Το νησί της Ταϊβάν έχει μετατραπεί σε “πυριτιδαποθήκη” από την εισροή αμερικανικού οπλισμού, ωθώντας τον λαό της Ταϊβάν στην “άβυσσο της καταστροφής”. Αυτά είναι τα λόγια του κινεζικού υπουργείου Άμυνας σε αντίδραση στην πρόσφατη πώληση αμερικανικών όπλων αξίας 440 εκατομμυρίων δολαρίων στο νησί. Και τώρα οι ΗΠΑ παρέχουν – αντί να πωλούν – όπλα στην Ταϊβάν, με την ευγενική χορηγία του Αμερικανού φορολογούμενου.
Γράφει ο John V. Walsh*, πρώτη δημοσίευση στο antiwar.com
Η στρατηγική της “πρώτης νησιωτικής αλυσίδας” των ΗΠΑ
Η Ταϊβάν δεν είναι παρά ένα από μια σειρά νησιών κατά μήκος των κινεζικών ακτών, που συχνά αποκαλείται “Πρώτη Νησιωτική Αλυσίδα”, η οποία τώρα βρίθει από προηγμένα αμερικανικά όπλα. Αυτά συνοδεύονται από δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτικό αμερικανικό στρατιωτικό προσωπικό και στρατεύματα μάχης. Η “Πρώτη Νησιωτική Αλυσίδα” εκτείνεται από την Ιαπωνία στο βορρά προς τα νότια μέσω των ιαπωνικών νησιών Ριούκιου που περιλαμβάνουν την Οκινάουα, την Ταϊβάν και στις βόρειες Φιλιππίνες. (Ο σύμμαχος των ΗΠΑ, η Νότια Κορέα, με έναν στρατό 500.000 ενεργών στρατιωτών και 3 εκατομμυρίων εφέδρων αποτελεί ισχυρό συμπλήρωμα αυτής της αλυσίδας). Στο στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ η Πρώτη Νησιωτική Αλυσίδα αποτελεί βάση για την “προβολή ισχύος” και τον περιορισμό της θαλάσσιας πρόσβασης στην Κίνα.
Η Ταϊβάν βρίσκεται στο κέντρο αυτής της αλυσίδας νησιών και θεωρείται το κομβικό σημείο της στρατηγικής της Πρώτης Νησιωτικής Αλυσίδας. Όταν ο ψυχρός πολεμιστής, αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Φόστερ Ντάλες, συνέλαβε τη στρατηγική το 1951, ονόμασε την Ταϊβάν το “αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Αμερικής”.
Η Ταϊβάν αποτελεί σήμερα μια πηγή διαμάχης μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας. Όπως συχνά λέγεται αλλά σπάνια γίνεται, η επιδίωξη της ειρήνης απαιτεί να κατανοήσουμε την άποψη εκείνων που χαρακτηρίζονται ως αντίπαλοί μας. Και, στα μάτια της Κίνας, η Ταϊβάν και οι υπόλοιπες ένοπλες νησίδες μοιάζουν με αλυσίδα και θηλιά.
Πώς θα αντιδρούσαν οι ΗΠΑ σε μια παρόμοια περίπτωση; Η Κούβα απέχει από τις ΗΠΑ περίπου την ίδια απόσταση με το πλάτος του πορθμού της Ταϊβάν που χωρίζει την Ταϊβάν από την ηπειρωτική χώρα. Σκεφτείτε την πρόσφατη αντίδραση των ΗΠΑ στις φήμες ότι η Κίνα εγκαθιστά ένα παρατηρητήριο στην Κούβα. Υπήρξε διακομματική αντίδραση συναγερμού στο Κογκρέσο και διακομματική δήλωση ότι μια τέτοια εγκατάσταση είναι “απαράδεκτη”. Ποια θα ήταν η αντίδραση αν η Κίνα εξόπλιζε την Κούβα μέχρι τα δόντια ή έστελνε εκατοντάδες στρατιώτες εκεί, όπως έκαναν οι ΗΠΑ στην Ταϊβάν; Δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Σκέφτεται κανείς αμέσως την εισβολή στην Κούβα με την υποστήριξη των ΗΠΑ στον Κόλπο των Χοίρων και αργότερα την κρίση των πυραύλων της Κούβας.
Είναι σαφές ότι ο εξοπλισμός της Ταϊβάν είναι μια προκλητική πράξη που σπρώχνει τις ΗΠΑ πιο κοντά στον πόλεμο με την Κίνα, η οποία είναι εξίσου με τις ΗΠΑ μια πυρηνική δύναμη.
