Η 20η Ιουλίου του 2021, ήταν μια άσχημη μέρα για τον ελληνισμό. 47 χρόνια μετά τον Αττίλα Α’, ο πρόεδρος Ερντογάν επιφύλασσε για το Βαρώσι νέα τετελεσμένα. Ανεξαρτήτως της επιθετικότητας του Τούρκου ηγέτη (και της έντονης αμηχανίας, για άλλη μια φορά, της ελληνικής και διεθνούς πολιτικής ηγεσίας) ο φάκελος “Κύπρος” όταν πραγματικά ανοίξει, θα μας ντροπιάσει ως έθνος. Οι πολιτικές -και όχι μόνο- ευθύνες θα αναδειχτούν, και οι επόμενες γενιές θα οικτίρουν όχι μόνο την Τουρκία, την Χούντα και τον Ιωαννίδη, τον Γρίβα και τον Διγενή, αλλά και εμάς τους νεότερους και τις νεότερες.
Αγνοήσαμε διεθνείς οργανισμούς και χλευάσαμε τον κόπο πολλών ανθρώπων (και) από τη διεθνή κοινότητα που ενέσκηψαν με αληθινό ενδιαφέρον πάνω από το πρόβλημα των δύο κοινοτήτων. Αγνοήσαμε τον πόνο των Αμμοχωστιανών, των Κερυνειωτών και τόσων άλλων για να υπηρετήσουμε ένα ψευδεπίγραφο αφήγημα περί αθωότητας της ελληνικής πλευράς. Πιστέψαμε κατασκευασμένους μύθους και ψέμματα, εθνικιστικές παρόλες εγκληματικών φυσιογνωμιών σε Κύπρο και Ελλάδα. Οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι είναι όμως οι μεγάλοι χαμένοι, οι Έλληνες και οι Τούρκοι (και οι Βρετανοί βέβαια) οι μεγάλοι ένοχοι.
To LesbianPortal επιλέγει να δημοσιεύσει -στη μνήμη των πεσόντων στρατιωτών αλλά και των αμάχων που σφαγιάστηκαν άδικα και από τις δύο πλευρές- το κείμενο του τ.Προέδρου του Ανώτατου Δικαστηρίου της Κυπριακής Δημοκρατίας, κρίνοντας ότι μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας για τα πραγματικά γεγονότα γύρω από την Αμμόχωστο. Και αναρωτιόμαστε, που αλήθεια κρύβονται σήμερα όλοι και όλες οι “πατριώτες”, και αν αληθεύει ότι περιμένουν (όπως ακούγεται) κρυμμένοι/ες στις τρύπες τους να βγουν με λάβαρα και κατάρες για τους “προδότες” Βαρωσιώτες που θα θελήσουν να γυρίσουν στα σπίτια τους και να ανάψουν το καντήλι στους τάφους των προγόνων τους, για να συγκαλύψουν το κακό που έχουν κάνει διαχρονικά στις εθνικές υποθέσεις και να αποποιηθούν τις ευθύνες τους. Ότι και αν φαντασιώνονται όμως, ένα να θυμούνται, η πόλη-φάντασμα θα αναστηθεί μετά από 47 χρόνια, έστω και υπό τουρκοκυπριακή ηγεσία. Τα γέλια, τα παιχνίδια και το φως των παιδιών θα την ζωντανέψουν και εμείς όταν ξαναπάμε στη Νήσο θα περπατήσουμε και γνωρίσουμε την Αμμόχωστο χωρίς όμως εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά που μας έπνιγε στη νεκρή θέα της.
Οι δκιές μας αγκαλιές με τους ΝΟΜΙΜΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ τζ̌αι τραούδκια τζαι φιλέματα στο έσσω μας να ηξέρουν οι παραπόττηες ότι θα είναι η εκδίκησή μας. ΝΑ ΗΞΕΡΟΥΝ!
