Ανθολογία Φεμινιστικής και Κουήρ Λογοτεχνίας

Φεμινισμός, Κουήρ και Λογοτεχνία. Τρεις λέξεις βαρυσήμαντες, το μέγεθος των οποίων ούτε προδίδεται ούτε και συλλαμβάνεται από τις λίγες αράδες που μετουσιώθηκαν σε συλλαβές για να τις καθ-ορίσουν. Εύκολα, μάλιστα, ο ίδιος ο ορισμός τους καταλήγει σε παρωδία αν προσπαθούσαμε εδώ και τώρα να προσποιηθούμε πως γνωρίζουμε με σαφήνεια το πού ξεκινά και το πού τελειώνει ένα φάσμα δίχως τέλος ή αρχή. Ξεκινάμε, λοιπόν, να διαβάζουμε φεμινιστική και κουήρ λογοτεχνία με τούτη την παραδοχή⸱ πως αυτό που διαβάζουμε είναι αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο που σαφώς αντανακλά τη ματαιότητα της φύσης της ίδιας της φεμινιστικής ή της κουήρ ταυτότητας εκτός του εξιδανικευμένου πλαισίου λογοτεχνικής της αναφοράς. Ένα αδιέξοδο που αντανακλάται στα σώματα και στις ιδέες ανθρώπων που επιμένουν σθεναρά να αποτάσσουν εκείνο το πρόθημα της λέξης επι-βιώνω έτσι που πια να μπορούν να φωνάξουν και να φωνάξουμε και μεις μαζί τους πανηγυρικά πως βιώνουμε αυτό που είμαστε και είμαστε αυτό που βιώνουμε ανεξαρτήτως σωματικότητας, βιολογικού ή κοινωνικού φύλου, ταυτότητας φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, συναισθηματικής ή/και σεξουαλικής έλξης, έκφρασης φύλου κ.α. Αν δεχτούμε την παραπάνω συνθήκη, κρίνεται σκόπιμο να παραδεχτούμε και το εξής: το να γράφουμε φεμινιστική και κουήρ λογοτεχνία αποτελεί κι αυτό ένα βέβαιο αδιέξοδο. Ίσως μόνο αν δεχτούμε πως η ζωή μας είναι γεμάτη αδιέξοδα θα καταφέρουμε να χαράξουμε παράδρομους στα χείλη της. Ίσως μόνο αν ακούσουμε και μιλήσουμε για το ατομικό μας βίωμα να μπορούμε να κοινωνήσουμε τη ρευστή μα συλλογική συνείδηση στους κόλπους της. Έτσι που να γίνουμε ορατά, πρώτα για τα εαυτά μας και ύστερα για όλους τους άλλους.

Η παρούσα Ανθολογία, επομένως, δεν αποτελεί αυτοσκοπό⸱ μία ωδή στην αναλγησία των προλεγόμενων αδιεξόδων ή έναν ευφημισμό στο κάλλος της αρχέγονης Τέταρτης Τέχνης. Αντίθετα, ορμάται από την απουσία και στοχεύει στην ανάδειξη της Ελληνικής Φεμινιστικής και Κουήρ λογοτεχνικής κουλτούρας. Κρίνεται, έτσι, επιτακτική η ενθάρρυνση της λογοτεχνικής έκφρασης αφανών ή και καταπιεσμένων φωνών φεμινιστών και κουήρ συγγραφέων και κοινοτήτων ως εργαλείο άσκησης κριτικής στις παθογένειες και τα “κακώς κείμενα” στον χώρο της λογοτεχνίας και κατ’ επέκταση της κοινωνίας μας. Οφείλουμε, τότε, πολλά σε εκείνους τους ανθρώπους δίχως τους οποίους η παρούσα Ανθολογία δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί ένα φευγαλέο όνειρο στη μνήμη μίας άδοξης συντεχνίας ονειροπόλων παραθεριστών με παραβατικές αν όχι αποκλίνουσες, από τα κονφορμιστικά κοινωνικά πρότυπα, συμπεριφορές. Πιο συγκεκριμένα, εκ μέρους της πρωτοβουλίας AUThors, ευχαριστούμε το σεβαστό σώμα κριτών Antonia Tonia Botonaki Aris Kleiotis Giorgis Saratsis Touki Touiou Marina Galanou Sam Albatros Ursula-Helen Cassavetes @Σοφία Νικολαϊδου, Katerina Kitsi @Maria Ristani για τη δίκαιη κρίση του, τα συμμετέχοντα πρόσωπα στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό που δεν φοβήθηκαν να φέρουν στο φως τραύματα, βιώματα και προκλήσεις των καιρών τους, το σύνολο των χορηγών επικοινωνίας που επικοινώνησαν ουκ ολίγες φορές την προσπάθειά μας, τις αδερφές και τα αδέρφια μας για την πολύτιμη γνώμη και βοήθειά τους στην τελική μορφή που έμελλε να πάρει η Ανθολογία αλλά και εκείνους που θα συνεχίσουν να μας πληγώνουν γιατί αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο από τα εαυτά μας. Τέλος, ιδιαίτερα ευχαριστήρια θα πρέπει να δοθούν στο σύνολο του αναγνωστικού μας κοινού για την ανάγνωση και την αποδοχή ενός διαχρονικού μα αόρατου για τη χώρα μας λογοτεχνικού είδους μέσα από τα δικά του μάτια.

Τι μένει, τελικά, να πούμε όταν δεν έχει τίποτα ειπωθεί;
Ο λόγος… στα κείμενα.

Μπορείτε να μας διαβάσετε ή και να μας κατεβάσετε στους παρακάτω συνδέσμους.