Οι ιταλικές εκλογές (δημοψήφισμα, περιφερειακές και διοικητικές εκλογές), όπως συνήθως, αναστάτωσαν τις προβλέψεις των δημοσκοπήσεων, που έδιναν συντριπτικές νίκες στην κεντροδεξιά υπό μια αντικυβερνητική έννοια.
Ακριβώς το αντίθετο συνέβη: παρά την προφανή αδικαιολόγητη και ελλιπή συνταγματική μεταρρύθμιση που απλώς κόβει τους βουλευτές χωρίς περαιτέρω διορθώσεις οποιουδήποτε είδους, το ναι στη μεταρρύθμιση πέρασε με μεγάλη πλειοψηφία, αλλά φαινόταν περισσότερο ναι στην κυβέρνηση PD-5stelle παρά στην ίδια τη μεταρρύθμιση · περνώντας στις περιφέρειες, θα σημειωθεί ότι σε όλες τις περιπτώσεις στις οποίες εμφανίστηκε ξανά ο απερχόμενος κυβερνήτης, εξελέγη. Επιπλέον, πρόκειται για πολύ διαφορετικούς ανθρώπους μεταξύ τους, αλλά ενωμένους σε μια πολύ συγκεκριμένη και σταθερή διαχείριση της πανδημίας: ο Luca Zaia, ένας παίκτης της Βόρειας Λίγκας, κερδίζει το ρεκόρ του υποψήφιου με τις περισσότερες ψήφους (πάνω από 70%), προάγοντας την εικόνα ενός άνδρα με σηκωμένα μανίκια μόνιμα στις συνεντεύξεις τύπου, που σταμάτησε τη νόσο covid-19 με έξυπνες κινήσεις. Ο Michele Emiliano, από το PD, είναι αυτός που εμπόδισε όλους τους Μιλανέζους που διέφευγαν από τη Λομβαρδία στο σταθμό του Μπάρι και τους έβαλε σε καραντίνα. Ο De Luca, ο εξωστρεφής ποτοποιός του Matteo Salvini, σιδερένια γροθιά για να κρατήσει τον ιό μακριά από την Καμπανία που όλοι θεωρούσαν πολύ ευάλωτη περιοχή. Ο Toti, από το Forza Italia, κεντρική προσωπικότητα της ανοικοδόμησης στη Γένοβα μετά την κατάρρευση της γέφυρας Morandi. Όλες οι φιγούρες των μέσων ενημέρωσης είναι ικανές να καθησυχάσουν τον μέσο ιταλικό κοινό, που έχει τρομερά αγχωθεί από την πανδημία. Και επίσης ο Eugenio Giani, από το PD, ένας νέος υποψήφιος που διατήρησε την ιστορική κυριαρχία της Αριστεράς στην Τοσκάνη, παρουσίασε τέλεια τον εαυτό του με το κλασικό θέμα της «χρήσιμης ψήφου για να νικήσουν τα δικαιώματα».
Έπρεπε να κερδίσει η διαμαρτυρία; Ο Σαλβίνι, επικεφαλής της Βόρειας Ένωσης (απομακρύνει πονηρά το βορρά από τις εφημερίδες αλλά όχι από τον επίσημο λόγο) έκανε ό, τι μπορούσε για να παίξει το ρόλο του άνδρα εναντίον του, αλλά πήγε άσχημα, αποδομήθηκε από το τη Meloni, γυναίκα, παθιασμένη και ικανή και, μετά αυτές τις εκλογές, πιθανή νέα ηγέτιδα της δεξιάς. Τα 5stelle που είχαν κερδίσει τις πολιτικές εκλογές με θέμα τη διαμαρτυρία τιμωρήθηκαν και συρρικνώθηκαν σε μεγάλο βαθμό, επειδή κατάφεραν να παραμείνουν στην κυβέρνηση τόσο με τη Λέγκα όσο και με το PD.
Η εκστρατεία παιζόταν όλο και περισσότερο από τα μέσα ενημέρωσης: οι ιδεολογίες και τα προγράμματα βρίσκονται στο παρασκήνιο, πολύ μακριά από τις συζητήσεις.
Ακόμη και η αρκετά υψηλή προσέλευση, παρά τις προφυλάξεις για την υγεία και έναν έρποντα φόβο, φαίνεται να φωνάζει ότι οι άνθρωποι επιθυμούν την “επιστροφή στην κανονικότητα”.
Και τι γίνεται με την οικολογία, τον ειρηνισμό, τους μη βίαιους ανθρώπους, τη ριζοσπαστική αριστερά, τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Υπάρχει ένας άλλος κόσμος, σίγουρα μια μειοψηφία προς το παρόν, που δεν εκφράζει πολιτική θέση, δεν αναγνωρίζεται με τις ριζοσπαστικές εκφράσεις της πολιτικής. Αυτές οι θέσεις εκφράζονται σε αυτοσχέδια εκλογικά σχήματα, είτε είναι οικολογικές ομάδες είτε σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές, ή κινήματα που είναι σαφώς νεότερα και λιγότερο αναγνωρίσιμα. Αυτές οι δυνάμεις, οι οποίες θα μπορούσαν πιθανώς να ενωθούν σε μια «Συμμαχία των κοινών αγαθών», δεν παρουσιάζονται εκλογικά σε καμία συγκεκριμένη σειρά, έχουν λίγο ή καθόλου χώρο στα μέσα ενημέρωσης και γενικά δεν συγκεντρώνουν τίποτα παρά μόνο μερικούς συμβούλους εδώ και εκεί.
Αλλά μέχρι να μάθουν να κάνουν διάλογο και να δώσουν στους εαυτούς τους νέες οργανωτικές φόρμες, παραμένουν στην ανεκδοτική μαρτυρία των εκλογικών περιπτέρων, όλο και λιγότερο ορατοί και ορατές με τα σποτάκια τους να παίζονται στην καλύτερη σε νυχτερινές τηλεοπτικές ώρες.
Σίγουρα υπάρχει αυτό που κάποτε λεγόταν «κοινωνία των πολιτών» που αναρωτιέται για την απαραίτητη αλλαγή, η οποία βλέπει την κλιματική κρίση και τις άμεσες συνέπειές της, η οποία συλλαμβάνει τα βαθιά δεινά των λαών και την επιθυμία για νέες λύσεις, που ανησυχεί για την προώθηση του αυταρχισμού. Είναι πιθανό ότι απαντήσεις και προτάσεις για αυτήν τη συνολική παρακμή και καταστροφή της πολιτικής, θα φτάσουν σύντομα από εκεί.
Μετάφραση από ιταλικά: Pressenza Athens.
