόν και σε σπίτια ανθρώπων … .
Προφανώς, υπήρξαν χτυπήματα με ρουκέτες στο Τελ Αβίβ και την Ιερουσαλήμ, γεγονός που έχει σοκάρει τους τηλεοπτικούς σχολιαστές. Η σιωπή στην πόλη είναι απόλυτη, σχεδόν κανείς δεν κυκλοφορεί στους δρόμους και όλοι επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω τηλεφώνου (όπως όταν γίνεται σεισμός ….).
Παρακολουθώ τις ειδήσεις στο CNN και το Al Jazeera, καθώς τα ισραηλινά κανάλια ειδήσεων φαίνεται να είναι πολύ προσεκτικά στο τι δείχνουν, και λένε ότι έχουν εκτοξευθεί περισσότεροι από 5.000 πύραυλοι, κάτι που σημαίνει μια μακρά και προσεκτική στρατηγική σχεδιασμού.
Στο Ισραήλ, η αίσθηση είναι ότι και πάλι ο στρατός βρέθηκε απροετοίμαστος, υπάρχει οργή και θλίψη για τους περισσότερους από 800 τραυματίες, τους περισσότερους από 50 ομήρους που αιχμαλωτίστηκαν και κανείς δεν ξέρει πόσες πιθανές απώλειες (η τηλεόραση μιλάει για περισσότερους από 100 Ισραηλινούς πολίτες που σκοτώθηκαν). Η επίθεση δεν έχει ακόμη τεθεί υπό έλεγχο, υπάρχουν ακόμη πυροβολισμοί και υπάρχουν δραματικά τηλεφωνήματα σε ανθρώπους των μέσων ενημέρωσης από παιδιά που έχουν κλειστεί μόνα τους σε καταφύγια και τους λένε να ΜΗΝ βγουν έξω γιατί στην περιοχή όπου κρύβονται βρίσκονται Παλαιστίνιοι. Παλαιστίνιοι αναλυτές στο Al Jazeera μιλούν για τη βαθιά οργή των Παλαιστινίων για τις συνεχιζόμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα εδάφη, τις προκλητικές πράξεις των εβραϊκών θρησκευτικών ομάδων και ότι έχει έρθει η ώρα να πουν «αρκετά» στην τόση κακοποίηση από τις ισραηλινές αρχές, τους κληρικούς και την αστυνομία.
Η ισραηλινή κυβέρνηση προειδοποίησε αμέσως ότι αντιμετωπίζει πόλεμο και απείλησε τον λαό της Γάζας με πολύ σοβαρές συνέπειες.
Παρακολουθούμε τι συμβαίνει λεπτό προς λεπτό, η είσοδος των παλαιστινιακών ομάδων συνεχίζεται, αλλά ήδη ο ισραηλινός στρατός έχει αρχίσει να βομβαρδίζει τη Γάζα σε μια προσπάθεια να συλλάβει τους ηγέτες της Γάζας ή να καταστρέψει τους χώρους δράσης τους. Στις 5 το απόγευμα, περισσότεροι από 1.600 Παλαιστίνιοι έχουν ήδη αναφερθεί νεκροί στη Γάζα.
Από την πλευρά μου, όλες οι σημερινές δραστηριότητες έχουν ανασταλεί, συμπεριλαμβανομένης ενδεχομένως και της αποψινής διαμαρτυρίας κατά της πολιτικής του Μπίμπι Νετανιάχου, του προέδρου του Ισραήλ (αν και κατά τη γνώμη μου είναι μια κορυφαία στιγμή για να θεωρηθεί ο Μπίμπι υπεύθυνος για την απόλυτη έλλειψη προετοιμασίας και πρόληψης). Μάλιστα, μου κάνει εντύπωση ότι πολλές ώρες μετά την έναρξη της επίθεσης της παλαιστινιακής Χαμάς, ο πρόεδρος δεν εμφανίζεται στην τηλεόραση τουλάχιστον για να ηρεμήσει τον πληθυσμό ……
Για να προσπαθήσω να εξηγήσω λίγο, πρέπει να διευκρινίσω ότι η κατάσταση στο Ισραήλ είναι πολύ περίπλοκη: η χώρα είναι βαθιά διχασμένη στην εσωτερική της δυναμική, με το 50%+ του πληθυσμού να υποστηρίζει μια πολύ εθνικιστική κυβέρνηση που βρίσκεται στην κυβέρνηση χάρη στην υποστήριξη των εβραϊκών υπερ-θρησκευτικών ομάδων (οι οποίες αποτελούν το 15% του πληθυσμού, αλλά με την συμμετοχή τους στον κυβερνητικό συνασπισμό της επιτρέπουν να έχει το ελάχιστο ποσοστό για να παραμείνει στην κυβέρνηση), οι περισσότερες από τις οποίες είναι πολύ εξτρεμιστικές και πολύ εθνικιστικές (όχι όλες).
Το άλλο μισό του πληθυσμού είναι πολύ ανοιχτό και φιλελεύθερο, αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, και κυριαρχούν στο Τελ Αβίβ, τη Χάιφα και την ακτή, επί 10 μήνες διαδηλώνουν κάθε Σάββατο βράδυ σε όλες τις πόλεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής (και το κάνουν με 100% μηβίαιο τρόπο, φεύγοντας από τους δρόμους χωρίς ούτε ένα χαρτί, χωρίς πέτρες και με πολλή προσοχή, είναι αρκετά αξιοσημείωτο).
