Εδώ και πάνω από ένα μήνα, ο Αρχηγός των Διακρίσεων υλοποιεί τις απαίσιες πολιτικές του υποσχέσεις – διαλύει τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες τη μία μετά την άλλη, απολύει χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους, απελαύνει μετανάστες, εμποδίζει τη χρηματοδότηση για τη ποικιλομορφία, κλείνει την USAID και περικόπτει την οικονομική υποστήριξη για τις διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις.
Σε απάντηση, οι προοδευτικοί διαμαρτύρονται για να σώσουν ένα σύστημα που, παρά τις προσπάθειές τους, απέτυχε να αντιμετωπίσει τα βαθύτερα αίτια της αδικίας. Αυτή η κυβέρνηση δεν ήρθε στην εξουσία τυχαία- είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών συστημικού εκφυλισμού και πολιτικής παρακμής. Η λεγόμενη «αριστερά» έχει σε μεγάλο βαθμό αποφύγει να αντιμετωπίσει το θεμελιώδες ζήτημα των διακρίσεων, εφαρμόζοντας αντ’ αυτού ανθρωπιστικά επιθέματα -εκπαίδευση για την ποικιλομορφία, παντοπωλεία τροφίμων και πολιτικές για τον κατώτατο μισθό- που αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν τις δομικές ρίζες της καταπίεσης. Η εκπαίδευση για την ποικιλομορφία δεν εξαλείφει τις διακρίσεις, τα συσσίτια τροφίμων δεν τερματίζουν τη φτώχεια και η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν επιλύει την αυξανόμενη συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας.
Στον πυρήνα των διακρίσεων βρίσκεται μια νοοτροπία – ένας τρόπος σκέψης που δίνει προτεραιότητα στο προσωπικό συμφέρον έναντι της συλλογικής ευημερίας. Οι άνθρωποι που κάνουν διακρίσεις βλέπουν μόνο τον εαυτό τους- όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Αυτή η εγωκεντρική κοσμοθεωρία είναι βαθιά ενσωματωμένη στην πολιτιστική ουσία της Λευκής Δύσης.
Χθες, ο Τζεφ Μπέζος μοιράστηκε μια επιστολή με το προσωπικό της Washington Post, στην οποία αναφέρει:
«Γράφω για να σας ενημερώσω για μια αλλαγή που έρχεται στις σελίδες γνώμης. Θα γράφουμε κάθε μέρα για την υποστήριξη και την υπεράσπιση δύο πυλώνων: των προσωπικών ελευθεριών και των ελεύθερων αγορών. Φυσικά, θα καλύπτουμε και άλλα θέματα, αλλά οι απόψεις που αντιτίθενται σε αυτούς τους πυλώνες θα αφεθούν να δημοσιευτούν από άλλους».
Αυτές οι φαινομενικά απλές λέξεις – «προσωπικές ελευθερίες και ελεύθερες αγορές»- χρησιμοποιήθηκαν επί αιώνες για να δικαιολογήσουν τη δουλεία, την αποικιοκρατία και την ακραία συγκέντρωση του κεφαλαίου. Αυτή είναι η ίδια η ουσία του αντι-ανθρωπισμού στη ρίζα του. Το ζήτημα της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα πρέπει να αφορά μόνο την προσωπική μου ελευθερία ή τα δικαιώματά μου, αλλά τη διασφάλιση ότι όλοι έχουν πρόσβαση σε αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματα. Η αληθινή δικαιοσύνη ακολουθεί τον Χρυσό Κανόνα – να συμπεριφερόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται.
Η εκπαίδευση θα πρέπει επίσης να αντικατοπτρίζει αυτή την αρχή. Δεν θα πρέπει να χρησιμεύει απλώς ως εργαλείο για την ατομική πρόοδο, αλλά ως μέσο για την προώθηση της συλλογικής ευημερίας. Η διδασκαλία θα πρέπει να ενσταλάζει το ενδιαφέρον για τους άλλους – διασφαλίζοντας ότι κάθε παιδί, ανεξάρτητα από το υπόβαθρό του, έχει πρόσβαση στην ίδια ποιότητα εκπαίδευσης.
Ο στόχος μας πρέπει να διατυπωθεί και να συμφωνηθεί ξεκάθαρα: μια εγγύηση ότι και τα 8 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, ασφάλεια και ειρήνη. Αυτή η στιγμή αποτελεί μια ευκαιρία για όλους τους ανθρωπιστές παγκοσμίως να σπάσουμε τη νοοτροπία των διακρίσεων της οποίας έχουμε πέσει θύματα και να οικοδομήσουμε ένα πραγματικά παγκοσμιοποιημένο κίνημα. Η πρόοδος που ωφελεί μόνο λίγους δεν είναι καθόλου πρόοδος. Ο πραγματικός μετασχηματισμός πρέπει να οικοδομηθεί πάνω στις θεμελιώδεις αρχές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης για όλους.
