Ο τίτλος αυτού του άρθρου έχει ένα πρόβλημα: η αποκήρυξή μου δεν αποτρέπει τον πόλεμο και το αίτημά μου φαίνεται να είναι εκτός πραγματικότητας. Αυτό που είναι πραγματικό, λοιπόν, είναι οι πόλεμοι και τα πυρηνικά όπλα που προορίζονται για την καταστροφή των ανθρώπων όλων των ηλικιών και όλων των φύλων και όλων των φυλών, καθώς και κάθε ζωντανού οργανισμού, χωρίς καμία απολύτως διάκριση. Η αποκήρυξη του πολέμου είναι χαρακτηριστικό του τρελού που δεν έχει ορθολογική και κοινή σκέψη. Ο αφοπλισμός των πυρηνικών οπλοστασίων είναι παράλογος, διότι θα ήταν ο μόνος τρόπος να αποτρέψουμε τη ρίψη ατομικών βομβών σε ανθρώπους. Και φυσικά, ακολουθώντας αυτήν τη γραμμή σκέψης, θα ήταν απαραίτητο να εκσυγχρονίσουμε και να αυξήσουμε την πυρηνική ενέργεια και τη διεξαγωγή αμυντικών ή προληπτικών πολέμων ή κατακτητικών πολέμων, που «δικαιολογούνται» από κάποιου είδους συμφέροντα.
Τα κράτη που είναι ικανά να έχουν αρκετά πυρηνικά όπλα για να σκοτώσουν το ένα τέταρτο, τη μισή ή και ολόκληρη την ανθρωπότητα είναι οι «προστάτιδες» χώρες που μπορούν να συμμετάσχουν στο «Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών», με το δικαίωμα βέτο σε όλους τους άλλους.
Ζητώ την παραίτηση του κ. Πούτιν και του κ. Ζελένσκι. Ο Πούτιν είναι ένα σκληρό και αδίστακτο άτομο. Επίσης, δεν τρέφω κανένα σεβασμό για τον πρόεδρο της Ουκρανίας και πιστεύω ότι θυσίασε τον λαό του. Τον θυσίασε όπως ο Αβραάμ θυσίασε τον Ισαάκ, αλλά αρνείται να ακούσει τη φωνή του Θεού για να σταματήσει το ολοκαύτωμα. Πιστεύω επίσης ότι ο Μπάιντεν, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και οι στρατηγοί του ΝΑΤΟ πρέπει όλοι να παραιτηθούν. Για την ανικανότητά τους, καθώς δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τον πόλεμο, αλλά τροφοδοτούσαν την εξοπλιστική μηχανή της μεγάλης επιχείρησης του θανάτου.
«Η οικογένειά μας έχασε τον πόλεμο», έγραψε ο Νταβίντ Γκρόσμαν την ημέρα που σκοτώθηκε ο γιος του στον πόλεμο στον Λίβανο. «Ανάθεμα, χίλιες κατάρες σε όσους εξοπλίζουν τους πολέμους», ήταν τα λόγια του Χούλιο Ανγκουίτα, γενικού γραμματέα του ισπανικού κομμουνιστικού κόμματος, την ημέρα που σκοτώθηκε ο γιος του, δημοσιογράφος που κάλυπτε τον πόλεμο στο Ιράκ.
Όταν ακούμε αναλύσεις για τους λόγους και τα αίτια των συγκρούσεων, την κακία του Πούτιν, τον ουκρανικό ηρωισμό, τον επεκτατισμό του ΝΑΤΟ, ποτέ δεν αναρωτιόμαστε τι σχέση έχουν οι χώρες μας με αυτήν τη σύγκρουση, τι σχέση έχει το άμεσο περιβάλλον μου με αυτές και τι σχέση έχω εγώ με αυτήν την τρέλα που έχει εξαπλωθεί στη Ρωσία και την Ευρώπη. Με κίνδυνο οι ερωτήσεις μου να φαίνονται άσχετες, θα ήθελα να αναπτύξω αυτήν την οπτική, η οποία μπορεί να μας βοηθήσει να ενισχύσουμε και να δώσουμε νόημα στη δράση μας.
