Ως ειρηνιστές και μηβίαιοι άνθρωποι, θα θέλαμε να πάμε στην παλαιστινιακή πρεσβεία αυτές τις μέρες για να διαμαρτυρηθούμε, αλλά δεν μπορούσαμε γιατί δεν υπάρχει παλαιστινιακή πρεσβεία για να διαμαρτυρηθούμε μπροστά της. Και αυτό θα πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε τις αιτίες και τις ευθύνες αυτής της τεράστιας σύγκρουσης.

Η πρόσφατη επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ είναι μια αξιοθρήνητη πράξη, και όπως κάθε πράξη βίας, από οποιαδήποτε πλευρά, είναι καταδικαστέα. Δεν υπάρχει καμία πολιτική ή ιστορική δικαιολογία για την αδιάκριτη χρήση βίας οποιασδήποτε μορφής, απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Είναι επίσης απαράδεκτο να μιλάμε για τις αδικίες που υπέστη ο παλαιστινιακός λαός τις τελευταίες δεκαετίες. Ενώ αναγνωρίζουμε αυτές τις βαθιές αδικίες και την ανείπωτη υποκρισία εκείνων που τις υποστηρίζουν, η χρήση βίας δεν δικαιολογείται ποτέ.

Ακόμα και όταν χρησιμοποιείται για την υποστήριξη ενός δίκαιου σκοπού, η άσκηση βίας είναι απαράδεκτη και δεν θα οδηγήσει ποτέ στην επίλυση μιας σύγκρουσης και θα επιδεινώσει μόνο την κατάσταση.

Ως εκ τούτου, συμμετέχουμε στη διεθνή επωδό καταγγελίας και καταδίκης αυτής της πράξης βίας από τη Χαμάς.

Αλλά η φωνή μας, δυστυχώς, παραμένει απομονωμένη όταν καταγγέλλουμε τα αίτια αυτού του γεγονότος και τις πολύ βαριές και αναμφισβήτητες ευθύνες της ισραηλινής κυβέρνησης. Φαίνεται ότι η δεξιά σκεπτόμενη δυτική κοινωνία έχει γίνει απελπιστικά αλλεργική στη συζήτηση των αιτιών των προβλημάτων, επιδεικνύοντας έναν ορισμένο τρόμο για την ιστορία.

Όπως και με τον πόλεμο στην Ουκρανία, η στάση των δυτικών χωρών σε αυτή τη σύγκρουση αποδεικνύεται για άλλη μια φορά υποκριτική, βίαιη και ενίοτε αόριστα γελοία, δείχνοντας την πραγματική αρπακτική πλευρά των λεγόμενων δημοκρατιών μας, οι οποίες εφαρμόζουν τις υποτιθέμενες αρχές τους μόνο όταν αποκομίζουν κάποιο πλεονέκτημα. Όπως επί οκτώ ολόκληρα χρόνια κανείς δεν πρόσεξε τη σφαγή που πραγματοποίησε το Κίεβο εναντίον των περιοχών με ρωσική πλειοψηφία, έτσι και σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας κωμικοτραγικής φάρσας: οι ηγέτες των δυτικών χωρών δηλώνουν ότι «το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του», ξεχνώντας ότι μιλάμε για έναν πυρηνικό γίγαντα που κατέχει εδώ και δεκαετίες τα εδάφη ενός άλλου λαού.

Ξεχνούν ότι εδώ και δεκαετίες το Ισραήλ εισβάλλει, ταπεινώνει, κατεδαφίζει, δολοφονεί, βασανίζει και παρανομεί πάνω σε έναν λαό του οποίου τα εδάφη κατέχει παράνομα.

Αλλά αυτό έχει μικρή σημασία, επειδή οι Δυτικοί είναι καλοί και το Ισραήλ είναι μια σπουδαία δημοκρατία. Και το να είσαι μια «σπουδαία δημοκρατία» με μεγάλη οικονομική δύναμη και ισχυρούς φίλους σου δίνει προφανώς το δικαίωμα να σφαγιάζεις άλλους λαούς και να παραβιάζεις ανοιχτά τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Ενώ στην Ουκρανία η Δύση καταδικάζει αυτούς που εισβάλλουν στα εδάφη, στο Ισραήλ, αντίθετα, καταδικάζει αυτούς που αντιστέκονται στην εισβολή. Έτσι, παραδόξως, επιβεβαιώνεται το δικαίωμα του ισραηλινού πυρηνικού Γολιάθ να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά ο Παλαιστίνιος Δαβίδ δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει, δεν αναγνωρίζεται καν ότι υπάρχει.

