Ζούμε κάτι που μοιάζει με ένα ριάλιτι σόου σε πλήρη εξέλιξη, πηδώντας από σύγκρουση σε σύγκρουση. Η ειδησεογραφική κάλυψη είναι 24/7, με κρίσεις από το Ιράκ μέχρι την Ουκρανία και τώρα το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Ορισμένα μέσα ενημέρωσης εργάζονται ήδη για την επόμενη σύγκρουση με την Κίνα, την Ταϊβάν και τις Φιλιππίνες. Όλα τα μέσα ενημέρωσης, τόσο τα κυρίαρχα όσο και τα λεγόμενα ανεξάρτητα, επικεντρώνονται στις ατελείωτες συγκρούσεις που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας. Οι άνθρωποι στους δρόμους ζητούν μια επίπλαστη κατάπαυση του πυρός, χωρίς να αναγνωρίζουν ότι ό,τι διακυβεύεται δεν είναι μόνο πόλεμος εναντίον ειρήνης, αλλά βία εναντίον μηβίας.
Το σύστημα χρησιμοποιεί τη βία σε όλο της το μεγαλείο, από τη φυσική και την οικονομική βία μέχρι τη θρησκευτική και την ψυχολογική βία. Κάθε πολιτική παράταξη παίζει το παιχνίδι της βίας με ατελείωτες δικαιολογίες, άλλοτε επικαλούμενη ιστορικές εξηγήσεις και άλλοτε θρησκευτικά δικαιώματα.
Η βία είναι πλέον μια αποδεκτή ψυχική κατάσταση. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην αναγνωρίζουμε καν τη βία στην καθημερινή μας ζωή. Για τους περισσότερους από εμάς στις ΗΠΑ, είναι “φυσιολογικό” το γεγονός ότι μπορεί να χάσουμε τη δουλειά μας και να καταλήξουμε άστεγοι μέσα σε μια νύχτα. Είναι φυσιολογικό για εκατομμύρια ανθρώπους να μην έχουν πρόσβαση σε υγειονομική κάλυψη. Ο φόβος έχει εισχωρήσει σε κάθε πτυχή των προσωπικών και κοινωνικών μας αλληλεπιδράσεων, καθιστώντας την αληθινή σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων πολύ περίπλοκη. Οι άνθρωποι είναι όλο και πιο απομονωμένοι, με ψυχολογικά προβλήματα που παράγουν αυξανόμενα επίπεδα αυτοκτονιών, έχοντας μόνο το αλκοόλ και τα ναρκωτικά για να λύσουν τα προβλήματά τους. Το τραγικό είναι ότι αυτοί οι φόβοι και οι ανασφάλειες δεν αναγνωρίζονται ως κοινωνική βία, αλλά μάλλον ως προσωπικά ελαττώματα ή αποτυχίες.
Στη σημερινή μας “δημοκρατία”, οι άνθρωποι ψηφίζουν για περισσότερη ασφάλεια, αποδεχόμενοι ένοπλους αστυνομικούς να περιπολούν στις πλατφόρμες του μετρό, χωρίς να κατανοούν τη σύνδεση με την αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας μας. Στα σχολεία, ζητάμε από τα μικρά παιδιά μας να στείλουν επιστολές υποστήριξης στα στρατεύματά μας, χωρίς να αναρωτιόμαστε πώς αυτό διαμορφώνει την πνευματική κατεύθυνση των μελλοντικών γενεών. Οι άνθρωποι απωθούνται από τις ιστορίες βίας, αλλά στη συνέχεια οδηγούνται στο να πιστεύουν ότι η μόνη δυνατή απάντηση είναι περισσότερη βία (άλλωστε, το να σκοτώνεις “ανθρώπους” δεν είναι σαφώς το ίδιο με το να σκοτώνεις “τρομοκράτες”).
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια δικτατορία της βίας που διοικείται από τέρατα, κοινωνικούς και πολιτικούς ηγέτες που χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης για να επιβάλουν τις αποκρουστικές και υπολογιστικές λύσεις τους. Αυτοί οι άνθρωποι σχηματίζουν μια μαύρη τρύπα, απορροφώντας όλη μας την ενέργεια, αφήνοντάς μας άδειους και άφωνους.
Αυτή η διαδικασία περιγράφεται καλά σε αυτό το σύντομο απόσπασμα από τη δημόσια ομιλία του Σίλο που δόθηκε πριν από 50 χρόνια, στις 4 Μαΐου 1969, και εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα. Η ομιλία ονομάζεται “Η θεραπεία του πόνου”:
Μπορείς μονάχα να βάλεις τέλος στη βία σε σένα, στους άλλους και στον κόσμο που σε περιβάλλει με την εσωτερική πίστη και τον εσωτερικό διαλογισμό. Ψεύτικες διέξοδοι δεν υπάρχουν για να μπει τέλος στη βία. Αυτός ο κόσμος είναι έτοιμος να εκραγεί και δεν υπάρχει τρόπος να μπει τέλος στη βία. Μην ψάχνεις ψεύτικες διεξόδους. Δεν υπάρχει πολιτική, η οποία να μπορεί να βάλει τέλος σε αυτόν τον ξέφρενο ζήλο της βίας. Δεν υπάρχει κόμμα, ούτε κίνημα στον πλανήτη, το οποίο να μπορεί να βάλει τέλος στη βία. Δεν υπάρχουν ψευδείς έξοδοι από τη βία στον κόσμο…
Επιλέγουμε να επενδύσουμε το μεγαλύτερο μέρος της νοητικής μας ενέργειας, των οικονομικών μας πόρων και των τεχνολογικών μας εξελίξεων σε αυτές τις ψεύτικες διεξόδους που μας οδηγούν σε λάθος κατεύθυνση.
Οι περισσότεροι πόλεμοι θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, την ίδια στιγμή που η φτώχεια και η ανασφάλεια μπορούν επίσης να αποφευχθούν. Το θέμα είναι πού θα βάλουμε την ενέργεια και τους πόρους μας. Ο κόσμος έχει βιώσει μερικές πολύ σοβαρές ειρηνευτικές διαδικασίες που έχουν δημιουργήσει μακροχρόνια, μετασχηματιστική ανάπτυξη. Η μηβία απαιτεί την ίδια επένδυση, εργασία και στρατηγική με τη βία, αλλά παράγει ένα πολύ διαφορετικό μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα.
Πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα από τις πορείες στους δρόμους. Πρέπει να αλλάξουμε τις κυβερνήσεις και την κατεύθυνση πάνω στην οποία χτίζονται οι προϋπολογισμοί μας και πρέπει να καταργήσουμε τα πυρηνικά όπλα. Το πιο σημαντικό: πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε 8 δισεκατομμύρια ανθρώπινα όντα που χειραγωγούνται από μια πολύ μικρή μειοψηφία δειλών. Αυτοί οι δειλοί βασίζονται στη βία αντί να έχουν το θάρρος και την αξιοπρέπεια να καθίσουν και να λύσουν τις διαφορές τους πρόσωπο με πρόσωπο. Πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε τα ψέματά τους, τις δικαιολογίες τους για τη βία, και αντ’ αυτού να έχουμε πίστη ότι η ανθρωπότητα μπορεί να επιλέξει μια μηβίαιη διέξοδο από αυτή την τρέλα. Από πού θα τροφοδοτηθεί αυτή η πίστη;
