Η πορεία υπερηφάνειας είναι διαμαρτυρία και εορτασμός της διαφορετικότητάς μας.
Γράφει ο Cianán B. Russell, υπεύθυνος πολιτικής της ILGA-Europe. Αρχικός τίτλος: What Pride Reminds: How anti-gender forces and blocks to progress on HIV/AIDS in Europe and Central Asia are intertwined.
Αυτός ο Ιούνιος έφερε μια περίπλοκη στιγμή στο επίκεντρο: η πορεία υπερηφάνειας επέστρεψε στη Βαρσοβία, λίγες μέρες μετά την έγκριση από την Ουγγρική κυβέρνηση ενός νόμου «αντι-προπαγάνδας» που απαγορεύει τη διδασκαλία οποιουδήποτε θέματος σχετίζεται με τα ΛΟΑΤΚΙ στα σχολεία. Το κυβερνών κόμμα στην Ισπανία ανάκτησε τον έλεγχο της διαδικασίας μεταρρύθμισης του νόμου για την αναγνώριση του φύλου από μία πολιτικό που μπλόκαρε τη διαδικασία για μήνες και η ίδια έχει τις αναστολές της για τα ζητήματα φύλου. Μια καταιγίδα διαδικτυακού μίσους λικνίζει τους ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστές στην Αλβανία και ενώ η πανδημία χαλαρώνει σε ορισμένα τμήματα της Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας, άλλα εξακολουθούν να αγωνίζονται για τον έλεγχό της. Σε αυτή τη μάχη η πρόσβαση στην πρόληψη, τον έλεγχο και τη θεραπεία του HIV, παράλληλα με τη ζωτική φροντίδα για τρανς και ίντερσεξ άτομα, ήταν πολύ συχνά υποτιμημένη.
Στο πλαίσιο της COVID-19, οι ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις σε ολόκληρη την περιοχή ανέφεραν προβλήματα στην υγειονομική περίθαλψη για τρανς και ίντερσεξ άτομα, καθώς η ζωτική υγειονομική περίθαλψη που σχετίζεται με τη φυλομετάβαση είτε ακυρώθηκε είτε αναβλήθηκε, ενώ το ταξίδι για να συναντήσεις έναν αξιόπιστο γιατρό έγινε δύσκολο ή αδύνατο. Για παράδειγμα, τα ίντερσεξ άτομα συχνά υπόκεινται σε κακοποιητικές συμπεριφορές από το ιατρικό προσωπικό και αναγκάζονται να αναζητούν υγειονομική περίθαλψη μόνο από αξιόπιστους επαγγελματίες, οι οποίοι μπορεί να είναι μακριά από το σπίτι ή και να απαιτούν διασυνοριακό ταξίδι. Λόγω των εθνικών εγκλεισμών και περιορισμών, η ζωτικής σημασίας υγειονομική περίθαλψη που σχετίζεται με τη φυλομετάβαση ακυρώθηκε ή αναβλήθηκε και το ταξίδι σε έναν έμπιστο γιατρό έγινε δύσκολο ή αδύνατο. Παρομοίως, διακοπές που αφορούσαν τις υπηρεσίες πρόληψης, εξετάσεων και θεραπείας του HIV αναφέρθηκαν σε ολόκληρη την περιοχή. Καθώς η επιδημία του HIV/AIDS στην Ευρώπη και την Κεντρική Ασία επηρεάζει δραματικά τους γκέι και τους μπαϊσέξουαλ άνδρες αλλά και τα τρανς άτομα, οι φοβίες απέναντί τους παραμένουν πολύ διαδεδομένες, ωθώντας τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα στην ντουλάπα και εμποδίζοντάς τα να αναζητήσουν αποτελεσματικές παρεμβάσεις για τον HIV εξαιτίας του φόβου του στίγματος, των διακρίσεων και της περιθωριοποίησης.
Αυτή η διπλή μείωση των υπηρεσιών εξέθεσε τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα – καθώς και όλα τα άτομα που ζουν με HIV, άτομα με αναπηρίες, μετανάστες, άτομα που δέχονται συστηματικά ρατσισμό και συστηματικά και τα περιθωριοποιημένα άτομα – σε μια κρίση πόρων που δεν έχει ακόμη επιλυθεί. Οι ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις, καθώς και ορισμένοι οργανισμοί αντιμετώπισης του HIV/AIDS, αναπροσανατολίζουν την κατεύθυνση των πόρων τους σε προγράμματα επιβίωσης, εγκαταλείποντας τη ζωτική συνηγορία και την προσπάθεια διαμόρφωσης πολιτικής, για να διασφαλίσουν ότι τα μέλη της κοινότητας θα καταφέρουν να επιβιώσουν από την κρίση της COVID-19. Αυτή η ανακατεύθυνση δημιούργησε ένα χάσμα στον πολιτικό χώρο, ιδιαίτερα επικίνδυνο – η πολιτική κινείται προς τα εμπρός και πάρα πολλές από τις απαιτήσεις μας δεν καταφέρνουν να βρουν το δρόμο προς τα πολιτικά τραπέζια αποφάσεων.
Σε στιγμές σαν αυτές, όπου ακόμη και οι πρώην σύμμαχοί μας μας χρησιμοποιούν για να προωθήσουμε τους δικούς τους πολιτικούς στόχους, η πορεία υπερηφάνειας και η αξία της γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες. Η πορεία υπερηφάνειας ξεκίνησε ως διαμαρτυρία, μια ταραχή κατά της καταστολής από ένα κράτος που ήταν αποφασισμένο να μας διαγράψει – και πιο συγκεκριμένα να διαγράψει τις τρανς γυναίκες, τα άτομα που εργάζονται στο σεξ, που είναι μετανάστες/τριες, που είναι μαύροι/ες ή έγχρωμες, που είναι θετικά στον HIV θετικός. Αυτές οι προσπάθειες από τα κράτη παραμένουν κι εμείς μένουμε να αγωνιζόμαστε για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, πόσο μάλλον για να προωθήσουμε την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας. Αλλά η πορεία υπερηφάνειας είναι η στιγμή μας – εκεί όπου συναντιόμαστε για να θεραπεύσουμε, να ανασυγκροτήσουμε, να γιορτάσουμε την ομορφιά και τη λαμπρότητα των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων και παραμένει, στον πυρήνα της, μια υπενθύμιση στον εαυτό μας ότι πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
Κι όταν αγωνιζόμαστε, κερδίζουμε.
Μετάφραση στα ελληνικά: Pressenza Athens
