Η Ημέρα της Γυναίκας στο Ιράν είναι μια παράξενη ημέρα. Από τη μία πλευρά, πρόκειται για μια χώρα που παραδοσιακά περιβάλλεται από πατριαρχία και, από την άλλη, οι κάτοικοί της πρέπει να αντιμετωπίζουν τους νόμους του Ισλάμ στην παραμικρή λεπτομέρεια της καθημερινής τους ζωής – για τον λόγο αυτό, ο δρόμος για την επίτευξη της ισότητας για τις γυναίκες είναι πολύ δύσκολος. Εκτός από αυτές τις συνθήκες, ζούμε κάτω από ένα καθεστώς δικτατορίας που δεν ανέχεται διαφορετικές απόψεις και ομιλίες ή οποιαδήποτε κριτική. Σκοτώνει, απαγάγει αντιπάλους και επικριτές, και σε κάθε πράξη αδικίας, μια γυναίκα θρηνεί. Αυτές οι συνθήκες καθιστούν τον δρόμο δύσκολο για τις Ιρανές γυναίκες. Παρά τη ραγδαία ανάπτυξη των μέσων ενημέρωσης στη σύγχρονη εποχή και τις αμέτρητες μητέρες που έχουν σημειώσει εξαιρετικά επιτεύγματα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες στο Ιράν, δεν υπήρχαν διεθνή μέσα ενημέρωσης για να ακουστούν οι φωνές τους. Τη δεκαετία του 60, χιλιάδες μητέρες, πολλές από τις οποίες δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή, είδαν τους γιους τους να εκτελούνται μπροστά στα μάτια τους. Χιλιάδες παιδιά Κούρδων μητέρων απήχθησαν και εκτελέστηκαν κατά τη διάρκεια της τζιχάντ του Αγιατολάχ Χομεϊνί κατά του Κουρδιστάν.
Το 1999, πολλοί νεαροί φοιτητές σκοτώθηκαν ή απήχθησαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης που πραγματοποίησαν οι ιρανικές δυνάμεις. Πολλές μητέρες εξακολουθούν να αναζητούν τα παιδιά τους. Πολλοί άλλοι έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα στις διαδηλώσεις του 2009 κατά των εκλογικών αποτελεσμάτων. Άλλοι έχασαν τα παιδιά τους στις διαδηλώσεις του Δεκεμβρίου 1996. Άλλες μητέρες έχασαν τα παιδιά τους κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων του Νοεμβρίου 2019, όταν τα παιδιά τους σκοτώθηκαν σε αυτό που ονομάστηκε “Σφαγή του Νοεμβρίου”. Υπάρχουν χιλιάδες άλλα εγκλήματα που εκτελούνται, όπως άνθρωποι που έχουν καταδικαστεί σε θάνατο. Κάθε μέρα μια μητέρα στερείται το παιδί της, μια σύζυγος τον άντρα της και μια αδελφή τον αδελφό της. Εδώ και τέσσερις δεκαετίες, αυτές οι γυναίκες και μητέρες ζουν μόνες με τον πόνο τους σε μια κοινωνία, στην οποία συνυπάρχει ένα σύστημα ισλαμικής δικτατορίας με την πατριαρχία.
Σήμερα, λόγω των συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί από την κοινωνία και την κυβέρνηση, αυτές οι γυναίκες και οι μητέρες γνωρίζουν ότι θα είναι ευάλωτες αν μείνουν μόνες τους. Γνωρίζουν ότι ο μόνος δρόμος για να προχωρήσουν μπροστά είναι η αλληλεγγύη και η ενότητα. Μετά τον αιματηρό Νοέμβριο του 1998, οι πενθούσες μητέρες αυτής της σφαγής αποφάσισαν να ενωθούν. Παρά τις πολλές γλωσσικές και πολιτισμικές διαφορές στο Ιράν, μητέρες από διαφορετικές εθνοτικές περιοχές του Ιράν, όπως οι Κούρδισσες, Βελούχες, Πέρσες, οι Τουρκάλες, Άραβες, Λορς και Γκιλάκ, ενώθηκαν για να έχουν ισχυρότερη φωνή ενάντια στην τυραννία της πατριαρχικής δικτατορίας και για να απαιτήσουν δικαιοσύνη. Αυτές οι μητέρες αλλάζουν τον ανδρικό λόγο στο Ιράν μέσω της διαδικασίας αναζήτησης δικαιοσύνης. Αυτές οι μητέρες είναι γνωστές ως “οι μητέρες που απαιτούν δικαιοσύνη στο Ιράν”.
Ο αριθμός τους αυξάνεται μέρα με τη μέρα και οι φωνές τους ακούγονται όλο και περισσότερο στον ιρανικό λαό. Είναι τόσο αποφασισμένες στην προσπάθειά τους για δικαιοσύνη που πολλοί στην πατριαρχική κοινωνία του Ιράν τις εκτιμούν. Οι μητέρες που διεκδικούν δικαιοσύνη στο Ιράν φωνάζουν ομόφωνα με αφορμή τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: “Οι γιοι μας είναι ζωντανοί μέσα μας. Δεν θα πεθάνουν ποτέ γιατί η κραυγή για δικαιοσύνη δεν θα πεθάνει ποτέ. Θα απορροφήσει τα σωματίδια του χρόνου και θα ανατρέψει τον δικτάτορα”. Τέλος, ρωτούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του κόσμου “μήπως είναι πλέον καιρός να αντηχήσουν τη φωνή μας και να γνωστοποιήσουν τον αγώνα μας στον κόσμο”.
Μετάφραση από ισπανικά: Pressenza Athens.