Τώρα που το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου υπό Τουρκοκυπριακή διοίκηση πέρασε από τη δυνατότητα στην πιθανότητα και από την πιθανότητα στην επικείμενη εφαρμογή, και που όλες οι έγκαιρες προτάσεις και προειδοποιήσεις έχουν αγνοηθή, ακόμα και τα όποια περιθώρια της υπομονής και της ανοχής των κατοίκων της έχουν πλέον εκλείψει και οι όποιες αμφιβολίες για τη διαχρονική εγκατάλειψη της υπόθεσης της Αμμοχώστου έχουν διαλυθή.
Οι ευθύνες των κυβερνήσεων μας ανάγονται σε βάθος χρόνου, αρχίζοντας από την απόρριψη του Αγγλοαμερικανοκαναδικού σχεδίου το 1978. Η πρόταση για άμεση επιστροφή της Αμμοχώστου έγινε μόλις τέσσερα χρόνια μετά από την κατάληψή της και ενώ η πόλη δεν είχε ακόμα εποικισθή και φθαρή. Δεν υπήρχαν όροι για την επιστροφή της, παρά μόνο η έναρξη συνομιλιών στη βάση της Συμφωνίας Υψηλού Επιπέδου του 1977. Θα επέστρεφαν τότε ουσιαστικά όλοι οι κάτοικοι της Αμμοχώστου και λίγα θα εχρειάζοντο για να καταστή η πόλη και πάλι λειτουργική, η δε επανεγκατάσταση δεν θα ανατρέπετο αν οι συνομιλίες δεν απέδιδαν. Η συνοπτική απόρριψη της τόσο ωφέλιμης και άνευ όρων πρότασης χωρίς αποχρώντα λόγο καταδίκασε τους κατοίκους της Αμμοχώστου σε συνέχιση της εξορίας τους στην ίδια τους τη χώρα και εύλογα αποδόθηκε σε οικονομικά συμφέροντα και πολιτικές παρεμβάσεις.
Έκτοτε δημιουργήθηκε αρνητική διάθεση προς την επιστροφή της Αμμοχώστου σε συνάρτηση και με τα οικονομικά συμφέροντα που προέκυψαν στις μη κατεχόμενες περιοχές και με το συναισθηματικό σύνθημα του ‘ή όλοι ή κανένας’ πίσω από την παρανοημένη ‘Αμμοχωστοποίηση’ του Κυπριακού. Είναι ως εκ τούτου πάγιες και βαρύτατες οι ευθύνες για την απόρριψη του Αγγλοαμερικανοκαναδικού σχεδίου και για τη συνεχιζόμενη παραμονή της Αμμοχώστου στην Τουρκική ομηρία. Δεν είναι τυχαίο που στη συνέχεια δεν προωθήθηκε ούτε η Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου του 1979 που προέβλεπε την παροχή προτεραιότητας στο θέμα της Αμμοχώστου ούτε το ψήφισμα 550 του 1984 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών το οποίο, εκφράζοντας τη βούληση της διεθνούς κοινότητας για διαχωρισμό του θέματος της Αμμοχώστου από τη λύση του Κυπριακού, κήρυττε απαράδεκτες τις ήδη εκδηλωθείσες προσπάθειες για εποικισμό οποιουδήποτε μέρους της πόλης και απαιτούσε τη μεταβίβασή της στη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών προς επανεγκατάσταση.
Η ίδια πολιτική αδράνεια υπήρξε και μετά από το δεύτερο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, το 789 του 1992, το οποίο ουσιαστικά επαναλάμβανε και ενίσχυε το 550.
