Η Κολομβία, εν αντιθέσει με όσα συμβαίνουν σχετικά με τον Πρόεδρό της, έχει την ικανότητα να ακούει και να αντιλαμβάνεται τη φωνή και την ψυχή των πολιτών της, τον πόνο που απορρέει από τα γαντζωμένα στα παράθυρα κόκκινα πανιά, την πείνα, τις αντιθέσεις ανάμεσα στην ωμή, κοφτερή πραγματικότητα και τις σοφιστείες υπεροψίας και μετριότητας. Γνωρίζει τον τρόπο να βλέπει σοβαρά και βαθύτερα το μέγεθος της αδικίας και των διακρίσεων. Η Κολομβία δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της, γιατί έχει κουραστεί να την κοροϊδεύουν οδηγώντας την σε ένα ανόητο πόλεμο μέσω της κάλπης με απώτερο σκοπό την υποστήριξη των καβαλάρηδων της λάσπης, οι οποίοι δεν αντέχουν την αντιπαράθεση με την πραγματικότητα.
Η Κολομβία φλέγεται, είναι σε πένθος, με την κακή της διακυβέρνηση βρίσκεται βουτηγμένη στην αβεβαιότητα. Είναι όμως θαρραλέα και όσο περισσότερο γελoιοποιείται και η δημοκρατία της βουρκώνει, τόσο περισσότερο θέλει κατεπειγόντως να ενισχύσει, να εδραιώσει την αξιοπρέπειά της.
Στις ελλείψεις των 21 εκατομμυρίων φτωχών της υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από όση βγάζει ο ανελέητος θόρυβος εκείνων των ajúas [φωνές που εκπέμπονται κατά τη διάρκεια λαϊκών χορών] που αντηχούν όταν η δύναμη βρίσκεται στις σφαίρες και όχι στην ικανότητα να πας με το μέρος των χαμένων, των μετατοπισμένων, των θλιμμένων της μεσαίας τάξης που φτωχοποιείται ολοένα και περισσότερο και, των φτωχών που σιτίζονται ολοένα και λιγότερο.
Η Κολομβία πυροβολείται στα μάτια, καταδιώκεται από ρόμποκοπ εξοπλισμένους με μαύρες πανοπλίες και θάβεται στις λάσπες των χωριών και των ερειπίων των νεκροταφείων. Θέλουν να την υποτάξουν με την απειλή του φόβου, να διαλύσουν την εμπιστοσύνη και την τόλμη της. Αν μας δίδαξε κάτι όλο αυτό, στη χώρα που αγαπάμε, που διεκδικούμε και μάλλον συγχωρούμε, είναι να επιμένουμε και να αντιστεκόμαστε: εν μέσω τυμπανοκρουσιών και επιδημιών, βουνών, λευκών άνθεων και τεθωρακισμένων, ανάμεσα στους προγόνους μας, τους τυρράνους μας και τις διακηρύξεις, να αναστήσουμε με το δικό μας τρόπο την Κολομβία.
Στην καρδιά του χάους και των φλογών, μία κατάσταση που θα έπρεπε να είχαμε αποφύγει, εν μέσω μίας διαμαρτυρίας που δεν σταματά και δεν θα σταματήσει όσο οι κυβερνώντες δεν θα καταδέχονται να αντικρίσουν την πραγματικότητα, ανάμεσα σε κόκκινες σειρήνες και σπασμένες βιτρίνες κείτονται οι νεκροί διαδηλωτές. Στις γεμάτες από κόσμο πλατείες και τους παλιούς δρόμους η ζωή έχει συντριβεί -την έχουν συντρίψει- και οι νεαροί χωρίς ενδοιασμούς έχουν μείνει με το βλέμμα νεκρό, τη ματιά καρφωμένη στο κενό, παραδομένοι. Δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις με κλωτσιές τα σκάγια, ούτε τη νεολαία με σφαίρες. Μην είστε άτιμοι! Δεν βλέπετε ότι ο θάνατος είναι φρικτά μη αναστρέψιμος;
Η αγανάκτηση απέναντι σε αυτή την υπεροπτική και μελοδραματική κυβέρνηση είναι τόσο μεγάλη που ένα γεγονός τόσο σημαντικό όσο η υπογραφή του Συμφώνου Ειρήνης πέρασε σχεδόν απαρατήρητο: Πριν λίγες ημέρες – τη στιγμή που όλοι είχαν αφηνιάσει – οι πρώην κυβερνήτες των παλαιών Επαναστατικών Ένοπλων Δυνάμεων της Κολομβίας [FARC] κατέθεσαν ένα έγγραφο μπροστά στο Ειδικό Δικαστικό Σώμα για την Ειρήνη [JEP], μέσω του οποίου αναγνωρίζουν την ευθύνη τους και δίνουν λεπτομερείς πληροφορίες για τις απαγωγές που διεπράχθησαν την περίοδο του κλεφτοπολέμου. Δεν απαιτούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, αναγνωρίζουν την αποτρόπαια μεταχείριση στην οποία υπέβαλλαν τα θύματά τους, ζητούν τη συγχώρεση και προσκομίζουν πάνω από 300 σελίδες με τα πραγματικά γεγονότα.
Και καθώς λοιπόν ο πόλεμος δεν είναι ένας μονόλογος και δεν ξετυλίγεται στις πλάτες μας, ελπίζουμε ότι και οι άλλοι πρωταγωνιστές, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, παραγωγοί, σπόνσορες, δευτερεύοντες και συνένοχοι, θα βρουν το κουράγιο να αποκαλύψουν – με τη σειρά τους – τη συμμετοχή τους σε αυτή την ιστορία αίματος, εγκατάλειψης και θνησιμότητας.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Κολομβία παραμένει πάντα σε καθεστώς ανησυχίας και αμφισβήτησης και η κυβέρνηση χαραμίζει την ενέργειά της στη καταστολή και την απάθεια. Η ανακοίνωση της Προεδρίας να στρατικοποιήσει τη χώρα είναι ένα χτύπημα για το θεσμό της δημοκρατίας και ο επίλογος μίας ανυπολόγιστης τραγωδίας. Δυστυχώς ο Ιβάν Ντούκε δε φαίνεται να έχει ένα φίλο που να είναι ικανός να του εξηγήσει ότι, το να κυβερνά σημαίνει να αφουγκράζεται και να κάνει το καλύτερο δυνατό για να ξαναβρεί ο λαός τη χαμένη του αξιοπρέπεια και όχι να συνθλίβεται.
Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος.
