Όλοι μας βρισκόμαστε σε μετάβαση από αυτή τη ζωή,
από αυτόν τον κόσμο, προς ένα πεπρωμένο
που απωθούμε ή το θεωρούμε αβέβαιο,
άλλοτε έχουμε μια υποψία για αυτό ή την εμπειρία ενός ονείρου,
εμπειρία αγαπημένη ή ένα προαίσθημα.
Πώς μπορούμε να συνοδεύσουμε τους ανθρώπους
καθώς ξεκινούν το ταξίδι τους
και την σημαντικότερη εσωτερική τους μεταμόρφωση;
Πώς να ελαφρύνουμε το “σακίδιό” τους από το περιττό βάρος
που μπορεί να επιβραδύνει το πέταγμά τους;

 

Με αυτές τις φράσεις ξεκινά το βιβλίο του ο Βίκτωρ Πιτσινίνι, με τίτλο “Η Τέχνη της Συνοδείας, Εργαλεία και πρακτικές για προσωπική και πνευματική συνοδεία στην ανακουφιστική φροντίδα”, εκδόσεις Υπατία (2018). Και συνεχίζει στον πρόλογο με τα εξής:

Η φροντίδα και η συνοδεία ανθρώπων που περνούν κρίσιμες στιγμές στην ασθένειά τους ή που πλησιάζουν στο τέλος της ζωής τους είναι ένα ευγενές έργο γεμάτο σημασία και νόημα.

Βασικά σημαίνει να αφήσουμε την αγάπη, την καλοσύνη και τη συμπόνια για τον άλλον, που όλοι έχουμε μέσα μας, να εκφραστούν σωστά και κατάλληλα. Τότε, όταν συμβαίνει αυτό, η “συνοδεία” γίνεται “τέχνη”.

Η προσωπική εμπειρία της συνοδείας πολλών ανθρώπων στις τελευταίες στιγμές της φυσικής τους ύπαρξης με ενδυνάμωσε και ενίσχυσε μέσα μου τη βεβαιότητα ότι ο φυσικός θάνατος αποτελεί μια στιγμή βαθιάς εσωτερικής μεταμόρφωσης και ένα πέρασμα προς ένα νέο προορισμό. Αυτή η βεβαιότητα με οδήγησε στο να συγκεντρώσω σε αυτό το έργο τα μαθήματα, τα εργαλεία και τις πρακτικές που με βοήθησαν και που θεωρώ ότι είναι τόσο τεκμηριωμένα όσο και πολύ χρήσιμα στη φροντίδα και τη συνοδεία των άλλων.

Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται στη θέση να φροντίζουν και να συνοδεύουν άλλους προς τη μετάβασή τους. Aμφιβολίες και ερωτήματα τείνουν να αναδύονται κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας:

  • Ποιο είναι το καταλληλότερο πράγμα που πρέπει να γίνει;
  • Τι να πούμε ή να μην πούμε σε κάθε δεδομένη στιγμή;
  • Πώς να κατευνάσουμε την ψυχική οδύνη που συνθλίβει την καρδιά του ατόμου που συνοδεύουμε;
  • Πώς να βοηθήσουμε να “επουλωθούν” οι ψυχικές πληγές που μοιάζουν να κατακλύζουν τις καρδιές αυτών που φεύγουν και πολλών από τους αγαπημένους τους;
  • Πώς να βοηθήσουμε τη συμφιλίωση και την έντονη αγάπη να ανοίξουν τα φτερά τους και να μεταμορφώσουν τόσο τη ζωή όσο και τον θάνατο;
  • Πώς να διαδώσουμε και να ακτινοβολήσουμε την καλοσύνη και την αληθινή συμπόνια που κατοικούν βαθιά μέσα μας;

Το έργο αυτό ανταποκρίνεται στην ατομική, εσωτερική ανάγκη να μεταδώσω εκείνα τα μαθήματα και τις πρακτικές που έχουν κάνει τόσο καλό σε μένα και σε άλλους. Είναι μια προσπάθεια να απαντήσω, έστω και ελάχιστα, σε μερικά από αυτά τα ερωτήματα που περιγράφονται παραπάνω.

Το έργο αυτό είναι μια ταπεινή προσπάθεια να διαδώσει τη γνώση του εκεί όπου υπάρχει η εσωτερική ανάγκη, στα σύνορα αυτής της ζωής, εκεί όπου η ανθρώπινη ύπαρξη κάνει τα τελευταία της βήματα για να ξεκινήσει στη συνέχεια το νέο της πεπρωμένο.

Όταν κατάφερα να επανανοηματοδοτήσω τη στιγμή του θανάτου, αυτό έδωσε ξανά νόημα και στον κόσμο της ζωής, φέρνοντάς με πιο κοντά σε μια διάσταση όπου αναβλύζει μέσα μου η εσωτερική γαλήνη, η συμφωνία με τον εαυτό μου και μια πολύ απαλή χαρά. Σε αυτές τις στιγμές, μια βαθιά κατανόηση του νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης και η βεβαιότητα της πνευματικής υπέρβασης είναι παρούσες.

Για τον συγγραφέα

Ο Βίκτωρ Πιτσινίνι γράφει στο πρακτορείο pressenza, είναι μέλος της Κοινότητας για την Ανθρώπινη Εξέλιξη και ερευνητής στο Πάρκο Μελέτης και Περισυλλογής, La Reja,  της Αργεντινής, από όπου και κατάγεται. Ετοιμάζεται να ταξιδέψει στην Ελλάδα και να παρουσιάσει το περιεχόμενο του βιβλίου του την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου. Η ακριβέστερη ημερομηνία και τα στοιχεία της εκδήλωσης θα ανακοινωθούν μέσα στον Αύγουστο.