-Τι σκεφτόμαστε για τον πόλεμο; «Εγώ και οι φίλοι μου πιστεύουμε ότι είναι γελοίο, είναι παράλογο. Γιατί δεν μπορούν οι άνθρωποι απλά να συνομιλήσουν;»
Αυτή ήταν η απάντηση που έλαβα από έναν 17χρονο φίλο μου στην Ευρώπη, όταν τον ρώτησα τι σκέφτεται αυτός και οι φίλοι του γι’ αυτόν τον πόλεμο που συνεχίζεται αυτή τη στιγμή.
Έχουμε μιλήσει ήδη εδώ στην Pressenza, πριν από την Covid, για ένα νέο ανθρώπινο τοπίο που εμφανίζεται στη νέα γενιά. Κάποια χαρακτηριστικά που παρατηρούμε, αυτού του νέου τοπίου, είναι η μη-βία, οι αποφάσεις που βασίζονται στη συναίνεση, την καλοσύνη και την φροντίδα για τους άλλους. Ο νεαρός αυτός και οι φίλοι του δεν είναι καθόλου «ριζοσπάστες» ή ακόμα και «βαθυστόχαστοι». Κάποιοι θα έλεγαν ότι είναι από πολλές απόψεις μέρος του Συστήματος. Σπουδάζουν για να μάθουν το επάγγελμά τους και θέλουν μια αξιοπρεπή δουλειά, οικογένεια κλπ. Αλλά ο πόλεμος δεν μπαίνει στο τοπίο τους.
Οι πόλεμοι ήταν πάντα παράλογοι ακόμα και κατά τη διάρκεια των αιώνων που θεωρούνταν ως αναγκαίο κακό ή ακόμη και μερικές φορές εξιδανικευμένοι.
Ακόμα και σήμερα είναι ένα σημάδι θάρρους να πει κανείς «θα μείνω και θα πολεμήσω ακόμα και αν σκοτωθώ».
Αν οι ίδιοι άνθρωποι έλεγαν ότι «θα αυτοκτονήσουμε μαζικά», οι υπόλοιποι θα τρομοκρατούνταν, επειδή αυτό δεν είναι φυσιολογικό.
Στο παλιό τοπίο η παραγωγή, η διανομή και η χρήση όπλων για τη δολοφονία άλλων ανθρώπων, θεωρείται φυσιολογική. «Ναι, θα προτιμούσαμε να συνομιλήσουμε, που είναι λιγότερο δαπανηρό, αλλά αν αυτό δεν λειτουργήσει, τότε θα χρησιμοποιήσουμε τα όπλα μας».
Έτσι λοιπόν, ένας πολύ εξειδικευμένος μηχανικός σχεδιάζει το όπλο που θα σκοτώσει άλλους. Αυτό θεωρείται φυσιολογικό και αυτός ο νεαρός μηχανικός απλά κάνει μια δουλειά και αργότερα πηγαίνει σπίτι στην οικογένειά του χωρίς να έχει δεύτερες σκέψεις για το τι έκανε κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Σε αυτούς τους πολέμους υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες για το πώς να σκοτώνουν ανθρώπους και τι να μην κάνουν. Έτσι, εκείνοι που δεν ακολουθούν τις οδηγίες μερικές φορές δικάζονται και ακόμη και καταδικάζονται.
Αλλά ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτήν τη δολοφονία; Ο στρατιώτης; Αυτοί που του είπαν να πάει να σκοτώσει άλλους; Οι κατασκευαστές όπλων ή αυτοί που τους τα έδωσαν ή τους τα πούλησαν στη χώρα του. Ή είναι ο μηχανικός που εξ’ αρχής σχεδίασε το όπλο;
Φυσικά, όλοι σε αυτήν την αλυσίδα είναι υπεύθυνοι. Το ίδιο και οι άνθρωποι στο παλιό τοπίο που πιστεύουν ότι είναι φυσιολογικό να έχεις όπλα και να σκοτώνεις ανθρώπους.
