Είμαι μετανάστης δεύτερης γενιάς, πρακτικά αισθάνομαι ιταλός και πολύ τυχερός σε σχέση με όσους και όσες προηγήθηκαν και είπαν τις ιστορίες τους. Με μάθανε στο σχολείο ότι η Ιταλία είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου και φτάνω σήμερα να αναρωτηθώ: “Η Ιταλία είναι μια όμορφη χώρα, για ποιους; για τους τουρίστες;”
Μια αντιρατσιστική διαδήλωση πραγματοποιήθηκε χθες στην Piazza Castello στο Τορίνο από 4 συλλογικότητες με σκοπό να δώσουν φωνή σε όσους/ες δεν έχουν τη δυνατότητα να ακουστούν.
Σίγουρα η κατάσταση είναι δύσκολη για όλους, αυτή η πανδημία έχει προκαλέσει περαιτέρω αύξηση των ανισοτήτων.
Υπάρχουν εκείνοι που γίνονται όλο και πιο φτωχοί και εκείνοι που γίνονται όλο και πιο πλούσιοι.
Οι φτωχοί άνθρωποι υφίστανται διακρίσεις, οι κρατικές πολιτικές παραχωρούνται στην εθελοντική εργασία, οι δαπάνες για τις πολιτικές πρόνοιας γίνονται όλο και πιο σπάνιες, είναι δύσκολο πλέον να μην τις αποκαλέσουμε γελοίες. Η ιταλική γραφειοκρατία καθιστά τα πράγματα όλο και πιο δύσκολα, εάν αποσυνδεθεί κανείς από το σύστημα γίνετε αόρατος, αδύναμος.
Αδιαμφισβήτητα, οι άνθρωποι που φτάνουν από χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Μέσης Ανατολής αντιμετωπίζουν πρόσθετα προβλήματα: ο ρατσισμός, που καθιστά τα πάντα πιο δύσκολα, συχνά το πρόβλημα του «νομιμοποιητικού εγγράφου», της άδειας παραμονής, χωρίς την οποία γίνεται η ζωή κυριολεκτικά κόλαση.
Μερικές φορές ένας άνθρωπος που μεταναστεύει πρέπει να αντιμετωπίσει έναν άλλο πολύ μεγάλο πρόβλημα: την στέρηση της ελευθερίας ενώ περιμένει τον επαναπατρισμό, την αποτυχία μιας επιθυμίας, ενός έργου για το οποίο έχει διακινδυνεύσει τη ζωή του.
Ως ιταλός, λευκός, προνομιούχος, συνειδητοποιώ ότι είναι αδύνατο να κατανοήσω πλήρως τον πόνο και τον θυμό εκείνων που ζουν καθημερινά πολλές δυσκολίες που δεν βιώνω, ωστόσο είναι αδύνατο για μένα να μην αισθάνομαι ενσυναίσθηση έναντι εκείνων των οποίων το μόνο σφάλμα είναι ότι γεννήθηκαν στην «λάθος» πλευρά του κόσμου.
Το αίτημα για ισότητα είναι εκκωφαντικό: ισότητα δικαιωμάτων, ευκαιρίες, μεταχείρισης. Και σεβασμό.
Φαίνεται να μην μαθαίνουμε από την ιστορία. Οι καταπιεσμένοι άνθρωποι επαναστάτησαν αργά ή γρήγορα, είναι παράλογο να πιστεύουμε ότι δεν θα υπάρξουν κοινωνικές συγκρούσεις, εάν δεν υπάρξουν βελτιώσεις στις μεταναστευτικές πολιτικές.
Ο φόβος μου είναι ότι δεν θα υπάρξει ένας αγώνας «λευκών» και «μαύρων» ενάντια σε ένα οικονομικό σύστημα που βάζει σε διακύβευμα ακόμα και το πόσιμο νερό, αλλά κάτι πολύ πιο ανεξέλεγκτο, από το οποίο δυστυχώς οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι.
Μετάφραση από ιταλικά: Pressenza Athens.
