Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Λάρισας, το οποίο μετρά είκοσι χρόνια πλέον, θα πραγματοποιηθεί στις 22-24 Σεπτέμβρη στην Κεντρική Πλατεία της πόλης. Βιώνοντας την καταστροφή του Θεσσαλικού κάμπου μετά από τις πρόσφατες πλημμύρες, καθώς και τις συνέπειες του ρατσισμού, της εκμετάλλευσης και των ανισοτήτων, το φεστιβάλ συνιστά μια «πολιτική πράξη αντίστασης και παρέμβασης στο δημόσιο χώρο», έναν τόπο προβληματισμού, αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης.
Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ θα λάβουν χώρα συζητήσεις, εικαστικές εκθέσεις, workshops και συναυλίες, ενώ θα λειτουργούν βιβλιοπωλείο, θεματικά περίπτερα και κουζίνες. Παράλληλα, το Σάββατο και την Κυριακή στο χώρο του φεστιβάλ θα γίνεται συλλογή ειδών ανάγκης για τους πλημμυροπαθείς στον πάγκο του Δικτύου Αγώνα και Αλληλεγγύης Λάρισας. Όπως αναφέρει η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Λάρισας για το φεστιβάλ, «φέτος, όπως το 2015, θα γίνει πάλι σημείο συγκέντρωσης της βοήθειας στους πλημμυροπαθείς και όλα του τα έσοδα θα διατεθούν για το σκοπό αυτό».
Το κάλεσμα της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Λάρισας:
«Οι συνέπειες του καπιταλισμού της καταστροφής και της κρατικής θανατοπολιτικής είναι πλέον τραγικά ορατές:
Στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη, όπου έχασαν την ζωή τους 57 άνθρωποι εξαιτίας της παραμέλησης των δημόσιων υποδομών για δεκαετίες, με πρόσχημα την κρίση χρέους.
Στο πολύνεκρο ναυάγιο έξω από την Πύλο, με πάνω από 600 νεκρούς, που αποδεικνύεται πως είναι μια κρατική δολοφονία και τραγική συνέχεια της στρατιωτικοποίησης των συνόρων.
Στις πυρκαγιές και την τεράστια καταστροφή του οικοσυστήματος της Δαδιάς, όπου οι νεκροί πρόσφυγες αγνοήθηκαν ως «μη άνθρωποι». Η στοχοποίηση, από τον ΠΘ και τον Υπουργό Μετανάστευσης, ότι για τη φωτιά στον Έβρο φταίνε οι πρόσφυγες, άνοιξε διάπλατα τον δρόμο στους φασίστες και στα ρατσιστικά πογκρόμ.
Τώρα ζούμε την ολοκληρωτική καταστροφή του θεσσαλικού κάμπου. Οι άμεσες συνέπειες τρομάζουν: υγειονομική κρίση, στεγαστική οικονομική και επισιτιστική κρίση, αλλά και μακροπρόθεσμες που μπορεί να είναι η ερημοποίηση της Θεσσαλίας.
Η κλιματική κατάρρευση, που γίνεται το βολικό άλλοθι για την καταστροφή, είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και μεγέθυνσης σε βάρος της φύσης.
Η «μνήμη του νερού» με την ανασύσταση της Κάρλας στα όρια του 1962, πριν από την αποξήρανση της, μαρτυρά τον «εφιάλτη της Περσεφόνης» απέναντι στο καπιταλιστικό όνειρο για την καθυπόταξη της φύσης.
«Το κράτος δεν είναι πουθενά»- είναι η κραυγή των πληγέντων- όχι όμως γιατί είναι ανεπαρκές, αλλά γιατί δεν θέλει. Προτιμά να «επενδύει» στην καταστροφή χρεώνοντας το κόστος σε μας. Το χρέος είναι μηχανισμός πειθάρχησης. Εξάλλου ο καπιταλισμός ξαναγεννιέται από τις καταστροφές και θεωρεί τις κρίσεις ευκαιρία. Το κράτος φροντίζει για την κοινωνική αναπαραγωγή (πχ υγεία, παιδεία, κατοικία, υποδομές) στο ελάχιστο δυνατό. Δηλαδή τόσο, όσο να μην αμφισβητηθεί η καθεστηκυία τάξη.
Η βία κλιμακώνεται διαρκώς για να εμπεδώσουμε ότι το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της.
Είναι η κανονικοποιητική βία που εγκαθιδρύουν η καπιταλιστική συνθήκη, οι σχέσεις εξουσίας και οι νόρμες που ορίζουν ποιες ζωές είναι άξιες να βιωθούν και ποιες όχι.
Η ταξική βία που εγγράφεται στην απροκάλυπτη δήλωση «όποιος δεν προσαρμοστεί θα πεθάνει», που εγκαινιάζει νέους καιάδες για τους «περιττούς», δηλαδή όσους δεν θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν λόγω της ταξικής τους θέσης.
Η βία της εργασιακής ανασφάλειας και της άγριας εκμετάλλευσης. Με μαύρα διαρκώς ρεκόρ εργατικών ατυχημάτων, 14.000 το 2022 με 104 νεκρούς, ενώ στο πρώτο εξάμηνο του 2023 είχαμε ήδη 85 νεκρούς.
Η ενδοοικογενειακή βία και οι γυναικοκτονίες, η βία κατά των μελών της LGBTQ+ κοινότητας.
Η σχεδιασμένη επίθεση της πατριαρχίας σε κατακτημένα δικαιώματα, όπως αυτό της άμβλωσης, με στόχο τον διαρκή έλεγχο και πειθάρχηση, του γυναικείου σώματος.
