Οι πασχαλινές ευχές πολλαπλασιάζονται σε μηνύματα και ηλεκτρονικά μηνύματα, καθώς ο κόσμος συνεχίζει να βρίσκεται στη δίνη της κρίσης, της βίας και της ανοησίας.
Το έχουμε ήδη πει πολλές φορές, ο παλιός κόσμος φεύγει, με την ουρά του από τα καλύτερα τέρατα των Μύθων, και ο νέος γεννιέται, χωρίς θόρυβο, με τη δέουσα ηρεμία.
Συλλογιζόμενος και συζητώντας με κάποιους φίλους, έγραψα αυτές τις σημειώσεις, αφιερωμένες στους νέους οικοδόμους που, όπως είναι φυσιολογικό, μερικές φορές μπερδεύονται στην κατασκευή, ταράζονται ή απελπίζονται.
Το νέο γεννιέται μικρό. Το φυτό γεννιέται από έναν μικροσκοπικό σπόρο που γίνεται ένα γελοίο βλαστάρι. Μια μέρα θα γίνει ένα μπάομπαμπ που θα μπορούσε να συνθλίψει τον αστεροειδή Β612, προς ανησυχία ή χαρά του Μικρού Πρίγκιπα, όταν ο σπόρος μετατραπεί σε τριαντάφυλλο. Το σπορόφυτο ξεφεύγει από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, που είναι απασχολημένα με το να καταπατούν τη Γη, ξεχνώντας ότι είναι απαραίτητο να το φροντίζουν.
Η συνέπεια είναι απαραίτητη. Πρέπει να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να ενεργούμε προς την ίδια κατεύθυνση, δεν υπάρχει συντομότερος δρόμος. Όμως αυτή τη στιγμή υπάρχει μια φανατική συνοχή, οπότε πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι η συνοχή μας συνδυάζεται με την αλληλεγγύη, το να φερόμαστε στους άλλους όπως θέλουμε να μας φέρονται.
Η μηβία είναι το κλειδί. Ο παλιός κόσμος γνωρίζει μόνο λύσεις που βασίζονται στη βία: ασφάλεια με περισσότερη αστυνομία και έλεγχο, έλλειψη εργασίας ισοδυναμεί με περισσότερη δουλεία, διεθνείς σχέσεις με κυρώσεις και πόλεμο, και ούτω καθεξής. Στη βία με τις πολλές πτυχές της (οικονομική, κοινωνική, θρησκευτική, πολιτική, πολιτιστική, σωματική) δεν μπορούμε παρά να αφήσουμε ένα κενό και να ασκήσουμε, στα ίδια πεδία, τη μηβία, μια νέα έννοια που πρέπει να αναπτυχθεί, να ασκηθεί.
Ξεκινώντας με τον καθένα και την καθεμία. Δεν είναι ένα πρόγραμμα για τους άλλους, είναι μια καθημερινή πράξη του καθενός μας. Η δράση μας δεν είναι αδιάφορη, είμαστε ένα κομμάτι του φαινομένου της πεταλούδας. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη βία μέσα μας, να την αποδεχτούμε και να τη μεταμορφώσουμε. Δεν είναι κάτι που θα γίνει στην κορυφή του βουνού, είναι μια συγκεκριμένη πράξη που ο καθένας μας και η καθεμία μας θα αναπτύξει ανάλογα με τις κλίσεις και τις ικανότητές του, ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει. Και δεν μετριέται με το κιλό ή με την αναγνώριση, είναι η ταπεινή και ειλικρινής πράξη όσων πιστεύουν στη δυνατότητα ενός καλύτερου κόσμου.
Το Ανθρώπινο Ον στο επίκεντρο. Το σύστημα θέλει να μπερδέψει τις ληστρικές επιθυμίες του 1% του πληθυσμού με μια δήθεν βίαιη και αποθησαυρίζουσα «ανθρώπινη φύση». Αυτή η άποψη του επιτρέπει να δικαιολογήσει την Ανθρωπόκαινος εποχή, το κέρδος, τη βία λέγοντας ότι το ίδιο το Ανθρώπινο Ον είναι ένα αρπακτικό. Επίτηδες δεν διευκρινίζει την ανθρώπινη φύση, η οποία είναι μεταμόρφωση, ενσυναίσθηση και ελευθερία επιλογής.
Η αισιοδοξία της λογικής. Αποκάλεσαν τους αισιόδοξους ανόητους, αφελείς και ιδεαλιστές. Εφηύραν την «απαισιοδοξία της λογικής»: είναι ένα ψέμα. Η λογική, όπως και η καρδιά, λέει ότι το νέο υπερτερεί του παλιού, ότι τα πράγματα κινούνται προς το καλύτερο και ότι το καλύτερο είναι για όλους.
Ενεργώντας από κοινού. Ο παλιός κόσμος προσπαθεί να χωρίσει τους πάντες σε έναν σχιζοφρενικό ατομικισμό. Λέει ότι ένας υπάλληλος της Wall Street έχει περισσότερη δύναμη από ολόκληρους λαούς. Ακριβώς το αντίθετο, είναι οι οργανωμένοι και συντονισμένοι λαοί που οδηγούν την Ιστορία προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Αυτή η «τραγική, ανησυχητική αλλά συνεχώς αυξανόμενη» Ιστορία που θα οδηγήσει τα Ανθρώπινα Όντα προς ένα αλληλέγγυο, φωτεινό, πνευματικό μέλλον, για όλους και από όλους.3
ΥΓ: ένα κείμενο που ενέπνευσε αυτό το άρθρο είναι το βιβλίο του Σίλο, Γράμματα στους φίλους μου, εκδόσεις Μονομάτι.
Μετάφραση από τα ιταλικά: Pressenza Athens
