Η Σοφία Ορ καταδικάστηκε (18.03.24) σε δεύτερη 20ήμερη φυλάκιση σε στρατιωτική φυλακή επειδή αρνήθηκε να καταταγεί στον ισραηλινό στρατό. Ακολουθεί μια επιστολή που έγραψε σχετικά με τους πυροβολισμούς Παλαιστινίων που προσπαθούσαν να πάρουν φαγητό.
Σε μια πρόσφατη επίσκεψη του δικηγόρου μου, άκουσα λίγα πράγματα για τον έξω κόσμο και για τους πρόσφατους πυροβολισμούς Παλαιστινίων που αγωνίζονται να πάρουν τρόφιμα και βοήθεια. Αυτή η ιστορία δεν φεύγει από τη σκέψη μου, τη σκεφτόμουν συνεχώς όσο ήμουν στη φυλακή.
Εκτός από το γεγονός ότι οι πυροβολισμοί εναντίον πεινασμένων ανθρώπων που προσπαθούν να πάρουν φαγητό είναι ένα φρικτό έγκλημα πολέμου, νομίζω ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν ήταν σύμπτωση ή ασυνήθιστο. Είναι ένα γεγονός που αντιπροσωπεύει την κατεύθυνση προς την οποία οδεύει η συνείδηση στο Ισραήλ. Μια συνείδηση απανθρωπισμού, που συνδέεται με τη θέληση για εκδίκηση, αφού αποτύχαμε να διαχειριστούμε τον παλαιστινιακό πληθυσμό.
Θέλω να σας υπενθυμίσω ότι οι άνθρωποι που περικύκλωσαν τα φορτηγά τροφίμων δεν είναι τόσο πεινασμένοι μόνο και μόνο για αυτό. Τους λιμοκτονούν. Από πίσω από τα κάγκελα σας ρωτάω – προσπαθήστε να σκεφτείτε τι τους έκανε να ορμήσουν προς τα φορτηγά.
Και τότε συνέβησαν οι πυροβολισμοί. Αντισταθείτε στο να κάνετε τους πεινασμένους ανθρώπους τέρατα. Όταν το κάνουμε, τους σκοτώνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, αφού τους έχουμε μετατρέψει όλους σε τέρατα. Οι ζωές τους δεν έχουν πλέον αξία.
Όταν άκουσα περισσότερες λεπτομέρειες, συνειδητοποίησα ότι η ιστορία που διηγούνται τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης αφορά μια βίαιη επίθεση από αυτούς που αναζητούσαν φαγητό, κατά την οποία οι στρατιώτες φέρεται να αισθάνθηκαν απειλή και πυροβόλησαν από αυτοάμυνα. “Οι πεινασμένοι άνθρωποι δεν ήταν αρκετά ευγενικοί και οργανωμένοι ενώ στέκονταν στην ουρά”. Επειδή δεν μπορείς να διοικήσεις έναν πεινασμένο όχλο, και όταν δεν μπορείς να τον διοικήσεις, προσπαθείς να σκοτώσεις όσο το δυνατόν περισσότερους για να κερδίσεις πίσω την ”αποτροπή” και να προσποιηθείς ότι το αίμα που χύνεται σε βοηθάει να ανακτήσεις τον έλεγχο.
Ακόμα και αν αγνοήσεις τη συγκεκριμένη ιστορία στην οποία οι στρατιώτες προσπαθούν να διαχειριστούν έναν πληθυσμό πεινασμένων προσφύγων, το Ισραήλ βάζει ξανά και ξανά τους Παλαιστίνιους σε δυσβάσταχτες συνθήκες, προσπαθεί να το διαχειριστεί και αποτυγχάνει. Και όταν η αποτυχία εκρήγνυται στα μούτρα μας και ξεφεύγει από τον έλεγχο, μας πείθουν ότι φταίνε οι Παλαιστίνιοι. Έτσι μπορούν να σκοτώσουν και να το κάνουν να μην έχει καμία σημασία.
Πολλοί θα προσπαθήσουν να πουν, και οι περισσότεροι Ισραηλινοί θα προσπαθήσουν να πιστέψουν, ότι οι πυροβολισμοί ήταν δικαιολογημένοι και ότι οι στρατιώτες ένιωσαν να απειλούνται και ότι το να πυροβολείς ανθρώπους στη Γάζα είναι εντάξει, αφού αυτοί είναι ο εχθρός. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να κάθομαι εδώ, στη στρατιωτική φυλακή. Ακόμη και μέσα από τη φυλακή αισθάνομαι την υποχρέωση να μιλήσω γι’ αυτό και να υπενθυμίσω ότι μιλάμε για ανθρώπινα όντα. Δεν θα αφήσω την απανθρωποποίηση να συνεχιστεί χωρίς καμία αντίσταση.
Ως αρνητής του πολέμου, δυστυχώς δεν έχω να πω θετικά λόγια αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό ενισχύει τη θέλησή μου να κάνω αυτό που κάνω, να αρνηθώ, να πληρώσω το τίμημα και να καθίσω στη φυλακή, να συνεχίσω να υψώνω αυτή τη φωνή και να μην αφήσω την απανθρωπιά να περάσει αθόρυβα.
Σας το λέω αυτό μέσα από τη φυλακή – οι Παλαιστίνιοι είναι άνθρωποι και δεν μπορώ να κάθομαι και να τους βλέπω να πεθαίνουν. Αρκετά με το να προσποιείστε ότι χειρίζεστε την κατάσταση- αυτή η προσποίηση επιτρέπει μόνο αυτές τις χαοτικές εκρήξεις αιματοχυσίας.
Η γενιά μου δεν γεννήθηκε για να σκοτώνει ή να σκοτωθεί, και για να έχουμε μέλλον εδώ πρέπει να προχωρήσουμε στην ειρήνευση και να σταματήσουμε τον πόλεμο.
Πώς θα τον τερματίσουμε; Πριν από οποιαδήποτε άλλη συμφωνία και τις λεπτομέρειές της, η εναλλακτική λύση πρέπει να δώσει ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιώματα των πολιτών, σε κάθε άνθρωπο, από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα.