Το αποσχιστικό κίνημα στην Ταϊβάν
Σύμφωνα με την Πολιτική της Μιας Κίνας, την επίσημη πολιτική των ΗΠΑ, η Ταϊβάν αποτελεί μέρος της Κίνας. Τα Ηνωμένα Έθνη πήραν την ίδια θέση το 1971 με την υιοθέτηση του ψηφίσματος 2758 (επίσης γνωστό ως ψήφισμα για την αποδοχή του Πεκίνου), το οποίο αναγνώριζε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ως τη νόμιμη κυβέρνηση ολόκληρης της Κίνας και τον μοναδικό εκπρόσωπό της στα Ηνωμένα Έθνη.
Τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναπτυχθεί ένα αποσχιστικό κίνημα στο νησί της Ταϊβάν, ένα συναίσθημα που εκπροσωπείται από το DPP (Δημοκρατικό Προοδευτικό Κόμμα). Επί του παρόντος, η Τσάι Ινγκ-γουέν του DPP είναι πρόεδρος. Αλλά στις τοπικές εκλογές του 2022, το DPP έχασε από το KMT (Kuomintang), το οποίο είναι φιλικό προς την ηπειρωτική χώρα και επιθυμεί να διατηρήσει το status quo ή τη “στρατηγική ασάφεια”, όπως αποκαλείται. Η Τσάι έχτισε την εκστρατεία του DPP το 2022 με εχθρότητα προς το Πεκίνο και όχι σε τοπικά ζητήματα. Και την ίδια στιγμή η κυβέρνησή της πέρασε νομοθεσία για την αύξηση του χρόνου υποχρεωτικής θητείας για τους νεαρούς άνδρες της Ταϊβάν από 6 μήνες σε ένα χρόνο. Περιττό να πούμε ότι αυτή η πολεμική κίνηση δεν ήταν δημοφιλής στους νέους κάτω των 30 ετών.
Οι δημοσκοπήσεις του 2022 έδειξαν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ταϊβανέζων επιθυμεί πλέον τη διατήρηση του status quo. Μόνο το 1,3% επιθυμεί άμεση ενοποίηση και μόνο το 5,3% επιθυμεί άμεση ανεξαρτησία. Σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια, ένα ποσοστό ρεκόρ 28,6% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι προτιμά να “διατηρήσει το status quo επ’ αόριστον”, ενώ το 28,3% επέλεξε το status quo για να “αποφασίσει σε μεταγενέστερη ημερομηνία” και το 25,2% επέλεξε το status quo με σκοπό να “κινηθεί προς την ανεξαρτησία”. Έτσι, συνολικά το 82,1% τάσσεται πλέον υπέρ του status quo! Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι κάθε εξέχων υποψήφιος πρόεδρος δηλώνει ότι τάσσεται υπέρ του status quo. Ωστόσο, οι υποψήφιοι του DPP υποστηρίζουν επίσης ότι δεν υπάρχει ανάγκη να κηρυχθεί η ανεξαρτησία, καθώς στα μάτια τους η Ταϊβάν είναι ήδη ανεξάρτητη.
Η δηλωμένη πολιτική της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (ΛΔΚ) είναι να επιδιώξει την ειρηνική επανένωση με την Ταϊβάν. Μόνο αν το αποσχιστικό κίνημα κηρύξει επίσημα την ανεξαρτησία, το Πεκίνο απειλεί με χρήση βίας. Είναι σαφές ότι οι Ταϊβανέζοι δεν επιθυμούν να βρεθούν στη θέση των Ουκρανών, τροφή για τα κανόνια σε έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων των ΗΠΑ.
Εδώ θα μπορούσαμε για άλλη μια φορά να εξετάσουμε πώς βλέπει τα πράγματα ο υποτιθέμενος εχθρός των ΗΠΑ, η Κίνα, και πώς θα μπορούσε να αντιδράσει σε μια επίσημη πράξη απόσχισης και ανακήρυξης της ανεξαρτησίας από την Ταϊβάν. Και πάλι, θα μπορούσαμε να καθοδηγηθούμε από τη δική μας ιστορία (σ.τ.μ: των ΗΠΑ). Όταν οι Συνομόσπονδες Πολιτείες αποσχίστηκαν από την Ένωση, οι ΗΠΑ βυθίστηκαν στον πιο αιματηρό πόλεμο της ιστορίας τους με 620.000 νεκρούς στρατιώτες. Επιπλέον, μια αποσχιστική Ταϊβάν, ως ένοπλη σύμμαχος των ΗΠΑ, αντιπροσωπεύει για την Κίνα μια επιστροφή στον “αιώνα της ταπείνωσης” στα χέρια της αποικιοκρατικής Δύσης. Δεδομένων αυτών των συνθηκών, ο εξοπλισμός της Ταϊβάν δημιουργεί σαφώς μια “πυριτιδαποθήκη”. Μια απλή σπίθα θα μπορούσε να την αναφλέξει.
Είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς το συμπέρασμα ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν να πυροδοτήσουν έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων που θα κατακλύσει την Ανατολική Ασία, βλάπτοντας όχι μόνο την Κίνα αλλά και άλλους οικονομικούς ανταγωνιστές των ΗΠΑ, όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα. Οι ΗΠΑ θα έβγαιναν κερδισμένες. Είναι το δόγμα του νεοσυντηρητικού Γούλφοβιτς που τίθεται σε εφαρμογή. Αλλά στην πυρηνική εποχή τέτοια στρατηγήματα ισοδυναμούν με πλήρη παραφροσύνη.
Αν κάποιοι Ταϊβανέζοι ελπίζουν ότι οι ΗΠΑ θα έρθουν να τους βοηθήσουν, θα πρέπει να αναλογιστούν προσεκτικά την τραγωδία της Ουκρανίας. Κάπου μεταξύ 150.000 και 200.000 Ουκρανοί στρατιώτες έχουν χάσει τη ζωή τους μέχρι στιγμής και εκατομμύρια έχουν μετατραπεί σε πρόσφυγες. Ένας παρόμοιος αμερικανικός πόλεμος δι’ αντιπροσώπων στην Ταϊβάν θα μπορούσε εύκολα να μετατραπεί σε μια σύγκρουση πλήρους κλίμακας μεταξύ των δύο μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου, προκαλώντας σίγουρα μια παγκόσμια ύφεση και ίσως μια πυρηνική ανταλλαγή. Και ο Μπάιντεν δεσμεύτηκε να στείλει στρατεύματα για να πολεμήσουν τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό σε περίπτωση που ξεσπάσουν εχθροπραξίες. Έτσι, η κατάσταση είναι ακόμη πιο επικίνδυνη από εκείνη στην Ουκρανία!
Όχι όπλα στην Ταϊβάν
Όταν όλα αυτά λαμβάνονται υπόψη, ο εξοπλισμός της Ταϊβάν είναι ένα πρόβλημα σε παγκόσμια κλίμακα. Η Ταϊβάν και το Πεκίνο μπορούν να διευθετήσουν τις διαφωνίες τους μόνοι τους. Ειλικρινά, οι διαφωνίες μεταξύ των δύο δεν αφορούν την Αμερική.
Έτσι, εμείς στις ΗΠΑ πρέπει να σταματήσουμε την κυβέρνησή μας από το να εξοπλίζει την Ταϊβάν. Και πρέπει να αποσύρουμε τον στρατό μας από την Ανατολική Ασία. Είναι έναν ωκεανό μακριά, και καμία δύναμη εκεί δεν απειλεί τις ΗΠΑ. Δεν έχουμε κινεζικά πολεμικά πλοία στα ανοικτά των ακτών μας στον Ειρηνικό, ούτε έχουμε κινεζικά στρατεύματα ή κινεζικές στρατιωτικές βάσεις οπουδήποτε σε ολόκληρο το ημισφαίριό μας.
Η Κίνα ζητά ειρηνική συνύπαρξη και ένα σύνολο σχέσεων μεταξύ μας που θα είναι αμοιβαία επωφελείς. Ας το δεχτούμε αυτό.
Και ας αποσύρουμε όλα αυτά τα στρατεύματα, τα υποβρύχια, τα βομβαρδιστικά, τους πυραύλους και τα πολεμικά πλοία από την Ανατολική Ασία πριν σκοντάψουν σε μια σύγκρουση ή γίνουν το όργανο μιας επιχείρησης με ψεύτικη σημαία. Θα πρέπει να έχουμε κατά νου το περιστατικό του Κόλπου του Τόνκιν, μια ψεύτικη αναφορά για μια βιετναμέζικη επίθεση σε αμερικανικό πλοίο που οδήγησε στο ψήφισμα του Κόλπου του Τόνκιν, μια de facto κήρυξη πολέμου κατά του Βιετνάμ. Στο τέλος εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Νοτιοανατολική Ασία σε αυτόν τον βάναυσο, φρικτό πόλεμο. Ακόμα και αυτός θα μοιάζει με καβγά στην αυλή του σχολείου σε σύγκριση με την πυρκαγιά που θα εξαπολύσει ένας πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας.
=============
* Ο John V. Walsh γράφει για θέματα πολέμου, ειρήνης, αυτοκρατοριών και υγειονομικής περίθαλψης για τις ιστοσελίδες Antiwar.com, Consortium News, DissidentVoice.org, The Unz Review και άλλες. Τώρα ζει στο East Bay και μέχρι πρόσφατα ήταν καθηγητής Φυσιολογίας και Κυτταρικής Νευροεπιστήμης σε Ιατρική Σχολή της Μασαχουσέτης. Ο John V. Walsh είναι διαθέσιμος στο john.endwar@gmail.com.
