Εδώ και αρκετούς μήνες – και για μια ακόμα φορά – η ελληνική Πολιτεία επιδιώκει να κλείσει τα μάτια της κοινής γνώμης απέναντι σε παραβιάσεις δικαιωμάτων, τα οποία είναι δεσμευμένη να τηρεί. Κάθε συζήτηση για το θέμα των επαναπροωθήσεων (pushbacks) χλευάζεται ή θάβεται κάτω από το χαλί από τα κυβερνητικά στελέχη που ακούν τις καταγγελίες. Στο παρελθόν, στις αρχές της δεκαετίας του 2010-2ο2ο οι τότε κυβερνήσεις, που διαδέχονταν η μία την άλλη, αρνούνταν κατηγορηματικά ότι είχαμε έντονα περιστατικά ρατσιστικών επιθέσεων και άσκησης βίας απέναντι σε μετανάστες. Αρνούνταν επίσης την άμεση ή έμμεση εμπλοκή της Χρυσής Αυγής σε αυτά. Κατόπιν αυτού, τον Οκτώβριο του 2011 οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών δημιούργησαν το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας, το οποίο κατάφερε μέσα από σειρά ετήσιων εκθέσεων να αναδείξει εκατοντάδες επιθέσεις, με αιχμή του δόρατος τις δολοφονίες Λουκμάν και Φύσσα, το ρατσιστικό κίνητρο, το μέγεθος της βιαιότητας και το γεγονός ότι πίσω από εκείνες τις επιθέσεις ήταν μέλη της ΧΑ αλλά και όργανα της ΕΛ.ΑΣ. και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί. Εκείνη την περίοδο την πρωτοβουλία δημιουργίας του δικτύου είχαν πάρει η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιωμάτα του Ανθρώπου και το Ελληνικό Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ.
Αυτές τις μέρες, όπως μάθαμε από τη συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε η οργάνωση HumanRights360 με θέμα “Οι παράνομες επαναπροωθήσεις ενώπιον της δικαιοσύνης”, η ΕΕΔΑ αποφάσισε να πάρει μια ακόμα πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση της συγκέντρωσης στοιχείων, αυτή τη φορά για τις παράνομες επαναπροωθήσεις.
Οι μαρτυρίες καταγεγραμμένων επαναπροωθήσεων που μοιράστηκε το HumanRights360 αφορούν ένα κοινό τρόπο δράσης εκ μέρους των ελληνικών αρχών: άνθρωποι που περνούν τα σύνορα συλλαμβάνονται, είτε από αστυνομικούς είτε από ανθρώπους που πολλές φορές δεν φέρουν διακριτικά και αντί να ακολουθηθούν οι νόμιμες διαδικασίες μετά τη σύλληψή τους για την παράτυπη είσοδο, οδηγούνται σε ανεπίσημους χώρους κράτησης όπου κρατούνται χωρίς πρόσβαση σε δικηγόρο ή σε διαδικασίες που αφορούν την καταγραφή του αιτήματός τους για άσυλο, χωρίς καμία ενημέρωση σε γλώσσα που να καταλαβαίνουν ή δυνατότητα επαφής με τον έξω κόσμο. Κατάσχονται όλα τους τα προσωπικά αντικείμενα, κυρίως τα κινητά και συνήθως το βράδυ οδηγούνται πίσω στο ποτάμι, μέσω του οποίου επαναπροωθούνται στην Τουρκία. Αρκετές φορές τα περιστατικά αυτά συνοδεύονται από χρήση βίας, οι δε εντεταλμένοι των ελληνικών υπηρεσιών αρκετές φορές δρουν με τα πρόσωπά τους καλυμμένα. Οι καταγγελίες αφορούν και την ενδοχώρα – εκτός από το πέρασμα του Έβρου – και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις αφορούν αναγνωρισμένους πρόσφυγες.
Μέρος των παραπάνω καταγγελιών αποτελούν σημαντικά στοιχεία για την έναρξη δικαστικών αγώνων. Οι οργανώσεις δεν θέλουν να γίνουν εισαγγελείς. Ζητούν διαφάνεια στις διαδικασίες και λογοδοσία των αρχών. Επίσης θέλουν να τονιστεί με κάθε τρόπο το γεγονός ότι αυτές οι επιχειρήσεις, που γίνονται εδώ και κάμποσα χρόνια στον Έβρο, όχι μόνο είναι εν γνώσει της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά αποτελούν μέρος της πολιτικής για την “ασφάλεια των συνόρων” που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες, καταπαντώντας σειρά δεσμεύσεων ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Δείτε όλη τη συνέντευξη Τύπου:
https://www.facebook.com/HumanRights360org/videos/523025012290526
