Δεν θα μας ακυρώσουμε.
Πληγώνουμε τους ανθρώπους.
Φυσικά και πληγώνουμε, είμαστε άνθρωποι. Έχουμε τραυματιστεί/κοινωνικοποιηθεί μακριά από την αλληλεξάρτηση. Μάθαμε να κρύβουμε κάθε τι αληθινό, κάθε τι ακατάστατο, αδύναμο, περίπλοκο. Μάθαμε ότι το ψεύτικο πονά, αλλά είναι αποδεκτό.
Ο πόνος που έχουμε καταπιεί μας μετατρέπει σε ένα τίποτα, σε καταθλιπτικά, αναξιόπιστα, παρανοϊκά, ανίκανα ή εγωπαθή όντα. Πήγαμε με το ρεύμα ή καταντήσαμε απομονωμένα, αντίθετα, ίσως και αμφιλεγόμενα άτομα. Απογοητεύσαμε ο ένας τον άλλον, σε επίπεδο φυλής, φύλου, είδους… με έναν ευρύ προσδιορισμό αποζητούσαμε περισσότερα από εμάς.
Αλλά δεν θα μας ακυρώσουμε.
Η ακύρωση είναι τιμωρία, και η τιμωρία δεν σταματά τον κύκλο της βλάβης, σίγουρα όχι μακροπρόθεσμα. Η ακύρωση μπορεί να είναι ακόμη και αντι-απελευθερωτική… αντί για τα κάγκελα της φυλακής τοποθετούμε ο ένας τον άλλον σε ένα ξεχειλισμένο κουτί ανέγγιχτων – συχνά χωρίς δίκη – και μας απογυμνώνουμε από το παρελθόν και το μέλλον, από την πολυπλοκότητα του να είσαι προικισμένο και προβληματισμένο άτομο, λαμπρό και εσωτερικά σπασμένο. Θα αφήσουμε κάτω αυτό το τιμωρητικό μέτρο και θα μαζέψουμε ο ένας τον άλλον, χωρίς να αφήσουμε κανένα τραυματισμένο άτομο πίσω.
Δεν θα μας ακυρώσουμε. Αλλά πρέπει να κερδίσουμε τη θέση μας σε αυτή τη γη.
Θα πούμε ο ένας στον άλλον ότι πληγώσαμε ανθρώπους και θα τους αναφέρουμε. Θα πούμε ο ένας στον άλλον γιατί, ποιος μας πλήγωσε και πώς. Θα πούμε ο ένας στον άλλον τι θα κάνουμε για να θεραπεύσουμε τους εαυτούς μας και να επουλώσουμε τις πληγές στο πέρασμά μας εδώ. Θα είμαστε υπόλογοι, αυστηροί στη λογοδοσία μας, όλοι μας θα ξεμάθουμε όσα λάθος έχουμε μάθει, όλοι μας θα συρθούμε προς την αξιοπρέπεια. Θα μάθουμε να θέτουμε και να κρατάμε όρια, να επικοινωνούμε χωρίς να χειραγωγούμε, να δίνουμε και να λαμβάνουμε συγκατάθεση, να ζητάμε βοήθεια, να αγαπάμε τις σκιές μας χωρίς να τις αφήνουμε να κυριαρχούν στις σχέσεις μας και να θυμόμαστε ότι είμαστε από τη γη, από το θαύμα, από ένα σύνολο, από ένα τεράστιο ποτάμι, αγάπης – ζωής, ζωής – αγάπης.
Όλοι έχουμε δουλειά να κάνουμε. Η δουλειά μας είναι μέσα στο φως. Δεν έχουμε τέλειο ηθικό έδαφος για να σταθούμε, διαμορφωμένοι όπως είμαστε από αυτή την τοξική σύνθετη εποχή. Μπορεί να μην έχουμε χρόνο, ή συναισθηματική ικανότητα, για να περπατήσουμε κάθε μονοπάτι μαζί. Αυτή τη στιγμή όλοι μας παραπαίουμε στο άγνωστο, τρομοκρατημένοι, τεντωμένοι πέρα από τον εαυτό μας, ντροπιασμένοι, συνειδητοποιώντας όμως ότι το μέλλον είναι στα χέρια μας. Πρέπει όλοι να κάνουμε την εργασία που μας αντιστοιχεί. Να είμαστε υπόλογοι για τις πράξεις μας αλλά και να πηγαίνουμε να θεραπευτούμε, ταυτόχρονα, συνεχώς. Ποτέ δεν είναι πολύ αργά.
Δεν θα μας ακυρώσουμε. Αν εγκαταλείψουμε αυτή τη στρατηγική, θα προσπαθήσουμε να μάθουμε μαζί τις άλλες στρατηγικές που τελικά θα μας βοηθήσουν να σπάσουμε αυτούς τους κύκλους, να απελευθερώσουμε τις μελλοντικές γενιές από το βάρος του κοινού και ιδιωτικού μας πόνου, χωρίς να αφήσουμε τίποτα ανείπωτο, χωρίς να μείνει ίχνος ντροπής μέχρι το μεδούλι μας.
Κάθε άτομο από εμάς είναι πολύτιμο. Όλα μαζί πρέπει να σπάσουμε κάθε συμπεριφορά που μας κάνει να το ξεχνάμε αυτό.
H adrienne maree brown είναι συγγραφές και podcaster, γράφει συνήθως για την ενδυνάμωση των κοινοτήτων που για κάποιους ανθρωπιστικά ανεξήγητους λόγους, μένουν πίσω στην κούρσα της ανθρωπότητας.