Πού είναι οι ίδιες επωδοί αγανάκτησης όταν τα ισραηλινά αεροπλάνα βομβαρδίζουν και σκοτώνουν Παλαιστίνιους άνδρες, γυναίκες και παιδιά που είναι ένοχοι μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται στα ίδια τους τα σπίτια; Γιατί κανένας δυτικός πολιτικός δεν εκφράζει τη δική του αγανάκτηση όταν τα ισραηλινά τανκς καταστρέφουν τα σπίτια των φτωχών δυστυχισμένων στα παλαιστινιακά εδάφη;

Επειδή οι Παλαιστίνιοι δεν υπάρχουν. Και, κατά συνέπεια, δεν υπάρχουν ούτε τα δικαιώματά τους, η ιστορία τους, ο πόνος τους και οι ελπίδες τους.

Ίσως επειδή οι Παλαιστίνιοι «είναι ανθρώπινα ζώα», όπως μόλις δήλωσε ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Ιωάβ Γκάλαντ. Ίσως αυτή την άποψη, αν και δεν εκφράζεται σε αυτούς τους τόνους, να συμμερίζονται και οι πολιτικοί μας, οι οποίοι μας υπενθυμίζουν ότι το Ισραήλ «έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του», επιδεικνύοντας την πιο αηδιαστική πρακτική ηθικής γονυκλισίας που μπορεί να φανταστεί κανείς μπροστά στην εξουσία.

Αν θέλουμε να έχουμε το ηθικό δικαίωμα να καταδικάζουμε τη βία, πρέπει να την καταδικάζουμε σε κάθε περίπτωση και όχι μόνο όταν μας βολεύει.

Κάθε πολιτικός που σήμερα δηλώνει τη δική του αλληλεγγύη στο Ισραήλ χωρίς να εκφράζει ανοιχτά τη δική του αγανάκτηση για την εγκληματική και δολοφονική συμπεριφορά του και χωρίς να ζητά επίσημα την αποχώρησή του από τα κατεχόμενα εδάφη, θεωρείται συνένοχος στη σφαγή.

Στα χέρια τους βρίσκεται το αίμα των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών θυμάτων αυτής της σύγκρουσης και τα δάκρυα των γονέων που θα θάψουν τα ίδια τους τα παιδιά.

Σήμερα η φωνή των δυτικών κυβερνήσεων πρέπει να υψωθεί δυνατά και καθαρά για να ζητήσουν άμεση κατάπαυση του πυρός και από τις δύο πλευρές. Καθώς και να ζητήσουν από το Ισραήλ να αποσυρθεί άμεσα από όλα τα κατεχόμενα εδάφη και να σεβαστεί τα ψηφίσματα και τις συστάσεις του ΟΗΕ, με σοβαρά πακέτα κυρώσεων αν αρνηθεί. Η Χαμάς θα πρέπει να κληθεί να σταματήσει κάθε επιθετική δραστηριότητα και να αποθαρρύνει το Ισραήλ από οποιαδήποτε αντίποινα.

Αλλά αυτό δυστυχώς δεν πρόκειται να συμβεί και, ακολουθώντας ένα ήδη ειπωμένο άθλιο σενάριο, η αλληλεγγύη των δυτικών δυνάμεων εκφράζεται με την αναγνώριση του «δικαιώματος του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του», που είναι σαν να τους δίνεται το δικαίωμα να χύσουν το αίμα του ανυπότακτου υπηρέτη που τόλμησε να επαναστατήσει. Όποιος τολμά να αμφισβητήσει το status quo της εξουσίας δεν αξίζει την αλληλεγγύη αλλά μόνο την τιμωρία.

Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρχε ένας τρομερός νόμος: όταν ένας δούλος σκότωνε έναν Ρωμαίο πολίτη, όλοι οι δούλοι που του ανήκαν έπρεπε να τιμωρηθούν με θάνατο, ακόμη και αν δεν έφταιγαν. Αυτό γινόταν για να δοθεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε όλους τους άλλους σκλάβους της πόλης και για να γίνει σαφές τι θα συνέβαινε σε όποιον τολμούσε να επαναστατήσει εναντίον της εξουσίας.

Και είναι αυτή η ίδια λογική της κυριαρχίας που χρησιμοποιεί τη βία ως μεθοδολογία δράσης που έχει δημιουργήσει μια βαθιά κρίση παγκοσμίως.

