Αν και υπήρχε η πρόβλεψη, ποτέ δεν είχε ενεργοποιηθεί ένας μηχανισμός για να βοηθήσει και τα 27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αντιμετωπίζουν τις βιομηχανίες του φαρμάκου ως ενιαία αγορά 446 εκατομμυρίων κατοίκων και άρα να ενισχύσουν την διαπραγματευτική τους δύναμη. Είχαν υπάρξει οι περιφερειακές πρωτοβουλίες εντός της ΕΕ, όπως των πλούσιων χωρών (BENELUXAI) και των χωρών του φτωχότερου νότου (Βαλέτα), με τις οποίες η βιομηχανία χαμογελούσε. Γνωρίζουμε πόσο περισσότερο κερδοφόρα αποτελέσματα έχει να διαιρείς τις χώρες, την ευρωπαϊκή αγορά, μιλώντας εδώ με την ιδιότητα των καταναλωτών, και να διαπραγματεύεσαι μεμονωμένα. Η πανδημία έδωσε την ευκαιρία στην ΕΕ να το αλλάξει αυτό και κυριολεκτικά σε μία νύχτα να ξεπεραστούν όλα τα νομικά εμπόδια για την στήριξη και διεκπεραίωση της κοινής παραγγελίας.

Πίσω από αυτή την πολιτική κίνηση ένα πρόσωπο κλειδί ήταν ο αυστριακός Κλέμενς Μάρτιν Άουερ. Ο Άουερ έχει ασχοληθεί με πολλές μεταρρυθμίσεις σε ζητήματα υγείας στη χώρα του. Σήμερα είναι μέλος του εκτελεστικού σώματος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Πριν λίγες μέρες έδωσε αυτή τη συνέντευξη στον Γιάννη Νάτση, υπεύθυνο για την πολιτική της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας Δημόσιας Υγείας. Ο Άουερ μίλησε με την ιδιότητά του ως πρώην Συν-Προέδρου της επιτροπής κοινής διαπραγμάτευσης των 27 κρατών μελών και της Κομισιόν με την φαρμακοβιομηχανία για τα εμβόλια που αφορούν την αντιμετώπιση της πανδημίας. Για το θέμα της παρακαταθήκης που άφησε η κοινή διαπραγμάτευση και παραγγελία, που έγινε για πρώτη φορά στα ευρωπαϊκά χρονικά, είπε τα εξής:

“Σε όλη την επαγγελματική μου πορεία ήθελα να καταφέρω να συνεισφέρω στον εξευρωπαϊσμό των φαρμακευτικών πολιτικών. Προσωπικά έρχομαι από μια χώρα υψηλού εισοδήματος στην οποία η πρόσβαση στα φάρμακα δεν ήταν ποτέ ζήτημα, γιατί είχαμε συνηθίσει να πληρώνουμε υψηλές τιμές. Ήμουν πάντα υπέρμαχος όμως του εξευρωπαϊσμού της πολιτικής του φαρμάκου. Αυτό που έχουμε σήμερα είναι ένα παράδειγμα καλής πρακτικής, που δείχνει ότι σε μια κρίσιμη στιγμή, μαζί τα 27 κράτη μέλη είναι ικανά να πετύχουν αποτελέσματα από κοινού και στη διαπραγμάτευση και στην παραγγελία, που να αποτυπώνονται σε συμβόλαια και να συμπεριλαμβάνουν δίκαιες τιμές. Κι αν συζητούμε για παρακαταθήκη, κρατάμε ως οδηγό αυτή την καλή πρακτική και συνεχίζουμε στην ίδια κατεύθυνση, όταν συζητάμε για καινοτόμα φάρμακα υψηλών τιμών που πρέπει να φτάσουν τους ευρωπαίους πολίτες. Εμείς και πιθανά αρκετοί που μας παρακολουθούν γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει δίκαιη πρόσβαση εντός του ευρωπαϊκού κλαμπ, όταν συζητάμε για φαρμακευτική καινοτομία. Μέχρι στιγμής υπάρχουν πρωτοκλασάτες χώρες, όπως η δική μου, και άλλες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Με αυτή την κοινή παραγγελία εμβολίων αποδείξαμε ότι εντός της ΕΕ δεν υπάρχουν χώρες πρώτης, δεύτερης και τρίτης ταχύτητας. Είμαστε όλες οι χώρες στην ίδια γραμμή. Αυτή είναι η παρακαταθήκη που αφήνουμε.”

Στην ερώτηση του Γιάννη Νάτση περί της παραίτησής του, ο Κλέμενς Άουερ απάντησε: “Είμαι το θύμα του τριγώνου της προσδοκίας, της απογοήτευσης και της πραγματικότητας που συμβαίνει συνήθως στην υψηλή πολιτική. Όταν τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ πολιτικά και επηρέαζαν σε κάποιο βαθμό ακόμα και την υπόληψή μου, παραιτήθηκα.”

Σχολιάζοντας το γεγονός ότι εξαιτίας της μη τήρησης των όρων παράδοσης στα συμβόλαια η ΕΕ βρίσκεται στα δικαστήρια με την AstraZeneca, ο Άουερ είπε: “Ήμασταν στην αρχή και δεν είχαμε ξεκάθαρη εικόνα τι θα επακολουθούσε. Ίσως θα έπρεπε να προσέξουμε περισσότερο τις δυνατότητες μαζικής παραγωγής της κάθε εταιρείας. Υπάρχουν άλλες εταιρείες που σήμερα παραδίδουν τα υποσχόμενα και μαζί τους πάμε σε νέες συμφωνίες για περισσότερες δόσεις.”

Δείτε όλη τη συνέντευξη στα αγγλικά εδώ.

Κείμενα με παρόμοιο περιεχόμενο:
Βιέννη: οι ασθενείς πάνω από τα κέρδη
Οι “χώρες της Βαλέτα” αυξάνονται και φαίνεται να ξεκινούν κοινές διαπραγματεύσεις
Μάλτα: σε αναζήτηση κοινής πολιτικής για τη διαφάνεια των τιμών των φαρμάκων