Και ενώ ο Τουρκικός εποικισμός μέρους της πόλης κατέστη γεγονός, η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη τη στάση μας να μη προβάλλουμε την κατά προτεραιότητα διευθέτηση του θέματος της Αμμοχώστου, προώθησε τη θέση ότι η Αμμόχωστος αποτελεί μέρος της συνολικής λύσης του Κυπριακού, οι επανειλημμένες διαπραγματεύσεις για την οποία όμως ουδέποτε απέδωσαν πέραν της δημιουργίας διαρκώς διαψευδομένων προσδοκιών, αφού μάλιστα η απόρριψη του σχεδίου Ανάν το 2004 συνέβαλε στην εδραίωση της δαιμονοποίησης της συμφωνημένης λύσης δικοινοτικής και διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα. Οι δε όποιες προτάσεις για εφαρμογή των ψηφισμάτων 550 και 789 προσέκρουαν στη δικαιολογία ότι έθεταν όρους που αναβάθμιζαν το ψευδοκράτος, ως η διπλωματία να μη διέθετε τη φαντασία και τη δυνατότητα να αποφύγη κάτι τέτοιο. Και οι κυβερνήσεις μας, αντί να προτάσσουν τα ψηφίσματα αυτά για την κατά προτεραιότητα επιστροφή της Αμμοχώστου και να διαμορφώνουν συγκεκριμένες προτάσεις προς τούτο, απεδέχθησαν την υποβάθμιση της Αμμοχώστου ως μέρους της μήποτε επερχόμενης λύσης.
Όταν οι συνομιλίες στο Κραν Μοντάνα κατέρρευσαν, η υπόθεση της Αμμοχώστου δεν επέτρεπε άλλη καθυστέρηση αφού ο περαιτέρω εποικισμός και της περίκλειστης πόλης ή άνοιγμα της υπό Τουρκοκυπριακή διοίκηση ήταν πλέον ορατά ενδεχόμενα. Για τον κίνδυνο αυτό και την ανάγκη άμεσης επαναπροώθησης του θέματος προειδοποιήθηκε τότε κατά κόρον η κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος μέσα από τη γνωστή πρόταση που υπέβαλαν οι Θεόφιλος Θεοφίλου, Γεώργιος Αρέστης και ο γράφων, με σκοπό να αποτρέπετο οποιαδήποτε Τουρκική πρωτοβουλία και να προσφέροντο τέτοια οφέλη στους Τουρκοκύπριους ώστε να καθίστατο ελκυστική για αυτούς και στηρίξιμη από τη διεθνή κοινότητα και την Ευρωπαική Ένωση. Και ενώ η πρόταση έτυχε της έγκρισης της κυβέρνησης από τον Μαίο του 2018 και της διαβεβαίωσης ότι θα προωθείτο σύντομα, τούτο δεν έγινε χωρίς οποιαδήποτε εξήγηση. Τώρα που η Τουρκική πλευρά πήρε την πρωτοβουλία του θέματος, δυστυχώς δικαιώνοντας τις προειδοποιήσεις και την αναγκαιότητα της πρότασης, οι ευθύνες της κυβέρνησης για μία ακόμα διολίσθηση της υπόθεσης της Αμμοχώστου, αυτή τη φορά κρίσιμη, επαυξάνονται τα μέγιστα.
Ο άμεσος πλέον κίνδυνος εκμετάλλευσης της πόλης από την Τουρκική πλευρά με πολυδιάστατες και απρόβλεπτες συνέπειες δεν θα μπορή να αντιμετωπισθή με τις μεγαλόστομες δηλώσεις, καταδίκες, καταγγελίες και λεκτικές απειλές στις οποίες προβαίνει η κυβέρνηση, ούτε μπορούν αυτές να καλύψουν τις διαχρονικές ευθύνες για την εγκατάλειψη της υπόθεσης της πόλης ως προτεραιότητας. Και δεν θα υπάρχη δικαιολογία αν ο κόσμος της Αμμοχώστου διχασθή σε περίπτωση που κληθή να επιστρέψη υπό Τουρκοκυπριακή διοίκηση. Ούτε θα έχουν άδικο όσοι θεωρούν ότι η Αμμόχωστος θυσιάστηκε μέσα στα χρόνια ώστε να διατηρηθή το στάτους κβο, τόσο ποικιλότροπα ευνοικό για πολλούς. Το στάτους κβο όμως δεν φαίνεται να διαρκεί άλλο.
* Ο κ. Δ. Χατζηχαμπής διετέλεσε Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κυπριακής Δημοκρατίας
Πηγή: Lesbian Portal