Ο Αργεντινός στοχαστής Μάριο Ροντρίγκεζ Κόμπος, γνωστός ως Σίλο, ο εμπνευστής του οικουμενικού ανθρωπισμού, σε μια δημόσια ομιλία του το 2005, μιλώντας για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, είπε: «Ο μισός κόσμος, το μισό σύστημα που υποτίθεται ότι ήταν μονολιθικό κατέρρευσε. Αλλά αυτός ο κόσμος που κατέρρευσε το έκανε χωρίς βία… Και δεν υπήρξε αποκάλυψη». Και κατέληξε ρωτώντας: «Πώς θα επέλθει η πτώση του άλλου μισού κόσμου;».

Σήμερα, υπό το φως των πρόσφατων γεγονότων, ο λόγος αυτός φαίνεται λιγότερο προφητικός και μυστηριώδης από ό,τι πριν από είκοσι χρόνια. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, η επιδείνωση της κατάστασης στη Μέση Ανατολή, ο κίνδυνος σύγκρουσης για την Ταϊβάν, ο απίστευτος αριθμός πραξικοπημάτων στην Αφρική και πολλά άλλα γεγονότα που αποσταθεροποιούν τον κόσμο σήμερα αποτελούν ένα πολύ σαφές σημάδι: η Δύση τρίζει υπό το βάρος των ίδιων της των πράξεων.

Σήμερα, η Δύση πρέπει να υπολογίσει ότι θα θερίσει ό,τι έσπειρε και ότι ένας μεγάλος αριθμός χωρών που αναγκάστηκαν στο παρελθόν να υποστούν τις ταπεινώσεις της δεν είναι πλέον πρόθυμες να το κάνουν. Και αυτές οι χώρες όχι μόνο αρχίζουν να διεκδικούν τα δικά τους δικαιώματα, αλλά αρχίζουν επίσης να έχουν στη διάθεσή τους τους πόρους και τα μέσα για να τα κάνουν σεβαστά.

Δυστυχώς, ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα σε αυτό το σημείο της ιστορίας είναι πρωτοφανής.

Η μοίρα μας και η μοίρα των εγγονών μας θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το πώς η Δύση και ιδίως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συμβιβαστούν με το γεγονός ότι δεν έχουν πλέον τον ρόλο του αφέντη του πλανήτη. Είναι απαραίτητο να μάθουν να σχετίζονται επί ίσοις όροις με άλλες χώρες, κατανοώντας ότι η δική τους κουλτούρα, οι αξίες και το δικό τους οργανωτικό μοντέλο δεν είναι αλάνθαστα και δεν είναι τα μόνα δυνατά. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι είναι δυνατή η συνεργασία και όχι μόνο η διοίκηση και ότι ένα μοντέλο που βασίζεται στην ευημερία των λίγων δεν είναι πλέον βιώσιμο.

Θα γίνει επιτέλους αντιληπτό ότι δεν είμαστε το κέντρο του σύμπαντος αλλά ένα από τα πολλά πιθανά σύμπαντα. Αυτό είναι το επόμενο εξελικτικό βήμα για το ανθρώπινο είδος, ένα βήμα που δεν μπορεί πλέον να αναβληθεί.

Δεν είναι εύκολο να συμβεί αυτό, διότι πρόκειται για μια πολύ σύνθετη διαδικασία… αλλά αυτή η προσπάθεια βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη στην κοινωνία και κυρίως στο εσωτερικό της συνείδησης εκατομμυρίων ανθρώπων.

Το να συνοδεύσουμε και να ενθαρρύνουμε αυτή την προσπάθεια πρέπει να είναι η αποστολή όλων των ανθρώπων που θέλουν ολόψυχα την ειρήνη και την επιβίωση του είδους μας.

Σήμερα αισθανόμαστε κοντά στις καρδιές των Ισραηλινών και Παλαιστινίων αδελφών μας που πληρώνουν με ανείπωτο πόνο την ηλιθιότητα της εξουσίας.

Ας μην παραπλανηθούμε από την προπαγάνδα του λεγόμενου ειρηνισμού με την οποία μας βομβαρδίζουν τα ΜΜΕ.

Ζητάμε την άμεση παύση των εχθροπραξιών και την απελευθέρωση των ομήρων, την αποχώρηση από τα κατεχόμενα εδάφη και τον σεβασμό των αποφάσεων του ΟΗΕ.

Ας πάρουμε την ειρήνη στα χέρια μας!

Μια Ευρώπη για την Ειρήνη
europeforpeace.eu

Μετάφραση από τα αγγλικά: Pressenza Athens