Κυκλοφόρησε η 2η έκδοση της εφημερίδας “Οι εραστές των Αγράφων”. Διαλέγουμε κομμάτι ενός μεγαλύτερου κειμένου, που γράφτηκε για την καταστροφή στην Καρδίτσα.
Πέρασαν περίπου τρεις μήνες από εκείνη την ημέρα του Σεπτέμβρη που ακόμα και το χρώμα του ανέμου έγινε καφέ. Τα πλημμυρικά φαινόμενα που εκδηλώθηκαν το απόγευμα της 18ης Σεπτέμβρη έπνιξαν όλο το νομό της Καρδίτσας, από τα καμποχώρια και την πρωτεύουσα μέχρι τα ορεινά χωριά της λίμνης Πλαστήρα και των Αγράφων. Χιλιάδες ανθρώπων έμειναν να παλεύουν μέχρι και σήμερα για τις υποσχεθείσες αποζημιώσεις και κυρίως για την εξασφάλιση της επιβίωσή τους.
Το νερό και η λάσπη κατέστρεψε σπίτια και σοδειές έτοιμες προς περισυλλογή, αχρήστευσε υποδομές, διέλυσε καταστήματα. Έπνιξε τρεις ανθρώπους, μία γυναίκα στο Μουζάκι η οποία παρασύρθηκε από τον ποταμό Πάμισσο, έναν κτηνοτρόφο λίγο έξω απ’ την Καρδίτσα όταν αυτός προσπαθούσε να σώσει τα ζώα του και έναν κάτοικο στην Καστανιά όταν το σπίτι του πλακώθηκε από το βουνό.
Άφησε κάποιες εκατοντάδες ανθρώπων στην Αργιθέα και στα Άγραφα αποκλεισμένους, σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι και δύο εβδομάδες μετά, χωρίς ρεύμα ή οδική πρόσβαση. Άφησε τους καμπίσιους να προσπαθούν να ξαναστήσουν τα νοικοκυριά, να στεγνώσουν έπιπλα και σκεπάσματα. Εκεί στον κάμπο, τα κάποτε καλλιεργήσιμα χωράφια, σήμερα μοιάζουν με μία απέραντη πετρώδη έρημο απ’ τα φερτά υλικά. «Στα περισσότερα από τα χωράφια αυτά που πλημμύρισαν θα απαιτηθούν από 3 ως 5 χρόνια να καλλιεργηθούν ξανά, καθώς έχουν γεμίσει πέτρα και χαλίκια, ενώ έχει εξαφανιστεί το αργιλώδες χώμα, που είναι το γόνιμο έδαφος, ιδιαίτερα σε εκείνα που είναι επικλινή» δήλωνε τις επόμενες εβδομάδες σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό ο καθηγητής γεωπονικής του πανεπιστημίου Θεσσαλίας Φ. Γέμτος.
Άφησε χιλιάδες ανθρώπους να παλεύουν για το βασικό εισόδημα, να προσπαθούν να ξεφύγουν από την ανεργία που ήδη κύκλωνε τον νομό. Το δεύτερο lockdown επέφερε ακόμη μεγαλύτερη ερήμωση στην πόλη, ακόμη μεγαλύτερη αβεβαιότητα για την επιβίωση.
Άφησε και έναν εκνευριστικό απόηχο πολιτικών χειρισμών. Με μία σύσκεψη των αρμοδίων την προηγουμένη της πλημμύρας που το μόνο που εξασφάλισε ήταν πηχαίους τίτλους περί αιτημότητας στον τοπικό τύπο. Με έναν δήμαρχο που ενώ η πόλη ήταν χωρίς ρεύμα ενημέρωνε μέσω facebook. Με την πρωθυπουργική επίσκεψη να προγραμματίζεται την «δεύτερη εργάσιμη ημέρα», όπως με θράσος δήλωνε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Και τις τοπικές εξουσίες όχι μόνο να μην ψελλίζουν μία «συγνώμη» αλλά να βγαίνουν στο προσκήνιο με έναν θρασύ τσαμπουκά.
[…]
Δίκτυο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, όλες εκείνες τις ημέρες, από τα πρώτα λεπτά της καταστροφής, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια δόθηκαν απλόχερα. Από γείτονα σε γειτόνισσα, από συγχωριανό σε συγχωριανή. Από ανθρώπους που μπορεί λόγω τυχαίας γεωγραφικής θέσης του χωριού να μην πλημμύρισαν, από ανθρώπους που έτυχε να μένουν σε ορόφους μίας πολυκατοικίας στην πόλη. Άγνωστα χέρια σμίξανε μέσα σε καταστήματα για το ξελάσπωμά τους. Συμμετείχαν στο συλλογικό μαγείρεμα στο Παυσίλυπο, μέσα από την αυτοοργανωμένη δομή «Ο Άλλος άνθρωπος», χέρια ντόπιων και προσφύγων που ζουν στην Καρδίτσα. Άγνωστα χέρια και άγνωστα πόδια φτάσανε σε χωριά του κάμπου και των βουνών για να μεταφέρουν είδη πρώτης ανάγκης, μερίδες φαγητού και νερά. Στις συνοικίες της πόλης, στις Καμινάδες και στον Αλιάκ Μαχαλά που καταστράφηκαν περισσότερο, όλοι βάλανε χέρια να βοηθήσουνε ανθρώπους ξεχασμένους, μοναχικούς, οι οποίοι αρνήθηκαν πεισματικά να εγκαταλείψουν το λασπωμένο τους σπίτι για να πάνε στα ξενοδοχεία που μίσθωσε ο Δήμος. Εκεί ήταν η ζωή τους.
Όταν το μεγαλύτερο μιντιακό και πολιτικό βάρος είχε πέσει στην κατεστραμμένη πρωτεύουσα του νομού, ένα αθόρυβο δίκτυο αλληλεγγύης στήθηκε και στα ορεινά. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Νέων Νεοχωρίου θα βρεθεί στο κέντρο αυτού του συντονισμού, θα συγκεντρώσει είδη πρώτης ανάγκης και θα τα διανείμει για μέρες σε χωριά και οικισμούς, ακόμα και με σκοινιά εκεί όπου η οδική πρόσβαση είναι αδύνατη.
Άγνωστοι φάρυγγες συναντήθηκαν τρεις φορές στον δρόμο (στην κεντρική πλατεία – στις 25 Σεπτέμβρη και στις 5 Οκτώβρη – και έξω από το δημοτικό συμβούλιο στις 2 Οκτώβρη), διεκδικώντας συνολικές και ολοκληρωτικές αποζημιώσεις για τους πληγέντες. Διεκδίκησαν να μην ξεχαστεί η πόλη και πάνω απ΄ όλα να μην ξεχάσουμε εμείς τί συνέβη. Και να κρατήσουμε σφιχτά στους λασπωμένους κόρφους μας τα διδάγματα που παρέχει απλόχερα (και λυσσασμένα) η φύση σε εκείνα τα μυαλά που θέλουν να σκίσουν τα βουνά με δρόμους για αιολικές επενδύσεις.
[..]
Διαβάστε όλο το κείμενο εδώ.
Άρθρα με παρόμοιο περιεχόμενο:
