Την υποχρέωση της Πολιτείας να εξασφαλίζει στον προσφυγικό πληθυσμό ικανοποιητικές συνθήκες ασφάλειας για τη ζωή τους υπενθυμίζει δικαστική απόφαση, σύμφωνα με την οποία η διαμονή σε σκηνή προσωρινής διαβίωσης, χωρίς βασικά αγαθά και απαραίτητες υποδομές, εκθέτει τους πρόσφυγες σε αντίξοες συνθήκες, και αντιτίθεται σε όσα επιτάσσει η εθνική και η ευρωπαϊκή νομοθεσία. Η απόφαση έγινε γνωστή με ΔΤ που έδωσε στη δημοσιότητα η οργάνωση Άρσις.
Συγκεκριμένα, το Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης (με την υπ’ αριθμόν 454/2022 απόφασή του) έκανε δεκτή την αγωγή οικογένειας αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα και αναγνώρισε την υποχρέωση του Ελληνικού Δημοσίου για αποζημίωση λόγω ηθικής βλάβης, η οποία προκλήθηκε εξαιτίας σοβαρών εγκαυμάτων που υπέστησαν από πυρκαγιά που ξέσπασε το 2016 σε Δομή Προσωρινής Φιλοξενίας Αιτούντων Άσυλο, στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης.
Σύμφωνα με το σκεπτικό της δικαστικής απόφασης, οι αρμόδιες αρχές της Δομής σε χώρο που είχε μισθωθεί από το ελληνικό δημόσιο, είχαν την υποχρέωση να διασφαλίσουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και ασφαλείς υποδομές στέγασης στους αιτούντες άσυλο.
Η Α. μαζί με τα δύο ανήλικα παιδιά της ήρθαν από τη Συρία στην Ελλάδα το 2016 ζητώντας διεθνή προστασία και, συγκεκριμένα, οικογενειακή επανένωση με τον σύζυγό της και πατέρα των παιδιών στην Γερμανία.
Στη συγκεκριμένη δομή, η μητέρα και τα δύο παιδιά της, όπως και εκατοντάδες άλλοι αιτούντες άσυλο, έμεναν σε σκηνές, οι οποίες όπως ήταν τοποθετημένες εντός κτιρίου σε σειρά η μία δίπλα στην άλλη, με κενό περίπου είκοσι εκατοστά ανάμεσά τους.
Τον Νοέμβριο του 2016 εκδηλώθηκε πυρκαγιά στο εσωτερικό της σκηνής, όπου διέμενε η Α. και τα παιδιά της. Σύμφωνα με την Πυροσβεστική Υπηρεσία η πυρκαγιά οφειλόταν σε βραχυκύκλωμα ηλεκτρικού καλωδίου μέσα στη σκηνή.
Επιπλέον, η Πυροσβεστική κατέγραψε ότι καμία σκηνή δεν διέθετε θέρμανση και οικιακές συσκευές, ενώ οι φιλοξενούμενοι αναγκάζονταν να συνδέσουν καλώδια με πρόχειρο τρόπο, από τον κοινόχρηστο χώρο στις σκηνές, προκειμένου να ζεσταθούν.
Από την πυρκαγιά που ξέσπασε, ο ανήλικος γιος της Α., ηλικίας τότε 8 ετών, “υπέστη πολύ σοβαρά και εκτεταμένα εγκαύματα (θερμικά και χημικά) σε πολλαπλές περιοχές του σώματος, συνολικής επιφάνειας 40%». Το παιδί νοσηλεύτηκε σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας με μηχανική υποστήριξη και στη συνέχεια υπεβλήθη σε πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις για τοποθέτηση δερματικών μοσχευμάτων στο μεγαλύτερο μέρος του προσώπου και των άκρων. Εγκαύματα προκλήθηκαν και στην ανήλικη κόρη της Α., ηλικίας 5 ετών τότε, η οποία επίσης νοσηλεύτηκε.
Η Α. και η οικογένειά της, με την συνδρομή της Νομικής Υπηρεσίας της ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων προσέφυγαν το 2018 στο Διοικητικό Πρωτοδικείο ζητώντας αποζημίωση από το Ελληνικό Δημόσιο για όσα υπέστησαν.
Η υπόθεση συζητήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο και το Δικαστήριο εξέδωσε την σχετική απόφαση πριν από μερικές μέρες, δεχόμενο ότι το αίτημα για αποζημίωση της Α. και της οικογένειάς της είναι νόμιμο και βάσιμο, παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς των εκπροσώπων του Δημοσίου, οι οποίοι επέρριπταν την αποκλειστική ευθύνη για ό,τι συνέβη στην οικογένεια των προσφύγων.
Σύμφωνα με την σχετική απόφαση, το Ελληνικό Δημόσιο οφείλει να παρέχει στους αιτούντες διεθνή προστασία ένα επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, που να διασφαλίζει την υγεία, την κάλυψη βιοτικών αναγκών και την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους.
