Τα γηρατειά είναι αυτό το στάδιο της ζωής στο οποίο είμαστε σίγουρα πιο κοντά στο να φύγουμε από αυτόν τον κόσμο. Είναι επίσης μια καλή στιγμή για να ξανασκεφτούμε τον εαυτό μας και την ουσιαστική ταυτότητά του. Η κατάλληλη στιγμή να θεωρήσουμε το σώμα ως φίλο που μας συνοδεύει, αλλά να αισθανθούμε ότι δεν είμαστε μόνο το σώμα αλλά πως μάλλον αυτό είναι ένα δώρο της φύσης που μας επιτρέπει να εκφραζόμαστε στον κόσμο, ένα όραμα που μας ανοίγει το μέλλον.
Γράφει η Κλοτί Ρούμπιο.
Εάν σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας το μέλλον τελειώνει όταν το σώμα πεθαίνει, είναι μια καλή ευκαιρία να αναθεωρήσουμε και να προσπαθήσουμε να δούμε τη ζωή από διαφορετικές προοπτικές ως προς το νόημα και την αξία της. Καθίσταται προτεραιότητα να σκεφτούμε επ’ αυτού και να αναζητήσουμε την εμπειρία της ζωής μας για αυτό που αισθανόμαστε ότι είναι η ουσιαστική και ιερή δική μας πραγματικότητα. Μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτό το νήμα για να συναντήσουμε τη γνώση της ψυχής μας. Μπορούμε να μάθουμε να ακούμε τη φιλική φωνή μέσα μας, αυτή τη φωνή που μας εξηγεί σοφά ότι δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθούμε και ότι όλα θα πάνε καλά.
Υπάρχουν άραγε οδηγοί στην καρδιά έτοιμοι να μας βοηθήσουν και εναπόκειται στον κάθε άνθρωπο να αποκαταστήσει επαφή μαζί τους; Έχει γίνει λόγος για προσευχή, για αιτήματα, για ευχαριστία. Οι άνθρωποι ακολουθούν αυτές τις πρακτικές από την αρχαιότητα. Η ιατρική καταπραΰνει το σώμα, αλλά ποιος ή τι θα ηρεμήσει την ψυχή; Και ποιος/α θα μας καθοδηγήσει στις νέες περιοχές του νου, τις οποίες δεν γνωρίζουμε; Το καλύτερο δώρο που μπορούμε να πάρουμε είναι η αφύπνιση της πίστης στο νόημα της ζωής. Να αντιληφθούμε ότι προερχόμαστε από ένα μακρινό Σπίτι, να διαλογιστούμε πάνω στην προέλευση της ύπαρξής μας, και ότι θα επιστρέψουμε εκεί. Ίσως έτσι μπαίνει ένα πλαίσιο για να κατανοήσουμε την αξία της ζωής μας, δηλαδή: ό,τι είναι καλό, εποικοδομητικό και αληθινό, όλο αυτό που μας έδωσε εσωτερική ενότητα.
Είναι απαραίτητο να θυμόμαστε την εσωτερική ενότητα, μπορεί και αποθηκεύεται στη μνήμη. Πρέπει να την αναγνωρίσουμε και να αντλήσουμε έμπνευση από αυτήν για να την βοηθάμε να μεγαλώνει. Μπορούμε να την εντοπίσουμε, χωρίς λάθος, από την αίσθηση της ειρήνης και της συμφωνίας με τον εαυτό μας που την χαρακτηρίζει. Θα χρειαστεί επίσης να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και με τους άλλους ανθρώπους. Αυτή είναι μια πράξη που απαιτεί μεγάλο θάρρος, γιατί συνεπάγεται πλήρη αποδοχή. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, η ειρήνη και η απαλή χαρά θα φυσούν σαν τον καθαρό αέρα της νέας ελπίδας.
Αν πιστεύουμε ότι η ζωή έχει χαθεί, ότι χάνουμε τα πάντα, η θλίψη θα είναι αναπόφευκτη. Αν, από την άλλη πλευρά, κοιτάξουμε τη ζωή με ευγνωμοσύνη για όσα μάθαμε και συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που είναι το πιο σημαντικό είναι ήδη μέρος μας, το μέλλον θα ανοίξει.
Το νόημα που δίνουν τα λουλούδια στο άρωμα και τα χρώματα τους, αυτό που λάμπει στα αστέρια, αυτό που μας συγκινεί στο ηλιοβασίλεμα, αυτό που γιορτάζουμε με τους αγαπημένους μας, αυτό που υφαίνουμε στην αλληλέγγυα στιγμή της ανθρώπινης κατασκευής. Χαρά, φίλοι/ες, προσπάθεια, γενναιοδωρία, δουλειά με τη γη, στοργή, πλήρης και λαμπερή αγάπη… Όλα αυτά δεν είναι μάταια, είναι μια πρόγευση, ένα σημάδι και ο δρόμος για το Σπίτι μας.