Έτσι, η ισραηλινή κοινωνία είναι από τη μία πλευρά η πιο ανοιχτή, ελεύθερη και προηγμένη σε όλη την Ασία, με την καλύτερη κατάσταση ανοίγματος σε θέματα Φύλου, Φυλής, Θρησκείας ή μη Θρησκείας, και ό,τι μπορεί να σκεφτεί κανείς, ζει με μια εκπληκτική ελευθερία, ενώ από την άλλη πλευρά υπάρχουν αυτές οι πολύ εθνικιστικές ομάδες με εντελώς βιβλικές αντιλήψεις, που μπλοκάρουν και σταματούν κάθε προσπάθεια κοινωνικής, πολιτιστικής κ.λπ. προόδου. Αυτοί οι θρησκευόμενοι Εβραίοι έχουν καταφέρει να πείσουν την ισραηλινή κυβέρνηση να τους επιτρέψει να ΜΗΝ ανήκουν στο στρατό ή να μην πληρώνουν φόρους, γεγονός που εξοργίζει τους υπόλοιπους ανθρώπους που ρισκάρουν τη ζωή τους και τους φόρους τους για να συντηρούν και να φροντίζουν θρησκευτικές ομάδες που το μόνο που υποστηρίζουν είναι ότι ο τρόπος τους για να προστατεύουν και να φροντίζουν το κράτος είναι προσευχόμενοι στο Θεό!
Μέσα σε αυτή την κατάσταση εσωτερικής σύγκρουσης και με τις μόνιμες επιθέσεις των υπερπαράνομων εποίκων σε παλαιστινιακά χωριά της κατεχόμενης από το Ισραήλ ζώνης, όπου τους αφαιρούνται περιουσίες και σπίτια, τα οποία φροντίζει μια αστυνομική δύναμη που πρέπει να υπηρετεί την κυβέρνηση, παρόλο που τέτοιες διαδηλώσεις απαγορεύονται νομικά, οι παραστρατιωτικές ομάδες της Χαμάς στη Γάζα εξαπέλυσαν αυτή την αιματηρή επίθεση σε άμαχους πληθυσμούς σε κιμπούτς και πόλεις στο νότιο Ισραήλ.
Μόλις βγήκα για μια βόλτα στους κοντινούς δρόμους, το Τελ Αβίβ είναι άδειο, όλοι έχουν κλειστεί στα σπίτια τους, περιμένοντας να δουν πώς θα συνεχιστεί αυτό το δράμα. Υπάρχει μεγάλος φόβος για πιθανή επέμβαση της Χεζμπολάχ από τα βόρεια σύνορα με τον Λίβανο. Και ο μεγαλύτερος φόβος επικεντρώνεται πάντα στην έντονα αντιληπτή ιρανική απειλή.
Από την πλευρά μου, δεν παύω ποτέ να συλλογίζομαι την ανθρώπινη κατάσταση, την τεράστια αλληλεγγύη που δημιουργείται με εκείνους που αισθανόμαστε για οποιονδήποτε λόγο ως «κοντινούς»: μέλη της οικογένειας, ή μια ομάδα με την οποία ταυτίζεται κανείς ως λαός, έθνος, κοινωνική τάξη, ή ό,τι άλλο επιλέγει ως παράμετρο για την αξιολόγηση της εγγύτητας. Και πόσο εξαιρετικά δύσκολο εξακολουθεί να μας είναι να δείχνουμε αλληλεγγύη σε όσους είναι διαφορετικοί ή απόμακροι, ακόμη και αν ο πόνος και η δυστυχία τους είναι ισάξια με τη δική μας. Προφανώς, αυτό είναι κάτι που καταλαβαίνω, η εγγύτητα δημιουργεί πιο έντονα συναισθήματα. Αλλά γιατί δεν μπορούμε να φέρουμε αυτό το συναίσθημα για παράδειγμα στην ομάδα «ανθρώπινη φυλή», πόσο μακριά βρισκόμαστε από αυτό, θα είναι ποτέ εφικτό στο μέλλον, πώς θα ήταν;
Αναφέρω ότι ο ίδιος πόνος που νιώθει ο φίλος μου ο Poly για τους Ισραηλινούς που επλήγησαν από αυτή την επίθεση, θα μπορούσε να νιώσει και για τους Παλαιστίνιους που καταπιέζονται τόσα χρόνια, για τις Παλαιστίνιες μητέρες που κλαίνε για τα παιδιά τους ή/και για την έλλειψη μέλλοντος, για τους νέους που μεγαλώνουν καταπιεσμένοι από την ξένη κατοχή και επηρεασμένοι από τη φτώχεια και την κακή εκπαίδευση. Και αντιλαμβάνομαι ότι αν μιλήσω γι’ αυτά τώρα, ή ακόμα και αν αυτό το σχόλιο γραφτεί ή δημοσιευτεί, θα «ξύσω πληγές», θα πληγώσω ευαισθησίες, είναι θέματα που θα μπορούσαν να συζητηθούν σε ένα «φιλελεύθερο» χώρο και σε καιρούς ειρήνης, αλλά που τώρα είναι ευαίσθητα θέματα και που κάθε Ισραηλινός νιώθει προσωπικά θιγμένος, δεν είναι η ώρα να προβληματιστεί για τον πόνο των άλλων, τις αδικίες και τις ψευδείς υποθέσεις του «προοδευτισμού» που δεν μεταφράζονται σε γεγονότα και συγκεκριμένες δράσεις σε καιρούς μεγαλύτερης ειρήνης, όταν θα μπορούσαν να γίνουν τόσα πολλά ……
Φυσικά, είμαι ένας ακόμη θεωρητικός, που σκέφτεται και γράφει ενώ κάνει πολύ λίγα πράγματα με συγκεκριμένους όρους. Αλλά προσπαθώ σήμερα να «σκέφτομαι και να γράφω», ίσως ονειρεύομαι ότι μια μέρα αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο σε κάποιον άλλο ……
