Των Manuel Letzkus και David Álvarez*
Οι στόχοι που έθεσαν οι σύγχρονες κοινωνίες όσον αφορά την ευημερία δεν έχουν επιτευχθεί στην ποσότητα και τη διάσταση που περίμεναν οι άνθρωποι, προκαλώντας κοινωνικές αναταραχές. Η ευθύνη για την επίτευξη αυτών των επιτευγμάτων έχει ανατεθεί στην πολιτική ηγεσία. Ωστόσο, δεδομένης της συνεχούς αποτυχίας να ικανοποιηθούν οι προσδοκίες, η ίδια η πολιτική τάξη έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση. Αφενός, αμφισβητείται η ειλικρίνεια των προθέσεων και των πράξεών τους σε σχέση με την επίτευξη των στόχων που έχουν υποσχεθεί, υπαινίσσοντας μια διεστραμμένη ψυχολογία σε άτομα αφοσιωμένα στην πολιτική δραστηριότητα, που θα έλεγαν ψέματα για τα πραγματικά τους κίνητρα και τις αναμενόμενες συνέπειες των συμπεριφορών τους. Αφετέρου, αμφισβητούνται και οι πολιτικοί προσανατολισμοί, οι οποίοι, αν και θα μπορούσαν να είναι ειλικρινείς, θεωρούνται λανθασμένοι ή αναποτελεσματικοί για την εκπλήρωση των σκοπών τους.
Σε αυτό το πλαίσιο, ανεξάρτητα από την ειλικρίνεια ή την αποτελεσματικότητα των πολιτικών προσανατολισμών, μπορεί να παρατηρηθεί μια άρχουσα τάξη να επηρεάζει τα ζητήματα των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, που απαιτούν λύσεις, που απαιτούν ικανότητες που φαίνεται να μην υπάρχουν στους πολιτικούς ή αν έχουν αυτές τις ικανότητες, δεν έχουν ειλικρινή πρόθεση να τις χρησιμοποιήσουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας.
Αφαιρώντας από την ανάλυση την πιθανή ανεντιμότητα των πολιτικών αρχηγών, μας μένει μόνο η αμφισβήτηση της ικανότητάς τους να είναι υπεύθυνοι για τους στόχους που έχουν θέσει οι σύγχρονες κοινωνίες. Οι πολιτικοί παράγοντες διαθέτουν πόρους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε μια κρατική γραφειοκρατική δομή, ωστόσο, οι κοινωνίες αποτελούνται από οικονομικές και πολιτιστικές δομές που δεν βρίσκονται πλήρως εντός της εμβέλειας της πολιτικής βούλησης.
Έτσι, η σύγχρονη κοινωνία απαιτεί από την πολιτική της τάξη οικονομικές και πολιτιστικές ικανότητες που καμία κοινωνική τάξη δεν διαθέτει από μόνη της, καθώς η κοινωνία είναι ένα δυνητικό δίκτυο ομάδων και κοινωνικών αλληλεπιδράσεων που δεν είναι πλήρως ελεγχόμενες. Σε αυτό το σενάριο, η πολιτική βούληση δεν είναι η αιτία της κοινωνικής τάξης, αλλά μια ακόμη μεταβλητή ενός μεγαλύτερου συνόλου που την υπερβαίνει, η οποία υπερεκτιμάται στην πραγματική της δύναμη, εκείνης του κοινωνικού μετασχηματισμού.
*Χιλιανοί ακαδημαϊκοί από το Τμήμα Οργανωτικής Διοίκησης του Μητροπολιτικού Τεχνολογικού Πανεπιστημίου (UTEM)
Μετάφραση από τα ισπανικά: Pressenza Athens
