“Η εμπνευσμένη συνείδηση σε στιγμές ψυχοκοινωνικής σύγκλισης” είναι ο τίτλος της μονογραφίας που κατέθεσε στο Πάρκο Μελέτης και Περισυλλογής La Reja στην Αργεντινή, το 2010, ο εκλιπών πλέον φίλος, συνοδοιπόρος και μέντορας Λουίς Μιλάνι. Σε αυτή τη μονογραφία ερευνά μερικές πολύ ιδιαίτερες κοινωνικές στιγμές, όπου κατά τη γνώμη του συνέβησαν κοινωνικές συγκλίσεις που άφησαν αποτυπώματα αυτού που ονομάζουμε εμπνευσμένη συνείδηση. Οι ιστορικές στιγμές υπό διερεύνηση είναι τρεις: η πορεία των λαών, το 2006, στη Βολιβία, η βελούδινη επανάσταση, το 1989, στην Πράγα και οι μηβίαιες κινητοποιήσεις του λαού των Φιλιππίνων εναντίον του καθεστώτος Μάρκος. Για κάποιες και κάποιους από τους ανθρώπους που έχουμε δημιουργήσει το ελληνικό τμήμα του διεθνούς πρακτορείου ειδήσεων pressenza, και είχαμε τη χαρά να τον γνωρίσουμε προσωπικά, ο Λουίς Μιλάνι ήταν ένας ακούραστος εργάτης του Νέου Ανθρωπισμού, ο άνθρωπος που βοήθησε, όπως και ο αδερφός του Ντανιέλ, στην εξέλιξη του Νέου Ανθρωπισμού στην Ελλάδα, από το 1986 μέχρι το 2003. Ακολουθεί κείμενο της Πία Φιγκερόα με αφορμή την “αναχώρηση” του Λουίς Μιλάνι για άλλους χρονοχρώνους, τα ξημερώματα της Κυριακής 17/7/2022.
Ο θάνατος, σαν ένας διακριτικός σύντροφος, βαδίζει στις μύτες των ποδιών, σιωπηλά, καθώς είναι δίπλα μας, μετρώντας αντίστροφα τις μέρες μέχρι την αναπόφευκτη πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση.
Γιατί δεν το έχουμε περισσότερο στο μυαλό μας, δεν το προσεγγίζουμε και δεν του δίνουμε χώρο στις προετοιμασίες μας; Αυτή η συνεχής απροσδιοριστία μας κάνει – όταν μας χτυπάει την πόρτα – να ανατριχιάζουμε και να μας εκπλήσσει. Ειδικά όταν εμφανίζεται χωρίς προειδοποίηση, από τη μια στιγμή στην άλλη.
Έτσι συνέβη με τον Λουίς, χωρίς καν να το υποψιαστούμε, χωρίς προηγούμενη ασθένεια ή ατύχημα για το οποίο θα έπρεπε να προετοιμαστούμε. Μια ζαλάδα και αυτό ήταν όλο. Συν τις ώρες σε κώμα, τις λίγες στιγμές αναμονής για την οριστική αναχώρηση.
Γι’ αυτόν δεν υπήρχε πόνος, παρά μόνο η φευγαλέα στιγμή που έχασε τις αισθήσεις του.
Πώς γίνεται ο θάνατος να αρπάζει έναν τόσο αγαπημένο φίλο, με τόσο φωτεινή και ισχυρή ενέργεια, πάντα αισιόδοξο, πάντα ακούραστο, που έκανε τόσα διαφορετικά πράγματα γεμάτα νόημα;
Η εξαιρετική του προδιάθεση για την προώθηση του καινούργιου, το χαρούμενο άνοιγμά του σε ό,τι υπερβαίνει το καθημερινό, δεν ήταν αρκετό για να αποφύγει το αναπόφευκτο ή μήπως τελικά ήταν αυτή η θαυμάσια προδιάθεση που τον έσωσε από περιττές δυσκολίες, εκτοξεύοντάς τον χωρίς άλλο προς άλλους ορίζοντες;
Ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε γωνία, μας παρακολουθεί και μας συνοδεύει πάντα, ανεξάρτητα από τις πράξεις που κάνουμε ή τη στάση με την οποία τις αντιμετωπίζουμε.
Ο θάνατος, ως διέλευση σε άλλες διαστάσεις, αποτελεί μια ορθάνοιχτη πόρτα, μέσα από την οποία μπορούμε να εισέλθουμε στον λαμπερό παλμό του Νου, απελευθερωμένοι από τις συνθήκες στις οποίες είμαστε υποταγμένες/οι.
Όλοι παλεύουμε με το πεπρωμένο μας. Βρισκόμαστε στον κόσμο κατά τη διάρκεια ενός χρόνου που οριοθετείται μεταξύ της στιγμής της γέννησης και της τελικής στιγμής του θανάτου μας, τον οποίο προσπαθούμε να παρακάμψουμε και να αποφύγουμε, καθώς προσπαθούμε να κατανοήσουμε την ύπαρξή μας. Η γέννηση, ο θάνατος, ο χρόνος και ο χώρος είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που διέπουν τη διαδικασία μας.
Ωστόσο, ξεχνάμε τόσο εύκολα. Πρέπει να φύγει ένας τόσο αγαπημένος φίλος για να συμβιβαστούμε με την εύθραυστη και προσωρινή κατάστασή μας;
Η αναχώρηση του Λουίς μας φέρνει πίσω στο κέντρο του αμείλικτου πεπερασμένου της ζωής. Καθώς και στην αξία της φιλίας, που ήταν τόσο αγαπητή σ’ αυτόν, της πίστης, της στοργής, της χαράς και της βαθιάς αγάπης για την ύπαρξη.
Είχαμε το προνόμιο να τον γνωρίσουμε, να τον εμπιστευτούμε και να μοιραστούμε αξέχαστες στιγμές, να δημιουργήσουμε τόσα πολλά έργα μαζί, να γελάσουμε με τους εαυτούς μας και να δημιουργήσουμε μια τρυφερή συνεργασία.
Η ζεστή παρουσία του παραμένει για πάντα στις καρδιές μας.
Μετάφραση από ισπανικά και εισαγωγικό σημείωμα: Pressenza Athens
