Η μηβίαιη δημοσιογραφία δίνει χώρο σε συγκεκριμένες δράσεις που ευαισθητοποιούν το κοινό απέναντι στο πρόβλημα της βίας, τις αληθινές της ρίζες και τους διαφορετικούς τρόπους εκδήλωσής της. Την ίδια στιγμή αναδεικνύει υποδειγματικές ενέργειες που έχουν ως στόχο να εξαλείψουν τη βία.
Είναι αναγκαίο να δοθεί ορατότητα σε αυτές τις δράσεις και να τοποθετηθεί κεντρικότερα στη δημόσια σφαίρα μέσα από τα ΜΜΕ το αφήγημα αυτών των ενεργειών, ειδικά καθώς τα ΜΜΕ μάλλον τείνουν να τις εξαφανίζουν, προωθώντας μόνο το βίαιο θέαμα. Είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί ένα είδος δημοσιογραφίας που προτεραιοποιεί υποδειγματικές μηβίαιες ειδήσεις, ειδήσεις που τροφοδοτούν με ελπίδα το όραμα για έναν κόσμο με αξιοπρέπεια για όλους τους ανθρώπους.
Κάθε δημοσιογραφία, ακόμα και αν ισχυρίζεται ότι είναι ουδέτερη, πάντα υπηρετεί ένα σημείο οπτικής, ένα τρένο ιδεών που προϋπάρχει της παραγωγής γραπτών κειμένων ή οπτικών περιεχομένων. Mια μηβίαιη προοπτική καθίσταται δυνατή με την ανίχνευση σε παγκόσμιο, εθνικό αλλά και τοπικό επίπεδο εκείνων των στοιχείων που καθιστούν δυνατή μια νέα πορεία για την ανθρωπότητα. Μιας προοπτικής που λειτουργεί ως φίλτρο αποκρυπτογράφησης εκείνων των γεγονότων που ανοίγουν το δρόμο σε μια νέα πραγματικότητα.
Η ισπανίδα κοινωνική ανθρωπολόγος Ωρόρα Μαρκίνα Εσπινόζα παραθέτει στο βιβλίο της με τίτλο Συνεισφορές για μια μηβίαιη Εκπαίδευση (Εκδόσεις Virtual, 2003) τα εξής:
“Είναι αναγκαίο να ενεργοποιήσουμε τις νέες γενιές να βλέπουν την πραγματικότητα χωρίς αφέλεια. Ίσως και εμείς που ανήκουμε στον εκπαιδευτικό κλάδο επίσης πρέπει να ενδυναμωθούμε και να μάθουμε να παρατηρούμε, μαζί με τους μαθητές και τις μαθήτριές μας, πού βασίζεται ο τρόπος που κοιτάμε τα γεγονότα, πώς αυτό το σημείο οπτικής μπορεί να αλλάζει και τελικά πώς αλλάζει αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα ανάλογα με τις εσωτερικές και τις εξωτερικές συνθήκες του ατόμου που παρατηρεί τα γεγονότα”.
Ο σκοπός της μηβίαιης δημοσιογραφίας είναι να δίνει ορατότητα σε άτομα και οργανωμένα σύνολα που φέρουν εις πέρας τρόπους ζωής, δράσεις και αγώνες τέτοιους που δεν τους επιτρέπουν να τους καταπιεί το ανεπιθύμητο μονοπάτι της βίας. Αυτές οι εκφράσεις υπογραμμίζουν νέους τρόπους να μιλήσουμε για οικονομία, τρόπους που βασίζονται στην αλληλεγγύη και την συμπεριληπτικότητα.
Πρόκειται για την ακούραστη αναζήτηση μιας επικαιρότητας που συνεισφέρει στην επίλυση των συγκρούσεων, που ξεπερνά τις βολές που έχει δεχθεί η παγκόσμια ειρήνη και την ίδια στιγμή μια δυναμική καταγγελία σε ό,τι ενισχύει τον πόνο και την οδύνη στον κόσμο.
Η μηβίαιη δημοσιογραφία πολλαπλασιάζει τον αντίκτυπο της φωνής όσων αγωνίζονται για την ισότητα και την ισοτιμία, των δράσεων που προτάσσουν τη συμπεριληπτικότητα, των πρωτοβουλιών που ανατρέπουν τις πολιτικές της μόλυνσης και αναδεικνύουν νέες μορφές παραγωγής βασισμένες στην καθαρή ενέργεια. Η μηβίαιη δημοσιογραφία προχωρά προς το μέλλον δημιουργώντας αφηγήσεις για τις προθέσεις και τις δράσεις της ανθρώπινης μετατροπής προς μια πραγματικότητα απαλλαγμένη από τις διαφορετικές μορφές καταπίεσης και από τα γκροτέσκα πρόσωπα της βίας.
Το παραπάνω κείμενο είναι ένα κεφάλαιο από το βιβλίο με τίτλο “Μηβίαιη δημοσιογραφία: μια ανθρωπιστική προσέγγιση στην επικοινωνία”, που εξέδωσε το διεθνές πρακτορείο ειδήσεων pressenza. Μια έκδοση που συνέγραψαν η Πία Φιγκερόα Έντουαρτς, η Νέλση Λιζαραζό Κάστρο, η Χουάνα Πέρες Μοντέρο, ο Τόνι Ρόμπινσον και ο Χαβίερ Τολκατσιέρ. Το βιβλίο μεταφράζεται και σύντομα θα κυκλοφορήσει και στα ελληνικά.
Οι συγγραφείς του βιβλίου “Μηβίαιη δημοσιογραφία: μια ανθρωπιστική προσέγγιση στην επικοινωνία”.
