Στην αριστερά, η αίσθηση ότι ο Ντράγκι “προδόθηκε”, όπως λένε στην ορολογία, δηλαδή ότι ανακάτεψε τα χαρτιά γνωρίζοντας τι τον περίμενε τον Σεπτέμβριο, είναι αρκετά διαδεδομένη. Επιπλέον, ο Ντράγκι έχει εφαρμόσει πολιτικές που είναι από τις πιο μισητές στην Αριστερά: η αύξηση του κοινωνικού χάσματος, η διανομή των μπόνους, η έλλειψη εφαρμογής πολιτικών για το κλίμα, η ανάπλαση των δημόσιων σχολείων, η δημόσια υγεία, η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών και, ως αναπόφευκτη συνέπεια, η καταστολή κάθε διαφωνίας.
Το γεγονός ότι προκηρύχθηκαν εκλογές σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, με προεκλογική εκστρατεία τον Αύγουστο, συνθήκες που δεν έχουν συμβεί ποτέ στην ιστορία της Ιταλίας, προμηνύει ασφαλώς, επίσης μια μάλλον διαδεδομένη άποψη μεταξύ της αριστερής βάσης, την πρόθεση του Ματαρέλα να παραμείνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που θα διορίσει τον πρωθυπουργό, ασκώντας έτσι τα ευρύτατα προνόμια που έχει ο αρχηγός του κράτους σε αυτές τις συνθήκες.
Επίσης, στο παρασκήνιο υπάρχει η άποψη, η οποία είναι επίσης πιο διαδεδομένη από ό,τι νομίζει ο κόσμος και όχι μόνο στην Αριστερά, ότι μετά τις 25 Σεπτεμβρίου θα δούμε μια κυβέρνηση παρόμοια με αυτή που μόλις απορρίψαμε. Για να χρησιμοποιήσω μια υπερβολή: ένα smoothie, με τα πάντα μέσα, φαινομενικά υγιεινό, αλλά με γεύση που ανατριχιάζει το στομάχι. Ένα πικρό μαγικό φίλτρο που θα κάνει πολύ κακό στους πιο μειονεκτούντες, αλλά και στη μεσαία τάξη, η οποία συρρικνώνεται όλο και πιο πολύ, καθώς ακόμα και οι βιοτέχνες και οι μικροί επιχειρηματίες αδυνατούν πλέον να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
Η Αριστερά, απ’ ό,τι έχουμε αντιληφθεί, φαίνεται να ανησυχεί πολύ περισσότερο για την ύπαρξη ενός κυβερνητικού μείγματος ευρύτερων αντιλήψεων παρά για μια ανοιχτή κυβέρνηση της (ακρο)δεξιάς, για τον εξής απλό λόγο: σε περίπτωση μιας “κυβέρνησης Μελώνη” ή κάτι παρόμοιο, θα παίζαμε με ανοιχτά χαρτιά. Ένα κυβερνητικό μείγμα όμως θα ήταν επιπλέον εύκολο να συγκαλυφθεί κατά τη διάρκεια μιας διακυβέρνησης: θα αρκούσε να επιχειρηματολογεί κανείς επιδέξια και ας αλλάζει συνεχώς θέσεις. Με μια κατάσταση όπως η σημερινή, η οποία είναι στην πραγματικότητα δραματική για τους πολίτες, σε μια πιθανή κυβέρνηση ευρύτερης συνεννόησης κανένα κόμμα δεν θα είχε την πραγματική ευθύνη για το περαιτέρω κοινωνικό “χάος”.
Είναι σαφές ότι μια ακροδεξιά κυβέρνηση, όπως αυτή που διαφαίνεται στις δημοσκοπήσεις, θα προκαλούσε ανησυχία στα παγκοσμιοποιημένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα: θα έδινε την ευκαιρία ανασυγκρότησης της αριστεράς, πράγμα που δεν είναι μικρό πρόβλημα γι’ αυτά. Επιπλέον, υπάρχει το PD (Δημοκρατικό Κόμμα), το οποίο με το διφορούμενο καλό του πρόσωπο βγαίνει “λάδι” εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια παρά το γεγονός ότι ασκεί δεξιές πολιτικές, που είναι τόσο ευχάριστες για εκείνους που έχουν συμφέρον να δημιουργήσουν μια κοινωνικοοικονομική εξόντωση των μη προνομιούχων τάξεων.
Ο βασιλιάς, ωστόσο, είναι όλο και πιο γυμνός, η ιταλική κοινωνικοοικονομική κατάσταση αναδύεται πλέον απροκάλυπτα, αναπόφευκτα η οργή εμφανίζεται όλο και πιο έντονη. Η ασάφεια που χαρακτηρίζει το Δημοκρατικό Κόμμα, συνεισφέρει στον κίνδυνοςτου φασισμού, που φοβάται (τυχαία;) και ο μεγάλος διεθνής mainstream τύπος. Η πια γλυκανάλατη και ξεπερασμένη χρήσιμη ψήφος καλείται από καρδιάς να φωνάξει “προσοχή: λύκος!”, ένα παραμύθι που συστηματικά αξιοποιήθηκε και αξιοποιείται εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Παρεμπιπτόντως: ο εκλογικός νόμος με τον οποίο ψηφίζουμε είναι πολιτική του Δημοκρατικού Κόμματος. Σύντομα θα δούμε αν και κατά πόσο αυτή η ανάλυση έχει βάση.