Είναι εκπληκτικό ότι αυτή τη στιγμή κανείς δεν μιλά για αυτόν τον πόλεμο ως μια μεσαιωνική παραφροσύνη. Τα ΜΜΕ καλύπτουν τον πόλεμο με λεπτομέρεια, αλλά κανείς δεν λέει ότι είναι σαν να καλύπτουν μια ιστορία που συμβαίνει σε έναν πόλεμο παραφροσύνης, όπου οι άνθρωποι έχουν αποσυνδεθεί από την πραγματικότητα και παίζουν σε διάφορα έργα που δεν αντιστοιχούν στον χρόνο. Σαν κάποιος εκεί πραγματικά να νομίζει ότι είναι ο Ναπολέων και επειδή πραγματικά το πιστεύει, τον κρατάνε κλειδωμένο. Ο στρατηγός, ωστόσο, δεν θεωρείται τρελός, καθώς σχεδιάζει να σκοτώσει πολλούς συνανθρώπους.
Είναι αποδεκτό να έχουν όπλα και ο μόνος σκοπός τους είναι να σκοτώνουν.
Τα ΜΜΕ δε θεωρούν ότι αυτό είναι τρελό, αντ’ αυτού σχολιάζουν τι είναι αυτά τα όπλα, τι μπορούν να κάνουν κλπ. Και οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι φυσιολογικό και απαραίτητο να έχουν ένα στρατό αν και υπάρχουν αρκετές χώρες χωρίς στρατούς και λειτουργούν αρκετά καλά.
Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πόλεμος που έγινε στα χαρακώματα και αυτή η στρατηγική έμοιαζε να είναι η σωστή, αν και τα πεδία ήταν γεμάτα πτώματα. Αυτοί που ορμούσαν στο πεδίο της μάχης δεν το έκαναν από ηρωισμό αλλά μάλλον γιατί θα τους πυροβολούσαν οι δικοί τους αν δεν το έκαναν. Αυτό επίσης θεωρήθηκε φυσιολογικό.
Ας ελπίσουμε ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα δουν τον παραλογισμό αυτού του πράγματος, της μαζικής δολοφονίας άλλων ανθρώπων. Σαν αυτόν τον νεαρό φίλο μου.
Υπάρχουν αρκετές χώρες όπου ένα μεγάλο μέρος των εσόδων τους από εξαγωγές προέρχεται από την παραγωγή και πώληση όπλων, χώρες που προσποιούνται ότι είναι φορείς ειρήνης. Αλλά η βιομηχανία όπλων παρέχει εργασία και ένα πολύ μεγάλο κέρδος και έτσι θεωρείται φυσιολογική. Στο παλιό τοπίο.
Κάποιος θα μπορούσε να πάει λίγο παραπέρα και να πει γιατί χρειάζεστε όπλα και η απάντηση είναι για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας. Έτσι ώστε για να μη μας κλέψουν τα υπάρχοντά μας, σκοτώνουμε άλλους και εμάς τους ίδιους. Φυσικά, πίσω από αυτό το φόβο της απώλειας όλων αυτών των πραγμάτων βρίσκεται ο φόβος της απώλειας των πάντων ή ο φόβος του θανάτου. Ως εκ τούτου, τα όπλα δεν θα εξαφανιστούν και δεν θα γίνουν παρελθόν, εκτός αν ένας μεγάλος αριθμός του ανθρώπινου πληθυσμού χάσει αυτό το φόβο.
Μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι απλά αυτό που βλέπουν στον καθρέφτη. Πίσω από την εικόνα στον καθρέφτη, υπάρχει το ανθρώπινο, το ίδιο σε όλους μας. Κατανοώντας, βιώνοντας το ανθρώπινο, τότε δεν θα περνάει από το μυαλό κανενός να βλάψει τους άλλους. Το νέο τοπίο στις νέες γενιές κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση.
Μετάφραση από τα αγγλικά: Pressenza Athens
