Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στον λογαριασμό του τουίτερ του δημοσιογράφου Γιώργου Χρηστίδη που έκανε το άρθρο για τους πρόσφυγες στον Έβρο για λογαριασμό του γερμανικού Der Spiegel, στις 27 Αυγούστου 2022.
Την περασμένη εβδομάδα πέρασα πολλές ώρες με τους πρόσφυγες της νησίδας στον Έβρο, στο ΚΥΤ του Φυλακίου. Από όπου το σημερινό ρεπορτάζ μας. Στο κυρίαρχο κλίμα τοξικότητας, πόλωσης και εχθροπάθειας θα πω τα εξής, για όποιον έχει διάθεση να ακούσει. Στο ΚΥΤ βρέθηκα ως μέρος της αποστολής των οργανώσεων που έχουν αναλάβει τη νομική εκπροσώπηση των προσφύγων, Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και Human Rights 360. Είναι όλοι καλά στην υγεία τους. Αλλά και βαθιά τραυματισμένοι ψυχικά. Κυρίως φυσικά οι γονείς της 5χρονης Μαρίας, που θρηνούν την κόρη τους.
Ήδη αμφισβητείται η ύπαρξη της Μαρίας, το όνομα της Μαρίας, ο θάνατος της Μαρίας. Εγώ είδα δύο γονείς με τέσσερα ακόμα παιδιά στο ΚΥΤ. Οι γονείς μιλούσαν σπαρακτικά για την κόρη τους και τα παιδιά για την αδελφή τους. Σε αντίθεση με πολιτικούς ή άλλους, εγώ δεν θα τους αμφισβητήσω.
Μίλησα επίσης με ανθρώπους που μου είπαν επωνύμως και ανέφεραν και στην ένορκη κατάθεσή τους στην εισαγγελία ότι οι ίδιοι έθαψαν πρόχειρα το μικρό κορίτσι στη νησίδα. Την ύπαρξη της Μαρίας με την οικογένειά της επιβεβαίωσαν και άλλοι πρόσφυγες με τους οποίους συνομίλησα.
Σε αυτή τη μακάβρια και αποκρουστική συζήτηση δεν θα επανέλθω. Ας το κάνουν αν το θεωρούν σκόπιμο η κυβέρνηση ή όποιος άλλος. Κι ας κριθούν γι’ αυτό. Εξάλλου για τις ελληνικές αρχές οι πρόσφυγες αρχικά δεν υπήρχαν καν, ήταν πλάσματα της φαντασίας δημοσιογράφων και ΜΚΟ.
Μέχρι που -ω του θαύματος!- αποδείχθηκε ότι είτε οι αρχές ψεύδονταν όταν δήλωναν επί μέρες πως δεν έβρισκαν κανέναν στην περιοχή, αρνούμενες να συνδράμουν ή έστω να ενημερώσουν, είτε τα πολυδιαφημισμένα και πανάκριβα μέσα επιτήρησης του Έβρου είναι τελικώς προβληματικά.
Τα στοιχεία για την παρουσία των προσφύγων στην επίμαχη νησίδα και για την επαναπροώθηση τους ενώ είχαν βρεθεί σε ελληνικό έδαφος τον Ιούλιο είναι πολλά και ισχυρά. Και θα παρουσιαστούν εν καιρώ, και όχι εν θερμώ, με πλήρη και αναλυτική τεκμηρίωση.
Για τον ρόλο της Τουρκίας: Από την πρώτη στιγμή γράψαμε ότι οι πρόσφυγες εξαναγκάστηκαν από τις τουρκικές αρχές να περάσουν στην Ελλάδα. Το αντιπροσφυγικό αίσθημα στην Τουρκία έχει φουντώσει. Οι αναγκαστικές ή “εθελοντικές” απελάσεις έχουν κορυφωθεί.
Το γεγονός αυτό αν μη τι άλλο θα έπρεπε να προβληματίσει την κυβέρνηση που βάφτισε την Τουρκία ασφαλή χώρα (και) για τους Σύριους. Αντιθέτως, προτιμά να συνεχίζει τη ρητορική περί υβριδικού πολέμου & να επιχειρεί με κάθε μέσο να μειώσει τις ροές για να αυξήσει τα ποσοστά της.
Η πολιτική αυτή είναι νομικά και ηθικά διάτρητη. Είναι και ατελέσφορη. Όχι μόνο υπό το πρίσμα αφελών “δκαιωματιστών” ή “χρήσιμων ηλιθίων”, όπως αρέσκονται να γράφουν κάποιοι πατριώτες του πληκτρολογίου που διακρίνονται κυρίως για την αμάθεια, εμπάθεια και πνευματική οκνηρία τους.
Είναι ατελέσφορη ακόμα και υπό το πρίσμα της “εθνικής απειλής”. Εάν ήμουν ο Ερντογάν, θα έτριβα τα χέρια μου που 40 πρόσφυγες κατάφεραν να κάνουν άνω κάτω τη χώρα. Γνωρίζοντες μού έχουν εξηγήσει πόσο γρήγορα, εύκολα και ανθρώπινα θα μπορούσε να έχει λυθεί το ζήτημα εξαρχής.
Η πολιτική αυτή έρχεται επίσης σε σύγκρουση με την παράδοση, τον δημοκρατικό χαρακτήρα της χώρας, το κράτος Δικαίου. Η Ελλάδα δεσμεύεται από διεθνείς συμβάσεις, ευρωπαϊκούς & εθνικούς νόμους. Η τήρησή τους δεν γίνεται αλά καρτ. Ας επιλέξει ο καθένας ποια Ελλάδα τον εκπροσωπεί.