Πρώτον, καμία σύγκρουση δεν θα ήταν τόσο επικίνδυνη αν δεν υπήρχαν τα πυρηνικά όπλα και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, όπως τα βιολογικά όπλα, τα οποία υποτίθεται ότι είναι απαγορευμένα. Η κατασκευή και η συσσώρευση αυτών των όπλων ως αποτρεπτικό μέσο για την ειρήνη, ή η υπόθεση ότι κανείς δεν θα τα χρησιμοποιήσει, είναι παράλογη. Πρέπει να συμπεριλάβουμε το δικαίωμα να ζούμε χωρίς τον πυρηνικό κίνδυνο στη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θα μπορούσαμε να απαιτήσουμε τον αφοπλισμό αυτών των οπλοστασίων πριν από την υπογραφή συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου, για παράδειγμα. Θα μπορούσαμε να αντιταχθούμε στους πυρηνικούς σταθμούς από τους οποίους λαμβάνονται οι πρώτες ύλες για την κατασκευή τους. Θα μπορούσαμε να ενωθούμε με τις χώρες που δεν κατέχουν πυρηνικά όπλα για να σχηματίσουμε έναν οικονομικό πόλο, που θα δυσκόλευε όσους διαθέτουν πυρηνική ενέργεια. Θα μπορούσαμε να εντάξουμε αυτό το θέμα στα εκπαιδευτικά προγράμματα και να είναι ένα συνεχές αίτημά μας προς τους κυβερνώντες μας.
Δεύτερον, ο στρατιωτικός μας προϋπολογισμός, αυτός της χώρας μου, αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο. Γιατί; Μήπως πιστεύουμε ότι έτσι αντιστεκόμαστε σε πιθανές εισβολές από τους γείτονές μας; Η ηθική δύναμη για να απαιτήσουμε τον τερματισμό των πολέμων αρχίζει με την αλλαγή στάσης μεταξύ των γειτόνων και αποφασίζοντας να μειώσουμε προοδευτικά και αναλογικά τον στρατιωτικό προϋπολογισμό στην περιοχή. Γιατί διοργανώνουμε εκθέσεις για να ενθαρρύνουμε την κατανάλωση όπλων; Γιατί πάμε και παίρνουμε τα παιδιά μας μαζί μας; Γιατί δεν κάνουμε μποϊκοτάζ; Όπως βλέπουμε, η σύγκρουση βρίσκεται στη δική μας περιοχή και όχι στα σύνορα του ΝΑΤΟ.
Τρίτον, οι κοινωνικές εκρήξεις στο εσωτερικό των χωρών μας βγαίνουν εκτός ελέγχου όλο και περισσότερο. Οι υπερχρεωμένοι, οι οικογένειες που πετάγονται στο δρόμο, τα πλήθη των μεταναστών που πρέπει να υπομείνουν την απάνθρωπη δυστυχία, οι διαμαρτυρίες ενάντια στη συνεχή αδικία των ισχυρών. Όλες έχουν υποστεί καταστολή με πρωτοφανή βία. Η βία έχει επικυρωθεί ως μεθοδολογία δράσης για την καταστολή του πληθυσμού. Η βία έχει επίσης επικυρωθεί για τον αγώνα «δίκαιων» σκοπών και επίσης για την υπεράσπιση προσωπικών συμφερόντων. Αυτό δεν είναι που συμβαίνει σε έναν πόλεμο;
Η βία μας έχει αρρωστήσει, αλλά με τον επιβαρυντικό παράγοντα ότι ο καθένας την δικαιολογεί προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στον ανταγωνιστή του και πάνω από όλα ενάντια σε ό,τι μπορεί να του κάνει στο μέλλον. Περιττό να δείξουμε ότι είναι ο χειρότερος τρόπος που επιδεινώνει μόνο το μίσος, την εκδίκηση, τη ζήλια, την επιθυμία κατοχής χωρίς όρια.
Να προσθέσουμε την υπαρξιακή αναισθησία του να μην θεωρείται βία το χρέος, η φτώχεια, οι διακρίσεις εις βάρος μειονοτήτων και πλειοψηφιών και να τη νιώθουμε μόνο όταν κάποιος βαράει κάποιον άλλο. Με άλλα λόγια, κρίνω τη βίαιη αντίδραση και εθελοτυφλώ μπροστά στη συγκαλυμμένη βία που εμποδίζει την πλήρη πρόθεσή μου, μέσω οικονομικών κανόνων ή ψυχολογικών χειρισμών.
Μετά από αυτήν την παράκαμψη επιστρέφω στον τίτλο μου. Αποκηρύσσω τον πόλεμο και αποκηρύσσω οποιαδήποτε πλευρά έχει λεκιαστεί με ανθρώπινο αίμα ή πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα να λεκιαστεί με ανθρώπινο αίμα για να δικαιολογήσει τα υποτιθέμενα δικαιώματα ή συμφέροντά της. Ζητώ επίσης την εξάλειψη όλων των πυρηνικών όπλων από τον πλανήτη. Το ζητάω αυτό από τα εκατοστά του χώρου που ακόμα καταλαμβάνει το σώμα μου. Κανείς άλλος; Θα είμαστε δύο; Θα είμαστε 100; Μια μέρα θα είμαστε όλοι.
Μετάφραση από τα ισπανικά: Pressenza Athens
