Ομιλία του Gerardo Femina από τον οργανισμό Μια Ευρώπη για την Ειρήνη (Europe for Peace) στη συνάντηση του Παγκόσμιου Ανθρωπιστικού Φόρουμ στις 19 Μαΐου 2024.

Καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ που με προσκαλέσατε σε μια τόσο σημαντική συζήτηση.

Νομίζω ότι είναι απαραίτητο, πριν ασχοληθούμε με την ερώτηση, να εξετάσουμε τα δύο μεγάλα παράδοξα μέσα στα οποία ζούμε σήμερα. Το πρώτο είναι ότι προσπαθώντας να ενθαρρύνουμε τους άλλους να αντιμετωπίσουν ενεργά τα προβλήματα του κόσμου, καταλήγουμε να ενισχύουμε ακούσια αυτό που θέλουμε να καταπολεμήσουμε. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω. Σήμερα βυθιζόμαστε σε μια εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης που θα μπορούσε να περιγραφεί ως εκστρατεία τρόμου. Όλα τα μέσα ενημέρωσης μας μιλούν συνεχώς για πολέμους, πόνο, μίσος και εκδίκηση. Και όλες οι πληροφορίες που μας δίνουν προσφέρουν μόνο λύσεις που βασίζονται σε περισσότερους πολέμους, περισσότερο μίσος και περισσότερη εκδίκηση. Η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι απελπισμένη και παραμένει παραλυμένη ή αποκομμένη από την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι προτιμούν να μην σκέφτονται αυτά τα ζητήματα, επειδή δεν υπάρχει καμία πιθανή λύση στον ορίζοντα. Οι άνθρωποι αποφεύγουν ακόμη και να μιλούν για αυτά τα ζητήματα για να αποφύγουν πιθανές συγκρούσεις με την οικογένεια και τους φίλους, περιορίζοντας την επικοινωνία σε ασήμαντα και δευτερεύοντα ζητήματα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η εξουσία χρησιμοποιούσε πάντα την τρομοκρατία για να ελέγχει καλύτερα τον πληθυσμό, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες το ζήτημα έχει γίνει πιο σύνθετο και σαφές. Όλοι θυμόμαστε τις φρικτές εικόνες που μεταδόθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης με τα μέλη του ISIS να κόβουν το λαιμό κρατουμένων. Φαινόταν ότι αυτοί οι τρομοκράτες θα μπορούσαν να φτάσουν στις πόλεις μας ανά πάσα στιγμή. Στη συνέχεια, τα μέσα ενημέρωσης εστίασαν στη μετανάστευση, και πάλι αγχωθήκαμε για την απειλή μιας επικείμενης εισβολής. Αυτή η τρομοκρατία των μέσων ενημέρωσης συνεχίστηκε με την πανδημία. Φοβηθήκαμε όλοι, τόσο από τον ιό όσο και από τις υποχρεωτικές θεραπείες που μας επιβλήθηκαν. Και φτάσαμε στο σήμερα, όπου οι ειδήσεις για πολέμους και τραγωδίες αφθονούν σε όλα τα μέσα ενημέρωσης.

Ο στόχος αυτής της εκστρατείας των μέσων ενημέρωσης είναι να φοβίσει τους ανθρώπους, να τους κάνει να αισθάνονται σαν αβοήθητα μυρμηγκάκια μπροστά σε μια πολύπλοκη και επικίνδυνη πραγματικότητα.

Και έτσι ακριβώς αισθάνονται οι άνθρωποι! Και όταν τα αντιπολεμικά κινήματα μιλούν για τον πυρηνικό κίνδυνο, με σκοπό να εμπνεύσουν τους ανθρώπους να αναλάβουν δράση, δυστυχώς και ακούσια ενισχύουν την παράλυση και την ανάγκη να απομακρυνθούν και να κάνουν κάτι άλλο. Κανείς δεν θέλει να ακούει για τόσο σοβαρά και φαινομενικά ανυπέρβλητα προβλήματα.

Το δεύτερο παράδοξο είναι αυτό της σύγκλισης. Για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που βιώνουμε, πρέπει να ενωθούμε ώστε να μας κάνουν πιο δυνατούς, αλλά όταν προσπαθούμε να συγκλίνουμε, κερδίζουν πάντα οι διαφορές που μας χωρίζουν. Θα δώσω ένα παράδειγμα από την Ιταλία. Υπάρχουν εκατοντάδες ειρηνιστικές και μηβίαιες οργανώσεις, που αποτελούνται από φανταστικούς ανθρώπους, αλλά αποτυγχάνουν να ενωθούν γύρω από ένα κοινό πρόγραμμα. Υπάρχουν κάποια κόμματα που τάσσονται υπέρ της διπλωματικής επίλυσης των συγκρούσεων, αλλά την παραμονή των ευρωεκλογών δεν κατάφεραν να ενωθούν γύρω από μια ενιαία λίστα. Επικράτησαν οι διαφορές και οι διαιρέσεις, όχι αυτό που ενώνει.

Τέλος, το ερώτημα: «Κινδυνεύει η ανθρωπότητα από έναν πιθανό παγκόσμιο πόλεμο», η απάντηση είναι ναι. Αρκεί να διαβάσετε το έγγραφο του Πενταγώνου που δημοσιεύθηκε στις 11 Ιουνίου 2019, το οποίο μιλάει για τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας όχι μόνο ως αποτρεπτικό, αλλά και ως επιθετικό όπλο για τη νίκη σε πολέμους. Το έγγραφο κάνει λόγο για όπλα χαμηλού δυναμικού, αλλά πιο ισχυρά από τη βόμβα της Χιροσίμα. Πέρα όμως από την ηθελημένη χρήση πυρηνικών όπλων, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ατυχήματος.

Δυστυχώς, αυτή η γνώση οδηγεί σε περαιτέρω παράλυση και πόλωση: θα είναι οι Ρώσοι ή οι Αμερικανοί αυτοί που θα χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα; Αυτή δεν είναι η διέξοδος από αυτό που έχουμε ονομάσει «εκστρατεία τρόμου από τα μέσα ενημέρωσης».

Περισσότερο από έναν αιώνα πριν, ο Τολστόι εξήγησε με βαθιά διαύγεια πώς η εξουσία κατηγορεί το «κακό», τους εχθρούς που είναι ένοχοι θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή μας. Μας έδειξε πώς αυτός ο αγώνας κατά του κακού χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τους πολέμους, όταν το πραγματικό συμφέρον ήταν μόνο η υπεράσπιση και η εδραίωση της δικής του εξουσίας.

Δεν είναι με την αναζήτηση ευθυνών και την ενίσχυση των συναισθημάτων φόβου, μίσους και εκδίκησης που θα βγούμε από αυτή την κατάσταση και θα προχωρήσουμε προς την υλοποίηση του ιδανικού ενός καλύτερου κόσμου.

Για να βγούμε από αυτά τα παράδοξα, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε το βάθος των ριζών της κρίσης που βιώνουμε και να βγούμε από το όραμα του μυρμηγκάνθρωπου. Αυτό απαιτεί μια βαθιά αφύπνιση της συνείδησης, την οποία θα συζητήσουμε στην επόμενη παρέμβασή μας.

Χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα για τον άνθρωπο, ένα όραμα για το μέλλον. Πρέπει να κάνουμε όπως ο Γαλιλαίος, ο οποίος πήρε το τηλεσκόπιο που χρησιμοποιούσαν οι Ολλανδοί για να κοιτάζουν μπροστά και το έστρεψε προς τα αστέρια.

Gerardo Femina

Μετάφραση: Pressenza Athens