Το πρώτο στατιστικό στοιχείο των ιταλικών πολιτικών εκλογών είναι ο αριθμός ρεκόρ της αποχής: με ποσοστό 64% των ψηφοφόρων, επιβεβαιώνεται η δυσπιστία των ψηφοφόρων απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Η εμπιστοσύνη αμφισβητείται από τις αλλαγές σε προεκλογικά πολιτικά προγράμματα και συμμαχίες, από ένα ακατανόητο εκλογικό σύστημα που επιβραβεύει περιοχές της χώρας σε αντίθεση με άλλες (μια ψήφος στην Καλαβρία αξίζει λιγότερο από μια ψήφο στο Τρεντίνο, για παράδειγμα), αλλά κυρίως από την αίσθηση ότι δεν είναι οι πολιτικοί που αποφασίζουν πραγματικά τι πρέπει να γίνει. Ποτέ άλλοτε στην Ιταλία δεν υπήρξε τόσο λίγη εκλογική συμμετοχή.
Έτσι, ένα κόμμα, το Fratelli d’Italia, το οποίο έχει σαφή αναφορά στο φασισμό στο σύμβολό του και φέρει σαφώς εθνικιστικό και συντηρητικό πρόγραμμα, κερδίζει για πρώτη φορά στην Ιταλία- κερδίζει έναντι 26% των ψήφων προς έναν κεντροδεξιό συνασπισμό, όπου οι άλλες τρεις συνιστώσες μαζί δεν φτάνουν το 40% του αποτελέσματος και επομένως θα βρεθούν σε πολύ μειοψηφική θέση. Θα είναι η πρώτη φορά που μια γυναίκα, η Τζόρτζια Μελόνι, θα είναι πρωθυπουργός.
Πρέπει να σημειωθεί ότι το Fratelli d’Italia ήταν το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Mario Draghi- οι δυνάμεις που αντιτάχθηκαν από την αριστερά που είχαν ενωθεί στην Unione Popolare δεν πέρασαν το όριο, ενώ η Sinistra Italiana, συμμαχώντας με τους Πράσινους και στην κεντροαριστερή συμμαχία, έλαβε 3,5% και μόλις και μετά βίας μπήκε στο κοινοβούλιο.
Από την άποψη της ειρήνης και της μη βίας, σημειώνουμε κατ’ αρχάς ότι τα ζητήματα του πυρηνικού αφοπλισμού, της ειρηνικής και γρήγορης επίλυσης του πολέμου στην Ουκρανία, της αύξησης της βίας και της επικίνδυνης κλιματικής και οικολογικής κρίσης παρέμειναν στο περιθώριο της προεκλογικής εκστρατείας. Δεύτερον, οι λίστες που επιχείρησαν να ερμηνεύσουν αυτές τις ανησυχίες δεν θα έχουν εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο, εκτός από μερικούς βουλευτές της Αριστεράς-Πράσινης Συμμαχίας και μερικούς εκλεγμένους στις λίστες του Κινήματος 5 Αστέρων, το οποίο, παρά τον μετασχηματισμό του να συμμαχεί με όλους και να συμμετέχει στις τρεις τελευταίες κυβερνήσεις, θεωρήθηκε, ιδίως στη νότια Ιταλία, ως η μόνη εναλλακτική λύση στα παραδοσιακά κόμματα.
Τα εκλογικά αποτελέσματα έχουν μεγάλη απόσταση από τους ανθρώπους που γέμισαν τις πλατείες μόλις την περασμένη Παρασκευή, στην Παγκόσμια Απεργία για το Κλίμα, από τις επιτροπές και τους συλλόγους που αγωνίζονται για τα δικαιώματα, για το περιβάλλον, από τους ανθρώπους που ανησυχούν όχι μόνο για τη ζωή τους αλλά και για τη ζωή όλης της Ανθρωπότητας.
