“Η λογική επιχειρηματολογεί, υποστηρίζει, συμπληρώνει, ξεκαθαρίζει. Αυτό όμως που προκαλεί τη δυναμική που με τη σειρά της παράγει την εσωτερική εγγραφή της συνοχής και του νοήματος, είναι η συγκίνηση.” Αυτό λέει ο Χάιμε Μοντέρο, κολομβιανός ακαδημαϊκός με σπουδές στη φιλοσοφία και τη νευροφαινομενολογία, στο Πανεπιστήμιο της Μπογκοτά, στο βιβλίο του “Ένας δρόμος για τη μετατροπή του Νου”. Τέτοιου είδους θεματικές περιλαμβάνει η εικονική Σχολή του Σίλο, που δέχεται αιτήσεις δωρεάν συμμετοχής μέχρι και τις 25 Μαρτίου και ξεκινά τις εργασίες της 2 και 3 Απριλίου.
Ο Σίλο ήταν ένας φιλόσοφος και συγγραφέας, με καταγωγή από τη Μεντόζα της Αργεντινής. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και μερικά από αυτά και στα ελληνικά. Σύμφωνα με τον Σίλο, κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να αναρωτιέται για το νόημα της ζωής, για την αγάπη, για τη φιλία, για όλα εκείνα που δημιουργούν ποίηση και συνεισφέρουν στο μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Όλα εκείνα που ένας ασήμαντος υλιστικός πολιτισμός, προσπαθεί να υποβιβάσει συμπαρασύροντας τα πάντα προς την αποσύνθεση. “Όμως οι θριαμβευτές του σήμερα δεν έχουν εξασφαλισμένο το μέλλον, επειδή μια νέα πνευματικότητα αρχίζει να εκφράζεται σε όλο τον κόσμο: δεν είναι η πνευματικότητα της δεισιδαιμονίας, δεν είναι η πνευματικότητα της αδιαλλαξίας, δεν είναι η πνευματικότητα του δόγματος, δεν είναι η πνευματικότητα της θρησκευτικής βίας, δεν είναι η βαριά πνευματικότητα των παλιών εντολών ούτε των παρωχημένων αξιών. Είναι η πνευματικότητα που ξύπνησε από το βαθύ της ύπνο για να θρέψει ξανά τους ανθρώπους στο δρόμο προς τα υψηλότερα ιδανικά τους.”
Λίγα λόγια για τις εργασίες της Σχολής.
Συμμετείχα στις εντατικές εργασίες της Σχολής για 2 χρόνια και από τότε είμαι μέλος της. Κλήθηκα να γράψω την αυτοβιογραφία μου και να την κατηγοριοποιήσω λαμβάνοντας υπόψη μερικές παραμέτρους και επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Κατέγραψα τις βασικές εντάσεις που με ταλαιπωρούν και μερικούς “κόμπους” στη συμπεριφορά μου που θα ήθελα να αλλάξουν. Εξερεύνησα το σχήμα λειτουργίας του ψυχισμού μου και τη λεγόμενη ψυχοφυσική γυμναστική, έναν τρόπο να δω πώς κυκλοφορεί η ενέργεια στα διαφορετικά κέντρα απάντησής μου. Παρατήρησα τα βασικά ονειροπολήματα, που σαν σειρήνες με τραβούν προς την κατεύθυνσή τους, όταν ζω την καθημερινότητά μου αφηρημένη. Εμβάθυνα σε ασκήσεις προσοχής, αναπνοής, σωστής στάσης του σώματος και ασκήσεις εργασίας σε διάφορα επίπεδα της συνείδησης, πέρα από την κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά. Το πιο αγαπημένο μου επίπεδο εργασίας ήταν και εξακολουθεί να είναι ο ονειρικός κόσμος. Όλα αυτά συνοδεύθηκαν με βιβλία θεωρίας πάνω στην Ψυχολογία, τη δύναμη της Εικόνας και τη λειτουργία της Συνείδησης.
Πάνω που είπα ότι έχω ένα επίπεδο σχετικής αυτογνωσίας και έχω κάπως τοποθετηθεί στον εσωτερικό μου άξονα, η Σχολή μου άνοιξε τη δεύτερη Πύλη συμμετοχής: την εργασία με βάση τις 4 Πειθαρχίες. Μεταξύ της ύλης, της ενέργειας, της φόρμας και της νόησης, διάλεξα την τελευταία. Και τότε, ένας άλλος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου. Σα να φόρεσα νέα γυαλιά και να είδα την πραγματικότητα αλλιώς. Οι 4 Πειθαρχίες δίνουν τη δυνατότητα να αντιληφθείς τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένο το εγώ σου, τα όριά του και – αν καταφέρεις να τερματίσεις τις 3 τους πίστες, γεμίζοντας κάθε ένα από τα 12 βήματα με εσωτερικές εγγραφές – σου δίνουν τη δυνατότητα να αντιληφθείς το εγώ ως εμείς, ως σύνολο, ως όλο. Αυτές οι εγγραφές λείπουν τόσο πολύ από τη ζωή μας και για την εξαφάνισή τους έχει καλά φροντίσει το σύστημα που υπηρετούν οι “θριαμβευτές του σήμερα”, όπως σημειώθηκε παραπάνω.
Γιατί να ασχοληθούμε όμως με αυτά τα θέματα; Είναι αυτή η κατάλληλη στιγμή; Εν τω μέσω της πανδημίας, των πολέμων, της αυξανόμενης φτώχειας, του μίσους και της βίας; Η δική μου εμπειρία λέει ότι η κατάλληλη στιγμή για τέτοιες ασχολίες είναι αυτή η εσωτερική συνθήκη στην οποία λες “είμαι έτοιμη”. Σε στιγμές κακοποίησης και αποσταθεροποίησης, ίσως αυτή η ανάγκη δυναμώνει, γιατί από πού να κρατηθεί κανείς παρά από τέτοιου τύπου εσωτερικές εγγραφές; Και γιατί υπάρχει ένας ακόμα αδιαμφισβήτητος παράγοντας, ίσως ό,τι πιο σταθερό μπορεί να υπάρχει στη ζωή μας: όλες και όλοι μας έχουμε αντιμετωπίσει ή θα αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή τον θάνατο, είτε τον δικό μας είτε των αγαπημένων μας ανθρώπων. Η οδύνη που συνοδεύει την απώλεια είναι συχνά ανίκητη. Φανταστείτε το νόημα που μπορεί να έχει για τον άνθρωπο το να εγγράψει την εμπειρία ότι ίσως ο φυσικός θάνατος να είναι απλώς η εξαφάνιση της μηχανικής συνείδησης – ενώ την ίδια στιγμή ο Νους εξακολουθεί να παράγει εγγραφές – και έτσι της βεβαιότητας ότι ο Νους δεν τελειώνει ούτε αρχίζει με τον θάνατο ή με τη γέννηση. “Αν μια από τις πιο σημαντικές πηγές οδύνης του ανθρώπου είναι ο φόβος του θανάτου, κάθε εμπειρία υπέρβασης που καταγράφει την παρουσία του Νου, είναι εξαιρετικής σημασίας. Γιατί ακόμα και αν κρατήσει για λίγο ή δεν επαναληφθεί, έχει ήδη δημιουργήσει μια εσωτερική αναφορά, που έχει κλονήσει μια από τις μεγαλύτερες πηγές οδύνης.”
Για αιτήσεις εγγραφής στα ελληνικά, μέχρι τις 25/3/2022: info@laescuelavirtualdesilo.net