Η ρατσιστική βία απέναντι σε σώματα που εντοπίζονται και εκτοπίζονται ως περιττά και ξένα.
Η ρατσιστική βία που ασκείται πάνω σε σώματα ανάπηρα, όπως η δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη και σε ψυχικά πάσχοντες.
Η κατασταλτική και προληπτική βία απέναντι σε κάθε υπαρκτή ή πιθανή εστία αντίστασης.
Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς
Ο κρατικός ρατσισμός που «χτύπησε κόκκινο» από τον Μάρτιο του 2020, καλλιεργεί συστηματικά τον φόβο, την μισαλλοδοξία, ώστε να εκφασίσει την κοινωνία, με ορατά πλέον αποτελέσματα.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστριες, χαρακτηρίζονται ως ασύμμετρη απειλή και εισβολείς, ώστε να απανθρωποποιηθούν και να δικαιολογηθούν οι κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και οι εγκληματικές πολιτικές του κράτους. Αυτή την τακτική της απανθρωποποίησης εφάρμοσε πρώτα ο ναζισμός.
Τα σύνορα εγγράφονται βίαια και οριοθετούν θανάσιμα, σώματα που κρίνονται ανάξια οικονομικά και πολιτικά. Την ίδια ακριβώς στιγμή που καταργούνται για τα δίκτυα της πληροφορίας και την κινητικότητα του κεφαλαίου.
Η ΕΕ και τα Ευρωπαϊκά κράτη με τις “ανθρωπιστικές”- μιλιταριστικές επιχειρήσεις αναχαίτισης και την αυστηροποίηση των συνοριακών καθεστώτων, διαχειρίζονται τα εκατομμύρια μεταναστών που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα είτε ως κρίσιμη απειλή για την εθνική ασφάλεια, είτε ως χρήσιμη απαξιωμένη εργατική δύναμη προς εκμετάλλευση.
Τα σύνορα, ταξικά, φυλετικά και έμφυλα είναι χαρακιές στα σώματα μας
Το “από τύχη ζούμε” και το «δεν μπορώ να αναπνεύσω» που δηλώνει την ευαλωτότητα, έγινε κανόνας και τεχνική χάραξης ορίων και συνόρων. Μια ευαλωτότητα που έχει ταξικές, φυλετικές και έμφυλες όψεις και καθοριστική σημασία για την οργάνωση των αντιστάσεών μας και των κοινωνικών συγκρούσεων. Τέτοιες συγκρούσεις και αντιστάσεις είναι ήδη υπαρκτές και μπορούν να αναζωπυρώσουν τη φωτιά.
Τα σύνορα σβήνουν, όταν τα σώματα εξεγείρονται
Μόνο τα εξεγερμένα σώματα μας μπορούν να βάλουν όρια στην εκμετάλλευση, όρια που ο καπιταλισμός ακατάπαυστα πασχίζει να ξεπεράσει. Ο περιορισμός εξάλλου της ανθρώπινης κινητικότητας και ο διαχωρισμός από τη γη, υπήρξαν από τις πλέον σταθερές τεχνικές που χρησιμοποίησε ο καπιταλισμός για να επιβληθεί στο σώμα, ώστε να το κάνει μηχανή και εμπόρευμα.
Με τα εξεγερμένα σώματα μας και τις αντιστάσεις μας απέναντι στα ταξικά, φυλετικά και έμφυλα σύνορα, ανοίγουμε ρωγμές σε ότι φαντάζει συμπαγές και αμετακίνητο. Όπως ο πρόσφυγας που προχωράει στη βροχή διαπερνώντας τα σύνορα, κρατώντας αγκαλιά το παιδί του, προσπερνώντας τους αχρείους που φωτογραφίζονται μπροστά του και την ίδια στιγμή μπροστά στους φράχτες.
Έχουμε δύο δρόμους: Ο ένας, που θα προτιμούσαν διακαώς οι κρατούντες, να παραλύσουμε από τον φόβο και την απελπισία και ο άλλος να αντισταθούμε έμπρακτα και να προτάξουμε την αλληλεγγύη απέναντι στον ρατσισμό και τον εκφασισμό. Κατηγορηματικά επιλέγουμε το δεύτερο.
Μέσα από κινήματα και πολιτικούς αγώνες που θα προασπίζονται τα κοινά απέναντι στη βία της καπιταλιστικής απαλλοτρίωσης. Δημιουργώντας κοινότητες αγωνιστικές, αλληλέγγυες και συμπεριληπτικές, πραγματικές και όχι φαντασιακές, όπως το έθνος, χώρους ριζοσπαστικής ανοιχτότητας όπου δημιουργούμε νέες κοινωνικές σχέσεις.
Το αντιρατσιστικό φεστιβάλ είναι μια πολιτική πράξη αντίστασης και παρέμβασης στο δημόσιο χώρο. Ο τόπος που μοιραζόμαστε τα όνειρα μας, ο τόπος συζήτησης και αυτοοργάνωσης των αντιστάσεων μας.
Φέτος, όπως το 2015 θα γίνει πάλι σημείο συγκέντρωσης της βοήθειας στους πλημμυροπαθείς και όλα του τα έσοδα θα διατεθούν για το σκοπό αυτό.
Ο δικός μας αντιεμπορευματικός πολιτισμός και η μουσική μας είναι πάντα ο τρόπος που μας συνδέει. Δεν στέκεται απέναντι από το πένθος, αλλά πάει μαζί του και μας επανασυνδέει με τη ζωή.
Και εμείς θέλουμε να νικήσει η ζωή».
